Χάρη στην υγιεινή ζωή, το χιούμορ και τη σταθερή προσήλωση που έχει σε εκείνο το αιώνιο σύνθημα «Peace and Love» το οποίο καθόρισε μία ολόκληρη εποχή, ο σερ Ρίνγκο μπορεί και «εκπροσωπεί» τα απίστευτα swinging sixties, σήμερα στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης. Αυτός ο εκπρόσωπος των δίσκων του βινυλίου, της εποχής των χίπις, της έκρηξης του ’60, της ψυχεδέλειας και της μίνι φούστας.
Είναι από τα μικρά θαύματα που ο Ρίνγκο Σταρ, ο θρυλικός ντράμερ των Beatles, αντέχει γεμάτος ζωντάνια, είναι παρών, γράφει και παίζει μουσική, μιλάει σε συνεντεύξεις και αιφνιδιάζει.
Γεννημένος στο Λίβερπουλ (7 Ιουλίου 1940) ο ροκ σταρ, του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Ρίτσαρντ Στάρκι γιορτάζει αύριο τα 85α γενέθλιά του.
Μπροστά στην εντυπωσιακή, χρυσή λίστα των τραγουδιών που έγραψαν με τους Beatles ο Τζον Λένον και ο Πολ Μακάρτνεϊ -ακόμα και ο Τζορτζ Χάρισον- η δική του συνεισφορά μπορεί να χαρακτηριστεί και μικρή.
Είναι όμως συγκινητική, ανεκτίμητη και βαριά σαν ιστορία. Πώς αλλιώς να σταθεί κανείς απέναντι στο γεγονός ότι τραγούδησε το «Yellow Summarine» και το «With a Little Help From my Friends» και έγραψε το «Octopus Garden» και το «Don’t Pass Me By»;
Ήμουν μόλις δέκα χρόνων, όταν άκουσα στο πικάπ ενός ξαδέλφου μου το υπέροχο «Hey Jude» σε δίσκο 45 στροφών. Δούλευε ασυρματιστής σε εμπορικό πλοίο και μπόρεσε να πάρει από την Αγγλία αυτόν τον πολύτιμο δίσκο «εισαγωγής», όπως τους λέγαμε και το γεγονός συζητήθηκε για μέρες στη γειτονιά. (Θέλει ολόκληρο ρεπορτάζ, βέβαια, για να εξηγήσω στους σημερινούς εφήβους τι ήταν τα πικάπ, τα σαρανταπεντάρια και η Beatlemania, αλλά ας είναι…).
Ήμουν τυχερός, αν το σκεφτείς, που απέκτησα μία τέτοια ανάμνηση.
Τι να πει, όμως, τότε και ο Τζόελ Σορόκα; Ποιος είναι αυτός, θα ρωτήσετε.
Είχα ξαναγράψει για την απίστευτη εμπειρία αυτού του ανθρώπου την οποία είχα βρει πριν από δέκα χρόνια γραμμένη στον Guardian από τον ίδιο. Και αξίζει να φρεσκάρω τη μνήμη και τη διαβάσετε και εσείς.
Ο Τζόελ Σορόκα, γεννημένος στο Μπρούκλιν, ταξίδεψε το 1968, σε ηλικία 21 ετών, στην Ευρώπη ως φοιτητής. Στο Λονδίνο, παίρνοντας ένα λάθος λεωφορείο, έπεσε πάνω σε μία απίστευτη ευκαιρία.
Βρέθηκε κατά τύχη στα στούντιο της Twickenham όπου γυριζόταν το promo του «Hey Jude» του πιο εμβληματικού ίσως τραγουδιού των Beatles και αυτός θα συμμετείχε στα γυρίσματα.
Εκεί άρπαξε κάποια στιγμή το ντέφι του Ρίνγκο Σταρ και οι κάμερες διέσωσαν αυτήν τη στιγμή και τη θέση του Σορόκα στην ιστορία.
Ιδού πώς τα διηγήθηκε:
«Πέρασα το καλοκαίρι του 1968, ταξιδεύοντας στην Ευρώπη, ξεκινώντας και τελειώνοντας την περιπέτειά μου στο Λονδίνο.
Ήμουν 21 ετών, Νεοϋορκέζος και ήταν η πρώτη φορά που έφυγα από τη Βόρεια Αμερική. Στις αρχές Σεπτεμβρίου, βρέθηκα σε ένα πανδοχείο στην Edgware Road όπου δεν υπήρχαν ντους ή κεντρική θέρμανση, και τρώγαμε μπέικον για πρωινό. Όλα αυτά ήταν καινούργια για μένα.
