Τα Νομικά δεν είναι Μαθηματικά. Εδώ, ένα συν ένα δεν κάνουν απαραίτητα δύο. Ειδικά όταν παρεμβάλλονται γενικόλογες ρήτρες, συνταγματικές και άλλες, που καθένας διαβάζει με τα δικά του μάτια. Το ζήσαμε κατά την περίοδο των Μνημονίων, όταν το ΣτΕ ανέλαβε ουσιαστικά να κάνει πολιτική, αναζητώντας «τις τάσεις της κοινωνίας», κατά προτροπή του τότε προέδρου του. Αλλά πουθενά στα νομικά ένα συν ένα δεν κάνουν τριανταδύο, πολύ δε περισσότερο στο Ποινικό Δίκαιο που είναι αυστηρότερο όλων στην ελευθεριότητα της ερμηνείας. Όποιος επιμένει στο τριανταδύο, αναμασώντας επιχειρήματα του βαθέως Διαδικτύου, δεν ενδιαφέρεται για τα νομικά. Πολιτική κάνει.
Ακριβώς γι’ αυτό, χάνουμε τον καιρό μας συζητώντας τι λέει ο Ποινικός Κώδικας για την εσχάτη προδοσία και ποια σχέση έχει με τον πρωθυπουργό και τα Τέμπη. Όποιος αυτό θέλει να πιστέψει, θα το πιστέψει, ακόμα και αν κατεβεί ο Θεός αυτοπροσώπως για να του πει ότι μετρά λάθος. Αν του πουν ότι «φυσικός δικαστής» για να δικάσει τον Μητσοτάκη είναι όποιος υποδείξει ο σύλλογος των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών, και αυτό θα το πιστέψει. Αν του πουν ότι δεν χρειάζεται καν δίκη αλλά να αποφασίσουν λαϊκές συνελεύσεις, θα πετάξει από τη χαρά του. Εδώ πίστεψε για ξυλόγια, τολουόλια, εξαφανισμένα βαγόνια, αλλοιωμένα βίντεο, επίορκο ανακριτή και 56 αδήλωτους νεκρούς. Τίποτε δεν τον σταματά!
Η τραγωδία των Τεμπών δεν έφερε κάτι νέο στην χαρτογράφηση της ελληνικής κοινωνίας. Όλα ήταν γνωστά εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Τότε, στην αρχή της κρίσης, διαπιστώσαμε αυτό που σκέπαζε η παρατεταμένη ευημερία με δανεικά. Ότι πλειοψηφία ανάμεσά μας αποτελούν εκείνοι που αντιλαμβάνονταν τον κόσμο με κριτήρια συναισθηματικά, συμφεροντολογικά και, πάντως, ανορθολογικά. Που η σκέψη τους δεν προχωρεί επαγωγικά αλλά αντιστρόφως. Πρώτα αποφάσισαν ότι ήθελαν να μην μειωθούν οι συντάξεις και να μην πληρώσουν το δάνειο και μετά συμπέραναν ότι την κρίση χρέους προκάλεσαν εκείνοι που ήθελαν να μας αρπάξουν τους υδρογονάνθρακες. Με το Δημοψήφισμα του 2015 έγινε και η αριθμητική καταγραφή τους. Είναι 61,31%, δύο στους τρεις έχοντες δικαίωμα ψήφου. Έκτοτε, με μικρές αποκλίσεις, αυτό το ποσοστό το συναντάμε με κάθε αφορμή. Στα μέτρα αποστασιοποίησης για τον COVID-19 και στα εμβόλια, στον θαυμασμό για τον Πούτιν, τον Σι Τζι Πιγκ και λοιπούς αυταρχικούς ηγέτες, στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, εσχάτως στην κρυφή ικανοποίηση για τα εγκλήματα της Χαμάς και το μίσος για το Ισραήλ.
Αντιθέτως, δεν έχει μείνει αμετακίνητη η κοινοβουλευτική διαχωριστική γραμμή των δύο κόσμων. Από τη μία πλευρά, ναι, έχουμε την ίδια σύμπλευση της Αριστεράς και της Λαϊκίστικης Δεξιάς που κανέναν δεν εκπλήσσει πλέον. Αλλά από την άλλη, δεν υπάρχει ο αρραγής Συνασπισμός Δημοκρατίας που είχαν συγκροτήσει η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να συνταχθεί με την συνωμοσιολογία στο ζήτημα των Τεμπών και, μάλιστα, να την νομιμοποιήσει κοινοβουλευτικά με δύο προτάσεις δυσπιστίας, το μίκρυνε στα μάτια όσων στάθηκαν δίπλα του στα πολύ δύσκολα και του αναγνωρίζουν ότι έφτασε στα όρια του πολιτικού αφανισμού για να σώσει την πατρίδα. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να βρίσκεται λίγο εδώ και λίγο εκεί, λίγο με την λογική και λίγο με τον παραλογισμό. Όχι επειδή κανένα όφελος δεν αποκόμισε από την επαμφοτερίζουσα στάση του αλλά επειδή οφείλει να υπερασπισθεί στην ιστορική του περιουσία. Μόνη καθαρή επιλογή είναι να αποτελέσει φορέα του εκσυγχρονισμού που για διάφορους λόγους αδυνατεί να υπηρετήσει η σημερινή κυβέρνηση. Αν νομίζει ότι μπορεί να κάνει αντιπολίτευση πουλώντας αντιμητσοτακισμό, ας μην του διαφεύγει ότι οι αυριανιστές που θα αγόραζαν τόσο ληγμένο «εμπόρευμα» βρίσκονται εδώ και χρόνια αλλού!
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 15.06.2025