Σου έρχεται ένα sms από το υπουργείο Μεταφορών που γράφει να προσέχεις στην οδήγηση. Δεν σ’ ενδιαφέρει; Πατάς το κουμπάκι και το σβήνεις. Πάντως, η πρώτη σκέψη δεν είναι να καταθέσεις αγωγή κατά του Ελληνικού Δημοσίου, αξιώνοντας δέκα χιλιάδες ευρώ, επειδή το υπουργείο «επεξεργάστηκε» τα προσωπικά του δεδομένα χωρίς συγκατάθεση. Το οποίο σε κανονικά, μη αποστειρωμένα, ελληνικά σημαίνει ότι έστειλε το sms χωρίς να σε ρωτήσει.
Πολύ περισσότερο, να υπογράψεις μία αγωγή που θα λέει ότι το δράμα σου είναι αφόρητο επειδή το sms σε προσέβαλε, «θέτοντας άστοχα την αγάπη για την οικογένειά σου ως προϋπόθεση για την υποχρέωσή σου να οδηγείς προσεκτικά». Αλλά στην Ελλάδα όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και αυτό!
Άγνωστο πόσοι έσπευσαν ή θα σπεύσουν να ασκήσουν μία τέτοια αγωγή, αλλά μην εκπλαγείτε εάν είναι πολλοί. Δέκα χιλιαρικάκια δεν βγαίνουν εύκολα με κανονική δουλειά, χώρια που έχεις και φωτοστέφανο. Δεν το κάνεις για τα χιλιάρικα, το κάνεις επειδή υπερασπίζεσαι τα προσωπικά δεδομένα απέναντι στο Κράτος.
Το ακόμα πιο αστείο είναι ότι μία τέτοια αγωγή δεν αποτελεί κατασκεύασμα νοσηρών εγκεφάλων. Έχει νομική βάση. Ούτε το δεκαχίλιαρο είναι αυθαίρετο. Είναι η ελάχιστη αποζημίωση που προέβλεψε ο Νόμος 3471/2006, τυπικό δημιούργημα της εποχής της αμεριμνησίας, στερώντας από τον δικαστή στην ουσία τη δυνατότητα να σταθμίσει ποια αποζημίωση είναι ανάλογη της υποτιθέμενης προσβολής. Σου έστειλαν το sms; Δέκα χιλιάρικα ακατέβατα και ας λέει ό,τι θέλει το Σύνταγμα για την αναλογικότητα.
Σε γενικές γραμμές, για να μην πέσουμε σε λεπτομέρειες, το Δημόσιο δεν έχει δικαίωμα να στέλνει sms στους πολίτες, οι οποίοι δεν δήλωσαν το κινητό τους στο Εθνικό Μητρώο Επικοινωνίας. Η απαγόρευση μπορεί να καμφθεί μόνο, εάν αποδείξει ότι συνέτρεχε απρόβλεπτη και επείγουσα περίσταση που δικαιολογούσε την απρόσκλητη διατάραξη του ευαίσθητου ψυχικού κόσμου τους.
Και επειδή η απρόβλεπτη και επείγουσα περίσταση είναι όροι υποκειμενικοί, το Δημόσιο από το οποίο αξιώνουμε τα πάντα, αρκεί να μην μας ενοχλεί ούτε με ένα sms, θα πρέπει να απαντά κάθε φορά στο δίλημμα: Στέλνω sms και με τρέχουν στα Δικαστήρια όπου δεν ξέρεις τι γίνεται ή δεν στέλνω τίποτε και έχω το κεφάλι μου ήσυχο;
Το μπερκέτι με τις δέκα χιλιάδες ακατέβατες είναι έμπνευση του Έλληνα νομοθέτη, όμως η βασική σύλληψη, ότι ούτε το Δημόσιο επιτρέπεται να επικοινωνεί μαζί σου, αν πρώτα δεν σε ρωτήσει, είναι δημιούργημα Βρυξελλών. Ο Ν. 3471/2006 αποτελεί ενσωμάτωση της οδηγίας 2002/58 στο εθνικό δίκαιο. Εμείς τώρα ακούμε «ευρωπαϊκή νομοθεσία» και στεκόμαστε σούζα. Νομίζουμε ότι τη διαμορφώνουν κάποιοι «φωτισμένοι» άνθρωποι που έχουν βουνό τους τίτλους σπουδών, άρα κάτι παραπάνω ξέρουν.
Μας διαφεύγει ότι στα γραφεία πέριξ του κτιρίου Berlaymont της Place Schumann εγκατοβιεί ένας χρυσά αμειβόμενος πληθυσμός γραφειοκρατών, μεταξύ των οποίων και νομικοί, που δεν έχουν ιδέα από την κανονική ζωή. Αν τους βγάλεις στον έξω κόσμο, θα εξαϋλωθούν ακαριαία. Είναι το αρχέτυπο του «ανθρώπου από βούτυρο» που κατακλύζει την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό προσπαθούν να αναπαράγουν. Εκεί, λοιπόν, παράγεται το πρόπλασμα της ευρωπαϊκής νομοθεσίας.
Ουσιαστικά, αυτού του γραφειοκρατικού μηχανισμού δημιουργήματα είναι οι οδηγίες τις οποίες ψηφίζει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κατά κανόνα, μην ξέροντας τι ψηφίζει γιατί, μη νομίζετε: Και οι άλλοι ευρωβουλευτές δεν είναι πολύ διαφορετικοί από τους δικούς μας. Αυτός, λοιπόν, ο εκτός πραγματικότητας κόσμος πήρε στα χέρια του ένα σοβαρό θέμα, τα προσωπικά δεδομένα, και το ξεφτίλισε με τις ιδεοληπτικές του ακρότητες. Δικαιωματισμός, ατομοκεντρισμός και τα μυαλά στα κάγκελα.
Δεν είμαστε ΣΥΡΙΖΑίοι για να θέλουμε Ευρώπη a la carte, ούτε Βελόπουλοι για να μη θέλουμε καθόλου. Η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άρα θα υπακούσουμε στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Αλλά, τουλάχιστον, ας ξέρουμε περί τίνος πρόκειται και πώς φτάσαμε στο σημείο το Δημόσιο να μην μπορεί να στείλει ένα sms στους πολίτες.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 09.11.2025