Πρωϊνός καφές με τον Τάσο Τζήκα (βίντεο)

Εκθεσιακός και ιδιαίτερος ο σημερινός «πρωινός καφές». Τον ήπιαμε σε δύο δόσεις και στα δύο καφέ της ΔΕΘ με τον πρόεδρο της ΔΕΘ-Helexpo Τάσο Τζήκα. Την πρώτη ημέρα στο κυλικείο της Έκθεσης και τη δεύτερη στον Πύργο του ΟΤΕ, που γυρίζει. Όταν ξεκινήσαμε την κουβέντα βλέπαμε το κτίριο της ΧΑΝΘ, όταν την τελειώσαμε είχαμε κάνει σχεδόν έναν ολόκληρο κύκλο. Κουβεντιάσαμε για τα παιδικά του χρόνια στη «μαρμάρινη πλατεία» του Διοικητηρίου, όπου κάθε απόγευμα στηνόταν ένα ντέρμπι, την Τούμπα, τη «Μαύρη Θύελλα», τον Κούδα και φυσικά την Τεχνόπολη και την παρουσία του από το 2011 στη διοίκηση της έκθεσης, όπου σήμερα το ζήτημα της ανάπλασης έχει μπει σε μια κρίσιμη τελική ευθεία. Όπως είπε ο ίδιος «Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να είμαστε όλοι μαζί, όπως καταφέραμε τα προηγούμενα χρόνια, για να κάνουμε τη Θεσσαλονίκη όπως την ονειρευόμαστε. Πιο πράσινη, πιο δυναμική οικονομικά και πιο ελκυστική για τους κατοίκους της. Και τη ΔΕΘ – HELEXPO έναν σημαντικό φορέα, που θα λειτουργεί για το καλό της πόλης και των κατοίκων της, σε όλη την Ευρώπη».

Υπάρχει πρωινός καφές στη ζωή σας;

Πρωινό καφέ συνήθως πίνω στο γραφείο.

Τι προτιμάτε;

Παλιά ήταν νες καφές. Τα τελευταία χρόνια είναι διπλός εσπρέσο.

Τώρα βλέπω φρέντο

Ε, το καλοκαίρι μετασχηματίζουμε τον ζεστό καφέ σε φρέντο (γελάει).

Τι κάνετε την ώρα του πρωινού καφέ; Είναι ώρα σκέψης, οργάνωσης, προγραμματισμού;

Είναι η ώρα που ξεκινάω τη δουλειά στο γραφείο και με το ημερολόγιο ανοιχτό κάνω τον ημερήσιο προγραμματισμό.

Εδώ στον Πύργο του ΟΤΕ. Τι εικόνες έρχονται στο μυαλό σας;

Ο Πύργος του ΟΤΕ είναι γεμάτος αναμνήσεις κυρίως από την περίοδο του γυμνασίου που συναντιόμασταν εδώ μεγάλες παρέες, αγοριών και κοριτσιών. Στη συνέχεια, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, είχε βγει από τη ζωή μου. Τον ξαναεπισκέφτηκα όταν ανέλαβα διοικητική θέση στη ΔΕΘ.

Γεννηθήκατε στη Θεσσαλονίκη και στην περιοχή του Διοικητηρίου, έτσι;

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στην Αγίου Δημητρίου, παίζοντας καθημερινά μπάλα σε αυτοσχέδιες αλάνες και στη μαρμάρινη Πλατεία Διοικητηρίου, το αθλητικό κέντρο της περιοχής. Πέρασα την παιδική μου ηλικία σε μια υπέροχη γειτονιά που ξεκινούσε από τους 12 Αποστόλους και έφτανε στον Άγιο Δημήτρη και τη Ρωμαϊκή Αγορά. Μία γειτονιά πραγματικό μουσείο ιστορίας και πολιτισμού. Με βόρειο όριο την Κασσάνδρου και νότιο την Εγνατία.

