Εάν ο Τσίπρας πίστευε ότι μπορεί να επανέλθει στο προσκήνιο της πολιτικής μέσω ΣΥΡΙΖΑ, θα έμενε στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα φορτωνόταν τη ρετσινιά ότι έγινε ΓΑΠ, δηλαδή διασπαστής του κόμματος που τον έκανε πρωθυπουργό. Προφανώς δεν το πιστεύει, γι’ αυτό βγήκε στην παρακαμπτήριο, ακολουθώντας άλλη διαδρομή.
Όλα κι όλα! Πολιτικός απατεώνας είναι, δημαγωγός είναι, αδίστακτος είναι αλλά κορόιδο δεν είναι. Έχοντας ζήσει το «μαγαζί» από μέσα, γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και γιατί κλείνει τον κύκλο του, όπως ήδη έκλεισαν τα περισσότερα κόμματα που προέκυψαν μέσα από την παραφροσύνη του «αντιμνημονιακού αγώνα». Η «Χρυσή Αυγή» και οι ΑΝΕΛ πετάχτηκαν ήδη στην πολιτική χωματερή και το ΜέΡΑ25 του Βαρουφάκη δεν αισθάνεται πολύ καλά τελευταία.
Δεν στέρεψε η δεξαμενή των ψηφοφόρων τους. Είναι σταθερά δύο στους τρεις. Όσοι στο δημοψήφισμα του 2015 ψήφισαν να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να κάνουμε συναλλαγές με μαρούλια. Η Πλεύση Ελευθερίας και η Ελληνική Λύση καταγράφονται ως τρίτο και τέταρτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις.
Σα να μην έφτανε αυτό, τρεις στους τέσσερις πιστεύουν ότι η κυβέρνηση έχει κάτι να κρύψει για τα Τέμπη. Αν δεν είναι αυτό, είναι κάτι άλλο. Τρεις στους τέσσερις, δηλαδή και ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που νομίζαμε ότι είναι εμβολιασμένοι κατά του «ψεκασμού». Ένα κατά συνθήκην ψεύδος, λέει ο Φλωρίδης, όταν επιμένει ότι με τη δίκη θα καταρρεύσουν οι θεωρίες συνωμοσίας.
Κατά βάθος ξέρει ότι για τον κόσμο αυτό, σημασία δεν έχει τι θα πουν οι δικαστές -πού ούτε ψύλλος στον κόρφο τους στη ζούγκλα στην οποία θα κληθούν να βάλουν τάξη. Σημασία έχει τι θα πουν η Καρυστινού και οι τηλεοράσεις με τις μονίμως θυμωμένες παρουσιάστριες. Αν τους πουν ότι ο Μητσοτάκης έκρυψε εξωγήινους στην εμπορική αμαξοστοιχία, και αυτό θα το πιστέψουν. Στην ψυχολογία αυτό λέγεται «προβολή της επιθυμίας στην πραγματικότητα» και αντιμετωπίζεται με βοήθεια.
Αυτός ο κόσμος ούτε ιδεολογία έχει ούτε ξέρει τι θέλει για την επόμενη μέρα. Έχει μόνο μία συγκεχυμένη φαντασίωση για κάποιου είδους «ανατροπή» στην οποία, πάντως, ο ίδιος δεν θα ήθελε να είναι ο χαμένος. Γι’ αυτό περιπλανιέται εδώ και εκεί, ανάλογα με το ποιος του εξάπτει καλύτερα την «αντισυστημική» λίμπιντο.
Αλλά σε αντίθεση με τον Βελόπουλο και την Κωνσταντοπούλου που μπορούν να υπόσχονται τον ουρανό με τ’ άστρα γιατί έχουν λευκό μητρώο, ο ΣΥΡΙΖΑ αναμετριέται με το παρελθόν του. Όχι το αντιπολιτευτικό, πριν από το 2015, όταν καλλιέργησε τα πιο ταπεινά ένστικτα της κοινωνίας. Αλλά το κυβερνητικό, μετά το 2015.
Δεν του συγχωρούν ότι δεν κατάργησε τα μνημόνια «με έναν νόμο και με ένα άρθρο», δεν έσβησε τον ΕΝΦΙΑ, δεν επανέφερε την 14h σύνταξη, δεν άνοιξε πάλι την πόρτα στα εφάπαξ των διακοσίων χιλιάδων στις ΔΕΚΟ. Δηλαδή, όχι επειδή είπε ψέματα σε όποιον μιλούσε ελληνικά αλλά επειδή δεν έκανε αλήθεια τα ψέματά του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε από το 3% και το μπαίνω-δεν μπαίνω στη Βουλή στο 36% και την κυβέρνηση επειδή ο Τσίπρας προσκάλεσε ετερόκλητες ομάδες που παρασιτούσαν στο σώμα της κοινωνίας, υποσχόμενος ότι μπορούσε να προστατεύσει τα προνόμια με τα οποία τις είχαν προικοδοτήσει φοβικές και ανεύθυνες κυβερνήσεις δεκαετιών.
Και μέσα σε μία νύχτα, από κόμμα θαμώνων των τσιπουράδικων που μπορούσαν να μιλάνε μέρες για το πέταγμα της μύγας αλλά αδυνατούσαν να δέσουν τα κορδόνια τους, ανέλαβε την τύχη της χώρας. Με όλη την αυτοπεποίθηση αλλά και το αποτέλεσμα που εξασφαλίζει η άγνοια.
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται, οι ίδιοι άνθρωποι που τον ψήφισαν, θα αναζητήσουν έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Αυτόν τρέχει να δημιουργήσει ο Τσίπρας. Μην τον ξεγράφετε! Στη χώρα του ξυλολίου, όσο πιο χοντρό το παραμύθι, τόσο περισσότεροι το καταπίνουν.