Γράφει
Νίκος Ηλιάδης
Η πλατεία Ελευθερίας φέρει βαρύ ιστορικό φορτίο καθώς από εκεί ξεκίνησε το 1908 η επανάσταση των Νεότουρκων αλλά και η επιχείρηση αφανισμού της εύρωστης εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης από τους ναζί κατακτητές.
Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την απελευθέρωση, αλλά και τις επόμενες δεκαετίες η στάση της πόλης απέναντι σε αυτό το γεγονός υπήρξε ενοχική. Απόδειξη ότι χρειάστηκε να περάσουν 61 χρόνια για να τοποθετεί σε αυτήν την πλατεία, το 2003, ένα μνημείο το οποίο να θυμίζει όσα συνέβησαν εκεί, εκείνο το “μαύρο Σάββατο” της 11ης Ιουλίου 1942.
Απαιτήθηκαν άλλα 13 χρόνια προκειμένου, έπειτα από επιμονή του τότε δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη, να ξεκινήσουν το 2019 οι εργασίες ανάπλασης της πλατείας και η μετατροπή της, από πάρκινγκ που ήταν επί δεκαετίες, σε Πάρκο Μνήμης για τους σχεδόν 45.000 Εβραίους της Θεσσαλονίκης που αφανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ωστόσο, έξι χρόνια μετά, η πλατεία λειτουργεί ακόμη ως χώρος στάθμευσης. Ο εργολάβος ο οποίος ανέλαβε το έργο το 2019, το εγκατέλειψε, σχεδόν τον πρώτο μήνα.
Ο επόμενος δήμαρχος Κωνσταντίνος Ζέρβας το έβαλε σε βαθιά κατάψυξη, χωρίς ποτέ να εξηγήσει τους λόγους εκείνης της ακατανόητης επιλογής του.
Η διοίκηση του Στέλιου Αγγελούδη το απόψυξε αλλά οι έως τώρα προσπάθειές της να το υλοποιήσει προσκρούουν στις, όχι και τόσο συνήθεις δικονομικές τακτικές εκ μέρους ενός υποψήφιου αναδόχου. Συγκεκριμένα, ο δεύτερος μειοδότης έχει καταθέσει έως τώρα τρεις προσφυγές προσβάλλοντας διάφορα στάδια της διαγωνιστικής διαδικασίας. Η τελευταία κατατέθηκε στις 17 Νοεμβρίου και μάλιστα εκπρόθεσμα, ενώπιον της Εθνικής Αρχής Δημοσίων Συμβάσεων. Επιδίωξή του είναι να ματαιώσει την ανακήρυξη του πρώτου μειοδότη ως οριστικού αναδόχου προκειμένου να ξεκινήσει το έργο.
Όλες αυτές οι προσφυγές, οι οποίες μάλιστα κατατίθενται κάθε φορά λίγο πριν να εκπνεύσει η προθεσμία, έχουν οδηγήσει σε καθυστέρηση τουλάχιστον ενάμιση χρόνου. Πρόκειται, δε, να παραταθεί για τουλάχιστον ένα τρίμηνο, τετράμηνο, αφού ακόμη και στην περίπτωση που η τρίτη προσφυγή απορριφθεί από την ΕΑΔΗΣΥ, ο προσφεύγων έχει τη δυνατότητα να προσβάλει την απόφαση στο Διοικητικό Εφετείο.
Ασφαλώς και είναι δικαίωμα του κάθε εργολάβου να εξαντλήσει όλα τα ένδικα μέσα τα οποία του παρέχει το θεσμικό πλαίσιο. Όμως, εδώ, πρόκειται εμφανώς για μια τακτική που μόνο στόχο έχει να καθυστερήσει το έργο.
Δεν ξέρω ποια κίνητρα μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτήν την παρελκυστική τακτική. Αν πρόκειται μόνο για καθαρά επιχειρηματικά συμφέροντα ή, ενδεχομένως, για άλλου είδους επιδιώξεις.
Όπως δεν ξέρουμε και ποιοι τελικά ήταν οι λόγοι για τους οποίους ο κ. Ζέρβας παρέπεμψε το έργο στις ελληνικές καλένδες.
Συμπτωματικά, παρελκυστική τακτική ακολούθησε και ο ίδιος με το πρόσχημα ότι διερευνούσε -επί τέσσερα χρόνια- τη δυνατότητα κατασκευής και υπόγειου πάρκινγκ.
Κάποιοι ίσως πουν ότι οι επισημάνσεις αυτές κινούνται στα όρια της συνομωσιολογίας. Όμως, όσο δεν δίνονται καθαρές εξηγήσεις, όσο οι υπαίτιοι της επιχειρούμενης ματαίωσης του έργου σιωπούν, τότε εκχωρούν έδαφος στη συνομωσιολογία. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι μιλάμε για την “Πόλη των Φαντασμάτων”.