Μάλλον θα γίνει χαμός. Πιθανόν να εμφανιστούν τρία νέα κόμματα στο πολιτικό τοπίο, θρυμματίζοντάς το κι άλλο. Ιδίως αν μπουν και αυτά στη Βουλή, κάτι που θεωρείται παραπάνω από βέβαιο. Διότι αν ιδρύσουν κόμμα οι Τσίπρας, Σαμαράς και Καρυστιανού, με κάθε βεβαιότητα, και τα τρία θα εκπροσωπηθούν στο Κοινοβούλιο. Το ερώτημα είναι πόσα μικρά κόμματα θα αφήσουν απ’ έξω, ώστε αυτός ο κατακερματισμός να μην είναι καταστροφικός.
Εννοείται πως αυτό το σενάριο μπορεί να υλοποιηθεί εν μέρει. Κάποια από τις τρεις προσωπικότητες, κάνοντας δεύτερες σκέψεις να αφήσει το εγχείρημα για αργότερα, εφόσον κρίνει πως αυτή η επιλογή είναι η πιο συμφέρουσα. Αυτό το πλεονέκτημα δεν το έχει ο Αντώνης Σαμαράς. Τον πιέζει η ηλικία του και κυρίως ο στόχος του να μην ξαναγίνει πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης.
Για τον Αλ. Τσίπρα η κατάσταση είναι πιο σύνθετη. Μπορεί να θέλει να επανέλθει σε ρόλο πρωταγωνιστικό, όμως θα πρέπει να ξεπεράσει πολλά και σημαντικά εμπόδια. Το κυριότερο είναι το νέο πολιτικό του στίγμα. Είναι δύσκολο ένας ηγέτης της ριζοσπαστικής αριστεράς να αποκτήσει προφίλ κεντροαριστερό και κοινό που θα τον ακολουθήσει στα νέα του μονοπάτια. Και οι δυσκολίες μεγαλώνουν, καθώς αυτοί που θα τον πολεμήσουν πρώτοι θα είναι οι παλιοί του σύντροφοι. Τα γνωρίζει αυτά, καθώς δεν είναι χθεσινός στην πολιτική, και προσπαθεί να βρει τις νέες του ισορροπίες. Και αν δεν το κατορθώσει τώρα έχει την πολυτέλεια να περιμένει.
Η περίπτωση Καρυστιανού είναι εντελώς ιδιόμορφη, διότι από το βάθρο της πενθούσας μητέρας με πανελλήνια αποδοχή, θα πέσει στο πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης στο οποίο, ως γνωστόν, επιτρέπονται όλα τα κτυπήματα. Υποθέτω πως αν πάρει την απόφαση να ιδρύσει κόμμα θα έχει συνεκτιμήσει και αυτό το γεγονός. Ότι δηλαδή αλλάζει πίστα, φεύγει από το απυρόβλητο και μπαίνει σε ένα τοπίο όπου οι πάντες πυροβολούν τους πάντες.
Και οι τρεις τους, σίγουρα, θα διαμορφώσουν ένα άλλο σκηνικό, στο οποίο η αυτοδυναμία θα είναι στόχος άπιαστος, ιδίως αν το κόμμα της κυρίας Καρυστιανού κινηθεί γύρω από τα επίπεδα που του δίνουν πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Σε αυτή την περίπτωση, πιθανόν το εκλογικό αποτέλεσμα να μοιάζει με αυτό του Μαΐου 2012, όταν τότε όλοι τρίβαμε τα μάτια μας με αυτό που βλέπαμε.
Για αρκετούς σχολιαστές οι σημερινές συνθήκες, τηρουμένων των αναλογιών, είναι παρεμφερείς με αυτές του 2012. Οργή, απογοήτευση, οικονομικά αδιέξοδα είναι οι καταστάσεις που καθορίζουν τη στάση μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος, το οποίο ρέπει προς λύσεις αντισυστημικές. Όπως ακριβώς πριν από 13 χρόνια. Δεν πέρασε πολύς χρόνος για να ξεχάσουμε το κλίμα εκείνης της περιόδου.
Σήμερα, από τα τρία κυοφορούμενα κόμματα μόνον αυτό της κυρίας Καρυστιανού -αν τελικά ιδρυθεί- θα καλύψει τις ανάγκες αυτού του κόσμου. Τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Τσίπρας έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί, άρα εξ ορισμού είναι πολιτικοί του δεδομένου συστήματος. Μάλιστα, ο Σαμαράς το υπηρέτησε επί μισόν αιώνα και ο Τσίπρας, ενώ είχε την ευκαιρία να το ανατρέψει, τελικά το στήριξε. Συνεπώς αυτοί οι δύο απευθύνονται σε έναν κόσμο εντός των τειχών του συστήματος.
Τελικά, αυτό που θα δούμε θα είναι μάλλον η σφαγή των αμνών, δηλαδή η λεηλασία των μικρών κομμάτων.