Στις 3 του μηνός μπήκα σε ένα λεωφορείο, για να πάω στο Piccadilly και να παραλάβω την αλληλογραφία μου. Πήρα όμως ένα λεωφορείο επιστροφής στην αντίθεση κατεύθυνση. Μία ελκυστική γυναίκα κάθισε δίπλα μου και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε. Τότε, ξαφνικά, με ρώτησε: ‘Θα θέλατε να γνωρίσετε τους Beatles;’ Είπα κάτι σαν: ‘Δώστε μου μία ευκαιρία’. Δούλευε για την Apple και έτσι έμαθα πως οι Beatles γύριζαν μία διαφήμιση για το νέο τους single το επόμενο βράδυ. Έψαχναν για κόσμο και της άρεσε το πρόσωπό μου. Δεν πίστευα λέξη από όσα μου έλεγε. Αυτή όμως μου έδωσε ένα κομμάτι χαρτί και μου είπε να βρίσκομαι στον σταθμό Βικτώρια την επόμενη μέρα στις 4 μ.μ., όπου θα μας περίμενε ένα λεωφορείο.
Τελικά, όλα έγιναν ακριβώς όπως τα είπε. Μας οδήγησαν έξω από το Λονδίνο σε ένα υπόστεγο -τα Twickenham Studios, όπως αποδείχθηκε. Ήμασταν μία ανάμεικτη ομάδα ανθρώπων και ηλικιών, όλοι κουβεντιάζοντας ενθουσιασμένοι. Βέβαια, υπήρχε και η αίσθηση ότι κανείς δεν πίστευε ότι θα συναντούσαμε πραγματικά τους Beatles.
Όταν φτάσαμε, μας οδήγησαν σε ένα φωτεινό στούντιο. Τεχνικοί περιπλανιόντουσαν γύρω από μία πλατφόρμα που είχε ντραμς και όργανα τοποθετημένα πάνω της.
Η πόρτα άνοιξε και να που μπήκαν οι Beatles!
Σκέφτηκα, ‘συμβαίνει όντως αυτό’; Μας είπαν να καθίσουμε όσο θα ‘ζεσταίνονταν’. Ήμουν σε μία κατάσταση απόλυτης χαράς. Παρά το γεγονός ότι ήμουν Beatlemaniac, δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά.
Έπαιξαν το ‘Hey Jude’ μερικές φορές. Μας είπαν να συμμετάσχουμε στη χορωδία και να ορμήσουμε κάποια στιγμή και να περικυκλώσουμε τη σκηνή. Όλοι ήταν τόσο ευγενικοί και Βρετανοί, αλλά εγώ ήμουν αποφασισμένος να αφήσω εκείνη τη μέρα το στίγμα μου. Όταν ο Ρίνγκο άφησε το ντέφι του κοντά μου ανέβηκα στη σκηνή και το πήρα.
Με κάθε λήψη της κάμερας είχα εμμονή με το να βάλω στα χέρια μου το ντέφι. Πρέπει να ήμουν και λίγο άξεστος.
Ανάμεσα στις λήψεις, μας συστήνονταν. Ο Πολ ήταν γοητευτικός. Ο Τζον ήταν σαρκαστικός και τον θυμάμαι να λέει: ‘Είσαι από τη Νέα Υόρκη; Ήρθες στις συναυλίες μας εκεί;’. Στο πνεύμα του σαρκασμού του, απάντησα: ‘Τι, πληρώνεις χρήματα για να δεις τους Beatles;’. Νομίζω ότι του άρεσε η απάντησή μου. Ο Τζορτζ ήταν σιωπηλός. Και ο Ρίνγκο ήταν γλυκούλης. ‘Φώναξέ με Ρίτσι’, είπε.
Αφού τελείωσαν τα γυρίσματα, τους πήραν βιαστικά με μία λιμουζίνα.
Πίσω στην πατρίδα μου, όταν τα διηγήθηκα όλα αυτά κανείς δεν πίστευε την ιστορία μου. Αλλά λίγο αργότερα, η ταινία εμφανίστηκε στην εκπομπή ‘Smothers Brothers’, καθώς και στο ‘Top Of The Pops’ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και να που πραγματικά ήμουν εκεί».
Όσο περνούν τα χρόνια ο Ρίνγκο αλλά και ο άλλος εν ζωή Μπιτλ, ο αστραφτερός Πολ Μακάρτνεϊ σήμερα στα 83 του, ζουν σε αποθέωση και δίνουν την ευκαιρία στους θεατές τριών γενεών τη χαρά τους δουν μαζί σε συναυλία.
Τα ιστορικά ρεπορτάζ, τα ντοκιμαντέρ, η έρευνα για τη ζωή, τη δράση και τη διάλυση των Beatles πάντα κεντρίζουν το ενδιαφέρον.
Τυχεροί, όμως, είναι αυτοί που έζησαν έστω «Α day in the life» μαζί τους.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 06.07.2025