Τι θέση παίζατε εκείνα τα χρόνια;

Ξεκίνησα παίζοντας με πέτρα στο δημοτικό.

Και εγώ έπαιζα με πέτρα…

Μετά δεξί εξτρέμ στη «Μαύρη Θύελλα», την ομάδα που δημιουργήσαμε στη γειτονιά και με την οποία έζησα την κορυφαία αθλητική εμπειρία. Στον ΠΑΟΔιοικητηρίου, την ιστορική ομάδα του κέντρου της πόλης στον οποίο αγωνίστηκα για περίπου 10 χρόνια, έπαιζα στο κέντρο, κυρίως δεξί χαφ.

Τα νοσταλγείτε αυτά τα χρόνια;

Πολύ. Τα νοσταλγώ γιατί το ποδόσφαιρο με «έπλασε», ήταν από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Με έμαθε να συνεργάζομαι, να ξεπερνάω την ήττα και να ξαναπροσπαθώ.

Αυτή η κορυφαία αθλητική σας εμπειρία με τη «Μαύρη Θύελλα» τι ήταν;

Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο ΠΑΟΚ της μεγάλης ομάδας του Λες Σάνον και του Γιώργου Κούδα αποφάσισε να οργανώνει κάθε χρόνο ένα μεγάλο τουρνουά στο οποίο συμμετείχαν ομάδες εφήβων από όλες τις γειτονιές της πόλης. Προφανώς για να ανακαλύπτει ταλέντα. Σ’ αυτό το τουρνουά, νομίζω ήταν το 1974 ή το 1975 κερδίσαμε στον τελικό τον Οδυσσέα Κορδελιού με 1-0. Το γκολ θυμάμαι το είχε βάλει ο παιδικός μου φίλος Σπύρος Πελαγίδης. Ο τελικός έγινε πριν το παιχνίδι ΠΑΟΚ–ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 3-1 Όταν λοιπόν σηκώσαμε το κύπελλο του τουρνουά η Τούμπα είχε 30.000 κόσμο που μας χειροκροτούσε.

Την επόμενη μέρα τα «Σπορ του Βορρά» δημοσίευσαν την κοινή φωτογραφία του ΠΑΟΚ και της πρωταθλήτριας του τουρνουά με τον υπότιτλο «Οι δύο Μαύρες Θύελλες». Εγώ βέβαια πρόλαβα να στηθώ δίπλα στον Γιώργο Κούδα. Αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή στην μικρή ερασιτεχνική μου καριέρα στο ποδόσφαιρο.

Είπαμε αναμνήσεις από τη γειτονιά. Στο σπίτι πώς ήταν;

Ήμασταν μία μεσοαστική οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε το ζαχαροπλαστείο «ΝΕΟΝ» στην Πλατεία Βαρδαρίου και η μητέρα μου τον βοηθούσε και είχε την ευθύνη του σπιτιού. Πήραμε πολλή αγάπη με τα δύο μικρότερα αδέλφια μου, τον Γιώργο και τον Δημήτρη, και τις βασικές αξίες που μας καθοδήγησαν στο υπόλοιπο της ζωής μας. Τα καλοκαίρια μας τα περνούσαμε στο χωριό των βλάχων στην καταγωγή, παππούδων μας, στο Παλαιόκαστρο και στο Μεσαίο. Ανάμεσα σε κοπάδια και σταροχώραφα.

Δημοτικό και γυμνάσιο που πήγατε;

Δημοτικό στην Κρυστάλλη, στο 58ο και γυμνάσιο στο 4ο Γυμνάσιο Αρρένων στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα στη γωνία Κρυστάλλη και Συγγρού. Με τα πόδια από το σπίτι. Άλλα χρόνια, με ασφάλεια στις μετακινήσεις μας χωρίς να τρέχουν από πίσω οι γονείς μας, όπως κάναμε εμείς με τα παιδιά μας.

