Η τουριστική σεζόν συνεχίζεται και όπως είδα και άκουσα, τουλάχιστον για τη Χαλκιδική, ήταν ίσως η καλύτερη σεζόν από ποτέ. Πολύς κόσμος, γεμάτα τα μαγαζιά, υπήρχαν οι οργανωμένες παραλίες, υπήρχε και χώρος για όσους προτιμούσαν τη δική τους ομπρέλα. Μεγάλος ο αριθμός των τουριστών που προέρχονταν από τις βαλκανικές χώρες, όπως κάθε χρόνο. Φέτος ίσως να ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Όταν περνάς καλά κάπου, όταν επιστρέψεις στην πατρίδα σου διηγείσαι τις εντυπώσεις σου και τον άλλο χρόνο έρχεται περισσότερος κόσμος. Συγχρόνως, και αυτό ήταν το εντυπωσιακό, μέσα στον χειμώνα είχαν κτιστεί πολλοί νέοι οικισμοί, σχεδόν όλοι καλόγουστοι.
Δηλαδή όλα είναι τέλεια; Υπάρχει αναμφίβολα ακρίβεια, κυρίως για όσους δεν έχουν εξοχική κατοικία και υπάρχουν τα γνωστά προβλήματα των υποδομών που οφείλονται στις αβελτηρίες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δεκάδες εκατομμύρια πέρασαν από τα χέρια των δημάρχων και όμως δε φρόντισαν να βελτιώσουν ούτε την παροχή νερού, ούτε τον ηλεκτροφωτισμό των δρόμων που είναι στην αρμοδιότητά τους, ούτε καν τη σήμανσή τους στο τοπικό επίπεδο. Να μη μιλήσω για την καθαριότητα.
Το ζήτημα δεν είναι να γκρινιάζουμε για τα κακώς κείμενα ή να αναπολούμε τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Αυτές πέρασαν ανεπιστρεπτί και ευτυχώς. Τότε κάναμε τουλάχιστον τρείς ώρες να πάμε στη Χαλκιδική και ίσως και περισσότερες στην επιστροφή, την Κυριακή το απόγευμα. Το ότι εκείνες τις εποχές τη Χαλκιδική την χαιρόταν κυρίως οι Θεσσαλονικείς και αυτό πέρασε ανεπιστρεπτί. Άλλωστε, η θεαματική αύξηση του τουρισμού συνέβαλε στην ανάπτυξη τόσο του νομού όσο και των επιχειρήσεων, ανεξαρτήτως μεγέθους, που δραστηριοποιούνταν σε αυτόν τον κλάδο. Αυτονόητα πράγματα, τα οποία δεν τα κατανοούν οι επαγγελματίες μεμψίμοιροι και όσοι νοσταλγούν τα νιάτα τους.
Άλλωστε η Χαλκιδική είναι για τους αλλοδαπούς ένας ονειρεμένος τόπος, για όλα τα γούστα και για όλα τα βαλάντια. Και για αυτό ξαναέρχονται. Μάλιστα, όσοι έχουν μια οικονομική επιφάνεια αγοράζουν εξοχική κατοικία, ένα φαινόμενο που λαμβάνει έκταση κυρίως στην Κασσάνδρα. Κάτι που δεν θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ούτε με σκεπτικισμό, πολύ δε περισσότερο αρνητικά. Είναι και αυτός ένας τρόπος να παραχθεί πλούτος τόσο στους κατασκευαστές όσο και στους οικοπεδούχους, ενώ δημιουργούνται και εκατοντάδες θέσεις εργασίας.
Ως γνωστόν το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού. Σαφώς και τα πράγματα μπορεί να γίνουν πολύ καλύτερα στον τομέα των υπηρεσιών που προσφέρει η τοπική αυτοδιοίκηση, όσο και μερικοί επαγγελματίες του κλάδου. Για να μην ενσκήψει και στη Χαλκιδική το φαινόμενο του λεγόμενου υπερτουρισμού θα πρέπει κάθε χρόνο να γίνονται οι απαραίτητες παρεμβάσεις στις υποδομές. Διότι μιλούμε για υπερτουρισμό όταν τα συστήματα παροχής υπηρεσιών δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες, λόγω κακού προγραμματισμού, και ταλαιπωρούν τουρίστες και ντόπιους. Προφανώς αν η κατάσταση δε βελτιωθεί, θα μειωθεί και η τουριστική κίνηση, κάτι που ήδη συμβαίνει σε περιοχές της Ισπανίας. Για να το κλείσω αισιόδοξα:
Ποιος θα φανταζόταν πριν από σαράντα χρόνια ότι στη Χαλκιδική θα φτάναμε μέσα σε μιάμισι ώρα και ότι οι ακτές της θα ήταν γεμάτες από ένα πολύχρωμο πλήθος που απολαμβάνει την ομορφιά τους.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 31.08.2025