Εντάξει, ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος του Τραμπ. Παρέταξε όλους αυτούς που προσκάλεσε και η σεμνή τελετή της εκεχειρίας έληξε. Φυσικά η πρόσκληση του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Κύπριου προέδρου Ν. Χριστοδουλίδη ήταν ένα θετικό γεγονός, αλλά να μην τρελαθούμε κιόλας.
Ήταν θετικό γεγονός από την άποψη πως η μη πρόσκληση θα προκαλούσε αρνητικά σχόλια στο εσωτερικό κυρίως της Ελλάδας και γενικά θα έβλαπτε τη διεθνή της εικόνα. Προφανώς ουσία δεν υπήρξε, όπως δεν υπήρξε και για όλους τους λοιπούς παρισταμένους. Ήταν one man show.
Το πρόβλημα με τον Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα: Είναι εντελώς αλλοπρόσαλλος. Εκεί που λέει ακατάπαυστα καλά λόγια για κάποιον πολιτικό ηγέτη, τελειώνοντας μπορεί να πει μία χοντράδα και να τον προσβάλει.
Η σκηνή με τον καημένο τον Βρετανό πρωθυπουργό στο Σαρμ-Ελ-Σέιχ ήταν χαρακτηριστική. Ρώτησε πού βρισκόταν, ο Στάρμερ περιχαρής πήγε μπροστά του και ο Τραμπ τον έστειλε από εκεί που ήρθε κυριολεκτικά. Έτσι είναι ο πλανητάρχης. Μία πρόσκληση στον Λευκό Οίκο πιθανόν να καταλήξει σε φιάσκο για τον προσκεκλημένο.
Στο Σαρμ-Ελ-Σέιχ η Χαμάς υπέγραψε το τέλος της. Από τη στιγμή που εξαναγκάσθηκε να απελευθερώσει και τους υπόλοιπους ομήρους είναι πλέον έρμαιο στις διαθέσεις των Τραμπ και Νετανιάχου. Πολύ σύντομα θα υποχρεωθεί να αφοπλιστεί με το καλό ή με το άγριο.
Η καλύτερη προοπτική για την ηγεσία της είναι: Πρώτον να επιβιώσει βιολογικά και δεύτερον πολιτικά. Από την άλλη την πλευρά είναι σαφές πως ο εγγυητής των όρων της εκεχειρίας είναι το Ισραήλ, το οποίο επιφυλάσσει για τον εαυτό του το δικαίωμα μονομερών ενεργειών. Σε αυτή τη φάση έτσι είναι διαμορφωμένη η κατάσταση.
Θα υπάρξει επόμενη φάση; Εκτιμώ πως θα υπάρξει, διότι τους δύο βασικούς παίκτες, Ισραήλ και Χαμάς, θα τους πιέσουν ο Τραμπ και τα αραβικά κράτη να πάνε ένα βήμα παρακάτω. Ποιο θα είναι αυτό το βήμα; Η ανοικοδόμηση ολόκληρης της Γάζας. Σε αυτή τη δεύτερη φάση θα συγκροτηθεί η επιτροπή με επικεφαλής τον Τόνι Μπλερ που θα διαχειρίζεται τα κονδύλια της ανοικοδόμησης και θα ελέγχει πού θα πηγαίνουν. Διότι και προηγουμένως το χρήμα έρρεε αφειδώς αλλά κατευθύνονταν στα τούνελ και στον στρατό των τρομοκρατών.
Μέχρις εδώ λογικά η κατάσταση θα εξελιχθεί όχι χωρίς προβλήματα, αλλά θα είναι μικρής εντάσεως που θα επιλύονται. Το τρίτο βήμα, κατά την εκτίμησή μου, θα καθυστερήσει πολύ να γίνει γιατί ουδείς εκ των εμπλεκομένων μερών το επιθυμεί. Και αναφέρομαι στην ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους με όλες τις τυπικές απαιτήσεις του Διεθνούς Δικαίου.
Εικάζω πως εκτός από το Ισραήλ που απορρίπτει κατηγορηματικά αυτήν τη λύση και οι μοναρχίες του Κόλπου δεν την καλοβλέπουν, καθώς ένα σύγχρονο δημοκρατικό-κοσμικό κράτος, όπως θα είναι το Παλαιστινιακό, θα αποτελεί ένα υπόδειγμα και για τους πολίτες των μοναρχιών τους. Συνεπώς η κατάληξη μίας πορείας που ξεκίνησε από το Σαρμ-Ελ-Σέιχ πολύ δύσκολα θα είναι η ίδρυση του Παλαιστινιακού κράτους.
Χωρίς να υποτιμούμε τη σημασία της εκεχειρίας -σταμάτησαν οι καθημερινοί σκοτωμοί, απελευθερώθηκαν οι όμηροι- ας κρατάμε μικρότερο καλάθι για τη συνέχεια. Ο δρόμος για τη διαρκή ειρήνη είναι ακόμα μακρύς.