Η σχέση σας με τα μαθήματα πως ήταν;

Καλός μαθητής, αλλά όχι «φυτό», όπως λέγαμε εκείνα τα χρόνια. Πολύ ποδόσφαιρο στη γειτονιά, διαρκώς γύρω με φίλους και που και που κάποιο αυτοσχέδιο πάρτυ που συναντούσαμε τα κορίτσια.

Τελειώνετε το γυμνάσιο το…

…1976.

Στα χρόνια της έντονης πολιτικοποίησης.

Αρχές μεταπολίτευσης. Το Πολυτεχνείο είχε μια αίγλη, ήμουν και καλός μαθητής. Ήταν μονόδρομος. Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.

Συμμετέχοντας στην ανανεωτική αριστερά.

Δεν εντάχθηκα ποτέ σε κάποιο κόμμα. Ήθελα πάντα να διατηρώ την ανεξαρτησία μου. Επηρεάστηκα από τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς γιατί μιλούσε για κοινωνική αλληλεγγύη αλλά και για την αξία του διαλόγου και της συνεργασίας. Βέβαια με τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι ο παράγοντας άνθρωπος και οι βασικές αξίες του διαφωτισμού είναι πάνω από ιδεολογίες και κόμματα.

Πώς ήταν το πανεπιστήμιο εκείνα τα χρόνια; Τι σας άφησε;

Το ΑΠΘ ήταν ένα από τα ωραιότερα πανεπιστήμια της Ελλάδας και ένα από τα ωραιότερα στην Ευρώπη. Με ωραία πάρκα και μεγάλη βιβλιοθήκη στην οποία πήγαινα πολύ συχνά. Λυπάμαι σήμερα για την εικόνα και τα προβλήματα ασφάλειας που ακούω ότι έχει τις βραδινές ώρες.

Και μετά το πανεπιστήμιο τι επακολούθησε;

Πριν πάρω το πτυχίο έκανα για ένα σύντομο διάστημα πρακτική στο εργοστάσιο της Blue Circle στο Μπράιτον, μία ωραία εμπειρία σε μία βιομηχανία παραγωγής τσιμέντου. Στη συνέχεια πήρα το πτυχίο και αντί για ένα μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο του Sussex, που σκεφτόμουνα, έκανα τη στρατιωτική μου θητεία.

Και μετά ήρθε η Singular;

Η πρώτη μου δουλειά ήταν τεχνικός hardware στην PC SYSTEMS μίας εταιρείας που συνεργαζότανε με την IBM. Εκεί γνώρισα τον Αντώνη Κυριαζή και μαζί με τους Κωνσταντίνο Μυριάνθη, Αλέξη Βορεάδη και Μιχάλη Καριώτογλου δημιουργήσαμε τη Singular Βορείου Ελλάδος, το 1987. Λίγο πριν είχε δημιουργηθεί η Singular Software στην Αθήνα. Υπήρξα διευθύνων σύμβουλος για 20 χρόνια της ΉSingular Β.Ε. ΑΕ και της Singular Software μετά το 2000 όταν δημιουργήσαμε με τη Δέλτα Πληροφορική τη Delta Singular. Ζήσαμε για είκοσι περίπου χρόνια ένα υπέροχο επιχειρηματικό ταξίδι δημιουργώντας μία πρωτοπόρα ελληνική εταιρεία όσον αφορά τις εφαρμογές λογισμικού, το εκτεταμένο δίκτυο σε όλη την Ελλάδα, το εργασιακό περιβάλλον και το υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό.

Και βαλκανική εμπειρία.

Ναι, γιατί η Singular Βορείου Ελλάδος μετασχηματίστηκε σε Singular International και είχε την ευθύνη για τις θυγατρικές μας στα Βαλκάνια και στη ΝΑ Ευρώπη (Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία). Θυμάμαι ότι ήμασταν η 1η εταιρεία software που εισήχθη στο ελληνικό χρηματιστήριο.

