Αναφέρομαι στις σχέσεις μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Τα όσα διαδραματίζονται στην Εξεταστική Επιτροπή της βουλής για τον ΟΠΕΚΕΠΕμε τις διαρκείς αντεγκλήσεις μεταξύ βουλευτών και εξεταζομένων μαρτύρων, δείχνουν πως η ρήξη της κυβέρνησης με την αξιωματική αντιπολίτευση έχει υπερβεί τα εσκαμμένα.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να αποδείξει πως στο σκάνδαλο εμπλέκονται και τοπικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην Κρήτη και το ΠΑΣΟΚ να αποδείξει πως το συγκεκριμένο σκάνδαλο έχει χρώμα γαλάζιο. Και κάπου εδώ ξεφεύγει ο έλεγχος μέσα στην Επιτροπή.
Αυτό είναι ένα επεισόδιο σε μία κατάσταση που κρατά τουλάχιστον τρία χρόνια. Θα περίμενε κάποιος πως αν η βελτίωση των σχέσεων των δύο κομμάτων είναι δύσκολη όσο στην ηγεσία τους βρίσκονται οι Μητσοτάκης και Ανδρουλάκης, τουλάχιστον αυτή η κακή σχέση δε θα επιδεινωνόταν. Και όμως συμβαίνει και αυτό.
Φυσικά, όταν μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου κόμματος δεν υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας είναι αυτονόητο πως αυτό το σκηνικό τραυματίζει την πολιτική ζωή του τόπου. Είναι καταστροφικό οι σχέσεις της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ να παραπέμπουν στη μακρινή δεκαετία του 1980. Ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος δεν είχε καν γεννηθεί.
Εννοείται πως όσο βαδίζουμε προς τις εκλογές οι πιθανότητες είναι υπέρ της περαιτέρω επιδείνωσης αυτών των σχέσεων. Η Νέα Δημοκρατία για να περιφρουρήσει τη συμμαχία της με ένα σημαντικό τμήμα του κεντρώου χώρου προσπαθεί να αποδείξει πως το ΠΑΣΟΚ άγεται και φέρεται από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα και το ΠΑΣΟΚ με τη σειρά του να αποδείξει πως η Νέα Δημοκρατία είναι ένα διεφθαρμένο κόμμα, με συνεχείς αντιθεσμικές συμπεριφορές.
Προφανώς η πίεση που δέχεται το ΠΑΣΟΚ από το κυοφορούμενο κόμμα Τσίπρα το οδηγεί μερικές φορές σε υπερβολές, όμως και η Νέα Δημοκρατία δεν έχει δώσει λίγες αφορμές.
Νομίζω ότι τελικά το ΠΑΣΟΚ, αν διατηρήσει την εσωκομματική συνοχή του, θα υποστεί πολύ λιγότερες απώλειες από αυτές που εκτιμούν πολλοί σχολιαστές λόγω της επανεμφάνισης του Αλ. Τσίπρα.
Πάντως, παρατηρώντας το τι γράφεται στο Διαδίκτυο, έχω την αίσθηση πως ένα μέρος του στελεχικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ προκρίνει τον διμέτωπο αγώνα, ενώ ένα άλλο την προοπτική μιας συνεργασίας με τον Αλ. Τσίπρα, στο όνομα της αντιδεξιάς συσπείρωσης.
Και τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Ρωτούν εναγωνίως πολίτες που φοβούνται την πολιτική αβεβαιότητα. Την απάντηση πάντα τη δίνουν οι κάλπες. Αυτό συμβαίνει στα δημοκρατικά πολιτεύματα. Και αν οι πρώτες εκλογές δε δώσουν κυβερνητική σταθερότητα, υπάρχουν και οι δεύτερες στις οποίες οι πολίτες μπορούν να διορθώσουν το αποτέλεσμα των πρώτων, όπως ακριβώς συνέβη το 2012.
Βέβαια τότε οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές, όπως διαφορετικές ήταν οι σχέσεις του τραυματισμένου ΠΑΣΟΚ με την Νέα Δημοκρατία που προσπαθούσε να ξεπεράσει το αντιμνημονιακό παρελθόν της.
Σήμερα, τουλάχιστον 15 μήνες πριν από τις εκλογές, η Νέα Δημοκρατία έχει ένα ανοικτό μέτωπο προς τα δεξιά της και το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει, πέραν όλων των άλλων, και την εσωκομματική αμφισβήτηση της ηγεσίας του. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον οι πιθανότητες να αποκατασταθεί κάποια, έστω στοιχειώδης, επικοινωνία μεταξύ των δύο κομμάτων φαίνεται μη ρεαλιστική.