Εμείς εδώ ζούμε τη διακοπή του Μετρό και ό,τι συνεπάγεται. Μακάρι να βελτιωθούν τα κυκλοφοριακά μας και να είμαστε άνετα. Θα έχουμε την άνεση να το εκτιμήσουμε. Αλλά πρακτικά αναφέρεται στο 20% της κίνησης. Μακάρι να επεκταθεί γρήγορα και να συνδυαστεί με Τραμ, που είναι η σωστή και συνεπής λύση. Μετά από 25 χρόνια καταφέραμε να πηγαίνουμε στη Σίνδο σε δέκα λεπτά. Άντε και στο αεροδρόμιο!
Με τη φημολογία ίδρυσης νέων κομμάτων και ό,τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ λήγει μία περίοδος αναζήτησης και ανοίγει μία άλλη. Παράλληλα, ο Στέφανος Κασελάκης, τέως αρχηγός ΣΥΡΙΖΑ, σκέφτεται τι θα γίνει με το κόμμα του! Έτσι φτάνουμε στα δέκα κόμματα στην παρούσα Βουλή και αν υπολογίσουμε και ένα-δύο ακόμα εκτός Βουλής, το κομματικό μας σύστημα βρίσκεται σε μία πολυδιάσπαση που είναι αμφίβολο τι θα φέρει.
Καλή τύχη στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ που βγήκε πέρσι -ο Σωκράτης Φάμελλος είναι ένας συνεπής πολιτικός χωρίς ακραίες και μεροληπτικές θέσεις. Είναι αβέβαιο αν καταφέρει να ισορροπεί με τις διαθέσεις άλλων, π.χ. του Παύλου Πολάκη που πρόλαβε πέρσι να δηλώσει τη διάθεσή του να είναι ο εκπρόσωπος του μισού ΣΥΡΙΖΑ. Ο μισός αυτός είναι διαφορετικός; Θα φανεί από τις θέσεις και τη στάση στα θέματα πολιτικής και ενδεχόμενων συνεργασιών.
Αν γυρίσουμε στο 2012 και δούμε την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ και των κομμάτων που προέκυψαν από αυτόν, θα καταλάβουμε ότι ο καθένας και η καθεμία από το στελεχικό του δυναμικό θεωρεί ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και έχει προφανώς δίκαιο.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Στέφανος Κασελάκης, η Νέα Αριστερά απομακρύνονται, θεωρώντας ότι αποτελούν την εκδοχή της αριστεράς που χρειαζόμαστε.
Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Γιατί το συνδετικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ του 2012 ήταν η αναζήτηση της κατάληψης της εξουσίας με τη συνδρομή των Ανεξάρτητων Ελλήνων! Άλλωστε, η αναφορά «πήραμε την κυβέρνηση, δεν πήραμε την εξουσία» και η αναφορά «η δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς», είναι αποκαλυπτικές.
Όλα αυτά τα κόμματα υπόσχονται στους ψηφοφόρους σχεδόν ότι ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος για «τα δικά μας παιδιά», αντί να κινήσει διαδικασίες, να προκύψει ένα αμερόληπτο σύστημα διορισμών και συγκρότησης του Κράτους. Επαναλαμβάνουν την πρόθεση διορισμού όλων, ξεχνώντας αυτό που έλεγαν οι αλήστου μνήμης σοβιετικοί «είναι απλό να τους διορίσεις όλους, το δύσκολο είναι να τους πληρώνεις»!
Να πάμε σε ένα βεμπεριανό -δηλαδή αμερόληπτο, Κράτος είναι ζητούμενο από την αρχή. Αλλά τότε, στην αρχή, ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε για να διατηρηθούν τα φέουδα!
Όμως, το σοβαρό και ουσιώδες είναι η παγκόσμια συζήτηση γύρω από την Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ) που έχει λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις. Από τις επιθέσεις παραπληροφόρησης μέχρι τα εργαλεία ενίσχυσης της συμμετοχής, εφαρμογές ΤΝ χρησιμοποιούνται συστηματικά στη δημοκρατική διαδικασία. Τα ερωτήματα πλέον δεν αφορούν το αν επηρεάζει τη δημοκρατία, αλλά το πώς και προς ποια κατεύθυνση.
Με βάση πρόσφατες αναλύσεις, όπως οι μελέτες του καθηγητή Michael Tomz και οι έρευνες για την αξιοποίηση της ΤΝ σε δημοκρατικούς θεσμούς, η ανάγκη για πλαίσια διαφάνειας, συμμετοχής και λογοδοσίας, όπως αυτά που προτείνει η Open Government Partnership για τα αυτοματοποιημένα συστήματα λήψης αποφάσεων (ADM), γίνεται επιτακτική.