Πότε έγινε αυτό;

Το 1994. Στη συνέχεια μπήκε η Intrasoft και οι υπόλοιπες εταιρείες πληροφορικής.

Και μετά επακολούθησε η ενασχόληση με τον ΣΕΠΒΕ.

Το 1994 ιδρύσαμε τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων Πληροφορικής Βορείου Ελλάδος, τον ΣΕΠΒΕ με πρώτο Πρόεδρο τον Δοξάκη Αναστασόπουλο. Τον διαδέχθηκα για τα επόμενα 16 χρόνια, μέχρι το 2011. Στο πλαίσιο του ΣΕΠΒΕ αναλάβαμε πολλές δράσεις για τις ΜΜΕ πληροφορικής της περιφέρειας και τον ρόλο τους στην περιφερειακή ανάπτυξη. Η πρόταση προς την πολιτεία ήταν η δημιουργία μιας βιομηχανίας πληροφορικής κυρίως στην ελληνική περιφέρεια με τη δημιουργία Τεχνολογικών Πάρκων και Θερμοκοιτίδων.

Κάπου εκεί ήρθε και η Τεχνόπολη.

Το 2001 από την εμπειρία που είχα αποκτήσει από τα ταξίδια μου στην Ευρώπη και στην Αμερική ανέλαβα την πρωτοβουλία ως Πρόεδρος του ΣΕΠΒΕ να ιδρύσουμε ένα πολυμετοχικό σχήμα, από επιχειρήσεις πληροφορικής και επιστήμονες πληροφορικής, με σκοπό την ανάπτυξη του πρώτου Πάρκου Επιχειρήσεων Υψηλής Τεχνολογίας στην Ελλάδα. Έτσι γεννήθηκε η Τεχνόπολη Θεσσαλονίκης που σήμερα στεγάζει μία Θερμοκοιτίδα από Startups και σημαντικές εταιρείες πληροφορικής. Αναφέρω μόνο τη Deloitte η οποία είναι εγκατεστημένη στην Τεχνόπολη και έχει περισσότερους από 1.000 εργαζόμενους.

Πέτυχε;

Πέτυχε γιατί έδειξε ότι δεν χρειάζεται να τα ζητάμε όλα από το κράτος. Το χρηματοδοτήσαμε 65 μέτοχοι για να βοηθήσουμε τη Θεσσαλονίκη να μετεξελιχθεί σ΄ένα Τεχνολογικό Κέντρο. Περάσαμε βέβαια και τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων. Τα καταφέραμε όμως. Ασχολούμαι με την Τεχνόπολη τα τελευταία 24 χρόνια και είμαι σίγουρος ότι θα μετεξελιχθεί τα επόμενα χρόνια σε μία Salonicon Valley.

Με τον ΣΕΠΕ γιατί ασχοληθήκατε;

Δέχτηκα μία πρόταση το 2011, από συναδέλφους στην Αθήνα να αναλάβω την προεδρία του ΣΕΠΕ, του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών Ελλάδος. Κατέβηκα στην Αθήνα το 2011 για δύο χρόνια και έμεινα 8 ως Πρόεδρος του ΣΕΠΕ. Εννοώ βέβαια ότι ταξίδευα 2-3 φορές τον μήνα. Δύσκολη περίοδος 2011 - 2019.

Και το ThessINTEC; Μπορεί να κάνει τη Θεσσαλονίκη κέντρο καινοτομίας;

Το ThessINTEC είναι ένα μεγαλόπνοο σχέδιο, που όταν υλοποιηθεί θα βοηθήσει τη Θεσσαλονίκη να αποκτήσει έναν διεθνή ρόλο στις Νέες Τεχνολογίες και στην προσέλευση μεγάλων επενδύσεων. Έχοντας την εμπειρία της Τεχνόπολης και γνωρίζοντας και τον κόπο και τον χρόνο που χρειάζεται ένα τέτοιο εγχείρημα εύχομαι να υλοποιηθεί για το καλό της πόλης. Ο Νίκος Ευθυμιάδης που το οδηγεί, είναι ικανός άνθρωπος.

