Όποιος παρακολουθεί τον τουρκικό Τύπο θα διαπιστώσει ότι υπάρχει ένας έντονος εκνευρισμός γύρω από τα ελληνοτουρκικά. Οφείλεται σε τρείς λόγους που δρουν σωρευτικά στην παρούσα συγκυρία.
- Λόγος πρώτος: Η Ελλάδα και η Κύπρος απαίτησαν και πέτυχαν να αποκλειστεί η Τουρκία από το ευρωπαϊκό αμυντικό πρόγραμμα. Οι εταίροι μας αποδέχτηκαν -δεν μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς- πως το casus belli είναι ικανός λόγος για να μην συμμετάσχει η Τουρκία σε αυτό το τόσο σημαντικό πρόγραμμα. Είναι ένα πλήγμα για την πολεμική βιομηχανία της στην οποία έχει επενδύσει η οικογένεια Ερντογάν, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
- Λόγος δεύτερος: Είναι πλέον ορατά τα αποτελέσματα της ατυχούς επίσκεψης στον Λευκό Οίκο του Ταγίπ Ερντογάν. Πόνταρε πολλά σε αυτήν και, τελικά, έφυγε με άδεια τα χέρια. Πίστεψε πως η καλή χημεία με τον Ντόναλντ Τραμπ θα απέδιδε τους αναμενόμενους καρπούς, όμως στο μυαλό του Αμερικανού Προέδρου και του επιτελείου του υπήρχαν άλλα κριτήρια που ο Ερντογάν δεν τα πληρούσε. Το βασικότερο εξ αυτών ήταν η υποστήριξη που παρείχε στη Χαμάς και η αντιπαλότητά του με τον Βενιαμίν Νετανιάχου.
- Λόγος τρίτος: Η αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας στον ενεργειακό τομέα. Την Τετάρτη (05/11) βρέθηκαν στην Αθήνα τρεις υπουργοί του Τραμπ επί των ενεργειακών θεμάτων, μαζί με ανώτερα στελέχη των μεγάλων αμερικανικών επιχειρήσεων αυτού του κλάδου, για να συζητήσουν με την ελληνική κυβέρνηση πώς θα μεταφέρεται μέσω Ελλάδας το αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη. Αναμφίβολα μεγάλη η εθνική επιτυχία.
Όλα αυτά προκάλεσαν τη νευρικότητα στις τουρκικές ελίτ. Δεν ήταν συνηθισμένες να κινούνται στο περιθώριο των εξελίξεων στην περιοχή μας και να πρωταγωνιστεί σε αυτές η Ελλάδα. Είναι μία κατάσταση που ενοχλεί και βλέπουν πως το μέλλον είναι για την Τουρκία ακόμα πιο δυσοίωνο.
Θα κληθεί να λάβει δύσκολες αποφάσεις, αν θελήσει να απολαμβάνει τα προνόμια μίας φίλης και συμμάχου των ΗΠΑ. Το έχει καταστήσει σαφές ο Τραμπ στον Ερντογάν: Δεν μπορεί πλέον να πατά σε δύο βάρκες. Αλλά ολόκληρη η στρατηγική του Τούρκου Προέδρου έχει οικοδομηθεί επάνω στη θεωρία των δύο βαρκών.
Το τίμημα που καταβάλλει γι’ αυτό φαίνεται ήδη στην υστέρηση της τουρκικής αεροπορίας έναντι της αεροπορίας της πατρίδας μας. Οι παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου δεν σταμάτησαν μόνον λόγω του ήπιου κλίματος στις σχέσεις των δύο κρατών. Οφείλεται και στη συντριπτική υπεροχή των μαχητικών μας αεροπλάνων έναντι των τουρκικών.
Παρατηρούμε συνολικά πως η εικόνα της Τουρκίας σήμερα δεν συνάδει με αυτήν της μεγάλης δύναμης που θέλει να κυριαρχήσει στην ανατολική Μεσόγειο, με βάση το όραμα της «γαλάζιας πατρίδας». «Γαλάζια πατρίδα» χωρίς ισχυρή αεροπορία, με το Ισραήλ απέναντι και τις ΗΠΑ αποστασιοποιημένες και απαιτητικές, δεν μπορεί να υπάρξει. Και αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της Ελλάδας, έχει προκαλέσει τον παρατηρούμενο εκνευρισμό στο τουρκικό κατεστημένο, κεμαλικό και ισλαμιστικό.
Η πατρίδα μας, από την άλλη πλευρά, δρέπει τους καρπούς μίας σταθερής και αταλάντευτης εξωτερικής πολιτικής. Χωρίς τους ερασιτεχνισμούς του παρελθόντος, αποτελεί έναν πιστό σύμμαχο, που εμπνέει εμπιστοσύνη στα διεθνή κέντρα λήψης στρατηγικών αποφάσεων, αφήνοντας χωρίς αντικείμενο κριτικής τους εξ επαγγέλματος «πατριώτες».
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 09.11.2025