Αναφέρομαι στην εμφάνιση στη ΔΕΘ τόσο του πρωθυπουργού όσο και του Ν. Ανδρουλάκη. Και αναφέρομαι και στην ουσία των τοποθετήσεων, με δεδομένη τη θέση του καθενός στο πολιτικό στερέωμα, και τη σκηνική τους παρουσία που ήταν αψεγάδιαστη. Να διευκρινίσω πως ο εκάστοτε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είθισται να είναι πιο γαλαντόμος στις παροχές, διότι έτσι παίζεται το παιχνίδι. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός δεν μπορεί να υποσχεθεί παραπάνω από αυτά που μπορεί να δώσει, διότι θα κληθεί να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του και θα εκτεθεί.
Έτσι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικεντρώθηκε στις φορολογικές ελαφρύνσεις που ουσιαστικά συμβάλλουν στην αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος, κάτι που θα φανεί τον πρώτο μήνα του νέου έτους. Δηλαδή, τα μέτρα δεν έχουν μακρινό ορίζοντα. Τα όσα θα εξαγγείλει στα εγκαίνια της επόμενης ΔΕΘ θα έχουν προεκλογικό χαρακτήρα, καθώς ο κυβερνητικός σχεδιασμός προβλέπει εκλογές την άνοιξη του 2027, εφόσον δεν θα έχουμε έκτακτες εξελίξεις. Ο πρωθυπουργός ελάχιστα αναφέρθηκε σε ζητήματα πολιτικής αντιπαράθεσης, διότι δεν ήταν αυτός ο στόχος της έλευσής του στη Θεσσαλονίκη. Ήθελε αποκλειστικά να αναφερθεί στα οικονομικά μέτρα, αφού κρίνει πως το παιχνίδι θα παιχθεί στο γήπεδο της οικονομίας.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν συγκροτημένος και συγκεκριμένος, αν και δεν τα πήγε καλά με την κοστολόγηση των προτάσεών του. Όμως, όπως προανέφερα, αυτές οι υπερβολές συγχωρούνται και είναι αποδεκτές, καθώς τις έχουμε συνηθίσει εδώ και δεκαετίες. Ο Ν. Ανδρουλάκης πρότεινε συγκεκριμένες λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα, πάντα σύμφωνα με την οπτική του ηγέτη της κεντροαριστεράς. Ήταν πολύ καλύτερος από άλλες χρονιές και αυτό αιτιολογεί και το γεγονός πως παρέλαβε ένα κόμμα στο 8% και το έχει σταθεροποιήσει περί το 14-15%. Δεν το λες και λίγο, αφού όλοι κρίνονται από το σημείο της εκκίνησής τους.
Φυσικά -για να τα λέμε όλα- δεν φαντάζει ως το αντίπαλο δέος του Μητσοτάκη, όμως και ο πιο φανατικός φίλος του Ανδρουλάκη δεν έχει τέτοια απαίτηση αυτήν τη στιγμή. Έχει να επιτελέσει δύσκολο έργο, διότι είναι γνωστό πως πρέπει διαρκώς να ισορροπεί μεταξύ Δούκα και Διαμαντοπούλου. Αυτή η προσπάθεια είναι επόμενο, στο επίπεδο της πολιτικής γραμμής, να τη θολώνει και να την καθιστά δεκτική σε κριτικές και από τα δεξιά και από τα αριστερά. Εννοείται πως δεν έχει την ηγετική στόφα του Ανδρέα και ούτε διαχειρίζεται την εξουσία όπως ο Κ. Σημίτης. Συνεπώς, το ότι παρατηρείται στο ΠΑΣΟΚ, μερικές φορές, να γίνεται ένα βήμα μπροστά και δύο βήματα πίσω έχει την εξήγησή του.
Δηλαδή, από τις δύο ομιλίες γίναμε σοφότεροι; Σοφότεροι δεν γίναμε, είδαμε όμως δύο σοβαρούς ηγέτες να απευθύνονται σε ένα ευρύτερο ακροατήριο και ο Ν. Ανδρουλάκης να δίνει την εικόνα πως δικαίως κατέχει τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα επικοινωνιακά του προβλήματα είναι γνωστά, όπως γνωστά είναι και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ολόκληρη η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και αγγίζουν και τον πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ. Όταν τον κρίνουμε θα πρέπει να συνεκτιμήσουμε όλες αυτές τις παραμέτρους που εξ αντικειμένου λειτουργούν υπέρ του πρωθυπουργού και του κόμματός του.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 21.09.2025