Πριν ξεκινήσει το εγχείρημα της έκθεσης υπήρξε η ανάμειξή σας με τα δημοτικά. Γιατί τελικά δεν τολμήσατε το άλμα της υποψηφιότητας για δημαρχία Θεσσαλονίκης το 2010; Ποιο ήταν τότε το όραμά σας για την πόλη;

Με την πόλη και τα κοινά ασχολιόμουν πάντα. Μαζί με φίλους όπως ήταν ο Νίκος Καρατζάς, ο Νίκος Στεφανίδης, ο Πρόδρομος Νικηφορίδης και η Μαρία Στεφανούρη. Έτσι το 2010 την άνοιξη δέχθηκα μία πρόταση να είμαι υποψήφιος δήμαρχος. Στην πρόταση αυτή πρωτοστάτησαν ο Δημήτρης Παπάζογλου, ο Νίκος Καρατζάς, ο Νούλης Χατζηδημητρίου, ο Χρήστος Βογιατζής και η Σοφία Ιορδανίδου. Μετά από πολλές συναντήσεις δημιουργήθηκε η ομάδα «Θεσσαλονίκη Δημιουργική Πόλη» στην οποία συμμετείχαν πολλοί φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι που έβλεπαν θετικά μία υποψηφιότητά μου. Ωραία εμπειρία, με έναν εφηβικό ρομαντισμό και δημιουργική έμπνευση.

Πήρα το χρίσμα του διαπαραταξιακού σε μία πολύ δύσκολη και επίπονη διαδικασία και όταν ο Γιάννης Μπουτάρης ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, παραιτήθηκα και δήλωσα την υποστήριξή μου προς το πρόσωπό του, στην εκδήλωση παρουσίασης της υποψηφιότητάς του στο Λιμάνι. Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι απέναντι στον Μπουτάρη. Έναν εμβληματικό επιχειρηματία, προοδευτικό άνθρωπο και επιπλέον φίλο μου.

Και μετά το 2011 ήρθε η Έκθεση. Χτύπησε το τηλέφωνό σας και σας το πρότεινε ο Γιώργος Παπανδρέου, τη διοίκηση;

Ο Γιώργος Παπανδρέου, όντας ευαίσθητος σε θέματα τεχνολογίας, είχε επισκεφτεί την Τεχνόπολη και είχαμε γνωριστεί. Την πρότασή του μου τη μετέφερε, εκ μέρους του, ο Υπουργός Ανάπτυξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Η πρόταση αφορούσε τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου και πρόεδρος ορίστηκε, ο δικηγόρος και φίλος πια, Θεόδωρος Σουμπάσης. Έτσι ξεκίνησαν όλα.

Τι πετύχατε όλα αυτά τα χρόνια στο τιμόνι της ΔΕΘ;

Ενοποιήσαμε τις 2 εταιρείες στην ενιαία ΔΕΘ - HELEXPO, κάναμε οικονομίες κλίμακος, αναπτύξαμε νέα εκθεσιακά προϊόντα, θεματικά πάρκα και υπερδιπλασιάσαμε τις ημέρες λειτουργίας του Εκθεσιακού και Συνεδριακού Κέντρου. Επίσης δώσαμε έμφαση στην εξωστρέφεια και στις περιφερειακές εκθέσεις. Και βέβαια δρομολογήσαμε με μεγάλη προσοχή και στηριγμένοι σε μελέτες, διεθνείς διαγωνισμούς και διάλογο την Ανάπλαση του Νέου Εκθεσιακού και Συνεδριακού Κέντρου στο κέντρο της πόλης, με τη δημιουργία ενός πάρκου 100 στρεμμάτων και ενός βιοκλιματικού Εκθεσιακού Κέντρου, ίσως του ωραιότερου αρχιτεκτονικά στην Ευρώπη.

