Ομολογώ ότι έχω ψήσει σουβλάκια σε πανηγύρι. Για τον Λαογραφικό του Ρυσίου. Και αν δεν είχα γνωρίσει από κοντά τους ανθρώπους που παλεύουν να κρατήσουν τον Σύλλογο όρθιο και τον έχουν αναδείξει σε βασικό κοινωνικό φορέα του χωριού, θα νόμιζα ότι η απαγόρευση στο ψήσιμο που επέβαλε ο νόμος 4849/21 είναι μια ακόμη υστερία της αντιπολίτευσης που νομίζει ότι πολιτική είναι να υιοθετείς όποια ανοησία κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.
Θα πείτε: Καλά, με τα σουβλάκια στα πανηγύρια ασχολείσαι; Και ναι και όχι. Δεν είναι τόσο οι συνέπειες, όσο το κίνητρο. Ο νόμος είναι τυπικός του τρόπου με τον οποίο γίνεται η νομοθέτηση στην Ελλάδα. Όταν τα νομοσχέδια δεν τα γράφουν ολιγάρχες και επαγγελματικές συντεχνίες, τα γράφουν γραφειοκράτες που αν τους βγάλεις στον αληθινό κόσμο θα εξαϋλωθούν. Όπως ακριβώς οι συνάδελφοί τους στις Βρυξέλλες που νομίζουν ότι ο ρόλος τους είναι να ρυθμίζουν τα πάντα. Στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και την Κίνα, η Ευρώπη παράγει regulation. Aυτή είναι η λέξη της μόδας που, με την συνήθη διαφορά φάσης, έφτασε μέχρις εδώ.
Πώς έχουν τα πράγματα; Πριν τέσσερα χρόνια, το υπουργείο Ανάπτυξης συνέταξε ένα νομοσχέδιο με τον τίτλο-σιδηρόδρομο «Αναμόρφωση και εκσυγχρονισμός του ρυθμιστικού πλαισίου οργάνωσης και λειτουργίας του υπαίθριου εμπορίου, ρυθμίσεις για την άσκηση ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων και την απλούστευση πλαισίου δραστηριοτήτων στην εκπαίδευση, βελτιώσεις στην επιμελητηριακή νομοθεσία, άλλες διατάξεις του Υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων και λοιπές επείγουσες διατάξεις». Στα 112 άρθρα τρύπωσαν δύο (40 και 48) τα οποία συνδυαστικά και με δύο λόγια λένε ότι πρώτον, στα πανηγύρια απαγορεύεται το ψήσιμο και δεύτερον, ότι η διάθεση τροφίμων μπορεί να γίνεται μόνο από οργανωμένες επιχειρήσεις εστίασης που έχουν ΑΦΜ και pos. Το αθώο ενδεχόμενο λέει ότι κάποιος καταλήφθηκε από εκσυγχρονιστικό οίστρο κα είπε να βάλει τάξη στα πανηγύρια. Βεβαίως, ούτε κανένας ποτέ δηλητηριάστηκε από σουβλάκια σε πανηγύρι, ούτε πυρκαγιά προκλήθηκε από ψησταριά σε πλατεία χωριού. Και το να μιλάμε στην χώρα του ΟΠΕΚΕΠΕ για φοροδιαφυγή με τα φραγκοδίφραγκα είναι σα να διαμαρτύρεται ο Πάμπλο Εσκομπάρ ότι του έδωσαν λειψά ρέστα. Το λιγότερο αθώο ενδεχόμενο λέει ότι ο Σύνδεσμος των Επιχειρήσεων Εστίασης πλεύρισε τον υπουργό και του ζήτησε «να κάνει κάτι» και για τα μέλη του. Και εκείνος έκανε γιατί το μαγαζί είναι μεγάλο και οι ψήφοι πολλές. Για να μην υπάρχουν αμφιβολίες ως προς το ποιος κινεί την ιστορία, τον περασμένο μήνα ο Σύνδεσμος έστειλε επιστολή στον πρωθυπουργό και σε επτά υπουργούς, διαμαρτυρόμενος ότι ο νόμος δεν εφαρμόζεται. Εδώ που τα λέμε, έχει και το δίκιο του! Δεν αρκεί να υπόσχεσαι το δώρο. Πρέπει και να το παραδίδεις.
Τι σημαίνει ο νόμος στην πράξη; Σημαίνει ότι χιλιάδες αθλητικοί ή πολιτιστικοί σύλλογοι, ακόμη και εκκλησιαστικά συμβούλια, δεν θα έχουν πλέον την ευκαιρία να μπαλώσουν κάποιες από τις πολλές τρύπες στα οικονομικά τους πουλώντας σουβλάκια στα πανηγύρια. Αν επιμένουν, πρέπει να αναθέσουν τη δουλειά σε εταιρεία catering που θα τα φέρει έτοιμα! Αν βρουν διαθέσιμη εταιρία γιατί κάποια απομονωμένα χωριά που περιμένουν ένα πανηγύρι τον Αύγουστο για να μαζέψουν τον κόσμο τους, δεν συμφέρουν ούτε για τις οργανωμένες επιχειρήσεις εστίασης. Οπότε η κυβέρνηση οφείλει να αποφασίσει. Ή θα στείλει στα πανηγύρια κλιμάκια της ΑΑΔΕ και της διεύθυνσης Υγιεινής για να βεβαιώνουν δεκαχίλιαρα πρόστιμα σε βάρος των προέδρων των σωματείων -με κίνδυνο το πανηγύρι να εξελιχθεί σε ροντέο- ή θα πάρει πίσω τις διατάξεις. Το χειρότερο, πάντως, είναι να μην τολμήσει ούτε το ένα ούτε το ένα ούτε το άλλο.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 08.06.2025