Τι θα θέλατε να πετύχετε, αλλά δεν τα καταφέρατε;

Θα ήθελα να είμαστε πιο επιθετικοί σε σχέση με τη διεθνή αγορά.

Το ελληνικό δημόσιο: ένα τελικό συμπέρασμα μετά από τόσα χρόνια παρουσίας εκεί ποιο είναι;

Η ΔΕΘ – HELEXPO είναι μία ειδική περίπτωση δημόσιας εταιρείας που λειτουργεί με ειδικό νόμο στον ανταγωνισμό. ΄Εχω εντυπωσιαστεί από την ποιότητα των εργαζομένων. Δείχνουν έναν πατριωτισμό για την πόλη και την έκθεση μοναδικό.

Πάμε στα της Ανάπλασης της Έκθεσης: πότε ξεκίνησαν οι σκέψεις;

Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στη Διοίκηση της ΔΕΘ, η πρώτη ενέργεια ήταν να ανοίξουμε το θέμα αυτό. Το νέο Εκθεσιακό έπρεπε να είχε δρομολογηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες. Η Θεσσαλονίκη έχασε ένα μεγάλο κομμάτι της εκθεσιακής αγοράς γι’ αυτόν τον λόγο. Οι υποδομές της είναι απαξιωμένες. Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα για να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο.

Γιατί το εγχείρημα της μετεγκατάστασης που είχε αποφασιστεί το 2008 δεν προχώρησε; Ήταν θέμα μόνο οικονομικό;

Η μετεγκατάσταη αποφασίστηκε τη δεκαετία του 2000 για να υποστηρίξει τη διεκδίκηση της EXPO του 2008. Όταν χάσαμε την EXPO δεν υπήρχε κανένας λόγος να δημιουργήσουμε ένα πολύ ακριβό φαραωνικό εκθεσιακό κέντρο.

Πολλοί λένε ότι μια έκθεση δεν έχει θέση στο κέντρο της πόλης και ότι στο εξωτερικό αυτή είναι η τάση, δηλαδή η αποκέντρωση. Τι απαντάτε;

Οι τάσεις διεθνώς είναι μικτές. Υπάρχουν εκθεσιακά κέντρα, συνήθως κοντά σε αεροδρόμια, και εκθεσιακά σε κέντρα πόλεων όπως της Φρανκφούρτης, της Μπολόνια, της Νέας Υόρκης κλπ. Για τη Θεσσαλονίκη η λειτουργία του Εκθεσιακού στο κέντρο της είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα γιατί υπάρχει μία πολύ μεγάλη διάδραση μεταξύ τους που λειτουργεί πολλαπλασιαστικά για την οικονομία της πόλης.

Επίσης ένα επιχείρημα είναι ότι η μετεγκατάσταση θα βοηθούσε την ανάπτυξη στα δυτικά. Εδώ τι λέτε;

Η ανάπτυξη της δυτικής Θεσσαλονίκης είναι ένα μεγάλο θέμα και πρέπει να υπάρξουν ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο και δομικές παρεμβάσεις (π.χ. μετρό, αναπτυξιακά έργα κλπ.). Η ΔΕΘ – HELEXPO δεν θα είναι βιώσιμη δυτικά. Αυτό προκύπτει από τις μελέτες βιωσιμότητας. Η έκθεση της Ρώμης (Fiera di Roma) που έκανε κάτι ανάλογο πτώχευσε δύο φορές.

Γιατί Σίνδος δεν υπάρχει;

Η Σίνδος υπάρχει και χρειάζεται μαζί με όλη την περιοχή ένα βραχυπρόθεσμο και ένα διαχρονικό σχέδιο ανάπτυξης.

Ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης δήλωσε την Τετάρτη ότι η ανάπλαση δεν θα πρέπει να γίνει με όρους real estate και ότι τον ενδιαφέρει να γίνει το Μητροπολιτικό Πάρκο και να στηριχτεί η πόλη με μια συνεδριακή και εκθεσιακή δραστηριότητα με το μικρότερο πάντοτε κτιριακό αποτύπωμα. Συμφωνείτε;

Η δήλωση του Δημάρχου είναι καθοριστική και κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Ο Δήμαρχος γνωρίζει πολύ καλά τα θέματα της έκθεσης, είναι εξάλλου μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΕΘ – HELEXPO, και η συνεργασία και η επικοινωνία μας είναι άριστη.

Για το θέμα τοποθετήθηκε και ο Πρωθυπουργός την Πέμπτη. Συμφωνείτε με το πλαίσιο που έθεσε; Ότι το Υπερταμείο να ξαναδεί τα δεδομένα όσον αφορά στην πρόταση που είχε αρχικά κατατεθεί, ότι «δε θα κάνουμε κάτι χωρίς να υπάρχει συνεννόηση με την τοπική κοινωνία» και ότι «καλά τα σχέδια, αλλά πρέπει να υπάρχουν επαρκείς πόροι χρηματοδότησης και η λύση που θα προκριθεί πρέπει να είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμη».

Η παρέμβαση του Πρωθυπουργού ήταν πολύ σημαντική γιατί αναδεικνύει ότι η Ανάπλαση της ΔΕΘ είναι ένας εθνικός στόχος, τον οποίο είχε επίσης αναδείξει ως ένα από τα εμβληματικά έργα της χώρας, στις προγραμματικές δηλώσεις του 2019. Χαίρομαι που ασχολείται προσωπικά με το έργο και τον ευχαριστούμε γι’ αυτό.

Σας φοβίζει το ΣΔΙΤ;

Έχω επανειλημμένα πει ότι το ΣΔΙΤ το χρειαζόμασταν για να υπάρξουν και ιδιωτικά χρήματα που θα βοηθούσανε και στην κατασκευή του Εκθεσιακού Κέντρου. Επίσης έχω πει ότι αν δεν τηρείται ο όρος της συγχρηματοδότησης της δημόσιας υποδομής (όπως είναι το Εκθεσιακό Κέντρο) δεν χρειαζόμαστε το ΣΔΙΤ άρα και το επιχειρηματικό κέντρο και το ξενοδοχείο. Αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Συνεχίζουμε με το Εκθεσιακό Κέντρο και το Πάρκο. Έτσι θ’ αλλάξει η Θεσσαλονίκη.

Το εγχείρημα είναι σε μία κρίσιμη φάση. Τι χρειάζεται σήμερα περισσότερο;

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να είμαστε όλοι μαζί, όπως καταφέραμε τα προηγούμενα χρόνια, για να κάνουμε τη Θεσσαλονίκη όπως την ονειρευόμαστε. Πιο πράσινη, πιο δυναμική οικονομικά και πιο ελκυστική για τους κατοίκους της. Και τη ΔΕΘ – HELEXPO έναν σημαντικό φορέα, που θα λειτουργεί για το καλό της πόλης και των κατοίκων της, σε όλη την Ευρώπη.

Υπάρχει μία κίνηση για συλλογή υπογραφών για δημοψήφισμα. Πώς τη βλέπετε;

Δεν έχω καμία αντίρρηση για το δημοψήφισμα. Αρκεί βέβαια να τηρείται η νομιμότητα και την ευθύνη για την τελική απόφαση να την έχει ο Δήμος Θεσσαλονίκης. Πρέπει, όμως να πω ότι οι δημοσκοπήσεις που γίνονται δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία της πόλης θέλει «και Έκθεση και Πάρκο» στο κέντρο της πόλης. Είμαι αισιόδοξος.

15 χρόνια στο τιμόνι της Έκθεσης: μια καλή στιγμή;

Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν είδα τελειωμένο το Εμβολιαστικό Κέντρο, την περίοδο του Covid, και αισθάνθηκα περηφάνια που θα βοηθήσουμε τη χώρα μας και την κοινωνία να ανταπεξέλθει σ΄ένα πολύ δύσκολο παγκόσμιο πρόβλημα.

Μια κακιά ή δύσκολη στιγμή;

Η περίοδος της πανδημίας ήταν η πιο δύσκολη περίοδος και για την εταιρεία αλλά και για τους εργαζόμενους.

Τι περιμένουμε στην 89η ΔΕΘ;

Όπως πάντα, μία γιορτή για την πόλη με εκπλήξεις και τα γενέθλια για τα 100 χρόνια από τη δημιουργία της ΔΕΘ. Του αγαπημένου ιστορικού θεσμού της Θεσσαλονίκης.

Πάμε στον ιδιώτη Τάσο Τζήκα: παντρεμένος με…

Με την Ευδοκία Νάτση.

Πόσα χρόνια;

(Σκέφτεται). Πόσα χρόνια ε; 35 χρόνια.

Γνωριμία;

45 χρόνια η γνωριμία.

Από τα φοιτητικά χρόνια;

Γνωριμία από τα φοιτητικά χρόνια, αλλά σχέση εδώ και 38 χρόνια και γάμος εδώ και 35 χρόνια. Μια σύζυγος πολύ υποστηρικτική, στην οποία οφείλω πάρα πολλά. Και δύο παιδιά. Η Ζωή που τελείωσε Αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ και τώρα τελειώνει το διδακτορικό της στη Βαρκελώνη και ο Τρύφων-Ρήγας, ο οποίος τελείωσε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο ΑΠΘ, έκανε μεταπτυχιακό στην Ουτρέχτη και τώρα έχει εξειδικευτεί στην τεχνητή νοημοσύνη και δουλεύει στην Αθήνα.

Υπάρχει κάτι με το οποίο σήμερα χαλαρώνετε; Παίζετε ακόμα μπάλα;

Συνεχίζω να παίζω μπάλα με τους παλιούς μου φίλους και χαλαρώνω στον κινηματογράφο, ιδίως στους θερινούς.

Στην ίδια θέση;

Συνεχίζω να παίζω χαφ πού είναι η αγαπημένη μου θέση. Παίζω μαζί με τον αδελφό μου τον Γιώργο και με τους παιδικούς μου φίλους.

Αγαπημένος παίκτης;

Ο Γιώργος ο Κούδας, ο οποίος είναι και φίλος μου. Ο Κούδας ήταν διαφορετικός ως ποδοσφαιριστής γιατί είχε πάντοτε και κοινωνικές ευαισθησίες. Επίσης φίλοι μου είναι και ο Κούλης Αποστολίδης, ο Γιάννης Βένος και ο Κώστας Ορφανός.

Κάτι άλλο με το οποίο χαλαρώνετε;

Το τρέξιμο. Είναι πολύ μοναχικό και είναι η ώρα που παίρνω αποφάσεις.

Ένα μότο ζωής;

Ωραία ερώτηση. (Σκέφτεται). Ένα μότο ζωής υπήρξε πάντα για μένα η Θεσσαλονίκη. Σαν έμπνευση και σαν υποχρέωση να την κάνουμε ακόμη καλύτερη για να μπορεί να υποστηρίξει τα παιδιά μας να παραμείνουν στην πόλη τους.

Για το τέλος η ερώτηση με το μαγικό ραβδί. Αν το είχατε τι θα αλλάζατε στη Θεσσαλονίκη, που δεν αλλάζει εύκολα;

Νομίζω ότι θα ήθελα να πεζοδρομήσω το ιστορικό κέντρο της πόλης, θα ήθελα να μπορέσω να βάλω σε λειτουργία τη θαλάσσια συγκοινωνία και θα ήθελα να κάνω την Εγνατία ένα ιστορικό μνημείο της πόλης, αναπλασμένη, όμορφη και πολύχρωμη.