Γράφει
Νίκος Ηλιάδης
Το έχουμε πει κι άλλη φορά ότι ως Ελλάδα παράγουμε περισσότερους πρώην πρωθυπουργούς απ' όσους μπορούμε να καταναλώσουμε.
Τέσσερις, πλέον, είναι εν ζωή σήμερα: Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς και Αλέξης Τσίπρας. Καίτοι με διαφορετικά χαρακτηριστικά ο καθένας, εν τούτοις όλοι τους έχουν ένα κοινό: αρνούνται να συμφιλιωθούν με την ιδέα της πολιτικής αποστρατείας τους.
Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ ότι δεν έχουν δικαίωμα να εκφράζουν τις απόψεις τους, κυρίως επί σοβαρών εθνικών θεμάτων. Ενδεχομένως να αισθάνονται και υποχρεωμένοι να το κάνουν. Είναι άλλο αυτό και διαφορετικό είναι να προσπαθούν να επανακάμψουν ως πρωταγωνιστές, προκειμένου να αποδείξουν ότι... η ζωή τους αδίκησε και πως δικαιούνται και άλλης ευκαιρίας.
Ο Παπανδρέου επιχείρησε να επιστρέψει δύο φορές. Την πρώτη με όχημα δικό του κόμμα (ΚΙΔΗΣΟ) και τη δεύτερη διεκδικώντας ξανά την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Απέτυχε εις διπλούν.
Ο Σαμαράς, αφού διέσχιζε επί δεκαπενταετία και πλέον την πολιτική έρημο, κατάφερε, μάλλον απροσδόκητα να επιστρέψει, και μάλιστα σε πρωθυπουργικό αξίωμα, ηττήθηκε δύο φορές στις εκλογές του 2015, παραιτήθηκε από αρχηγός της ΝΔ και τώρα φέρεται να σχεδιάζει τη δεύτερη επιστροφή του, με δικό του κόμμα αυτή τη φορά.
Ο Καραμανλής είναι μια διαφορετική περίπτωση. Μετά την απόλυτα αποτυχημένη θητεία του στο Μέγαρο Μαξίμου, βλέποντας τη χρεοκοπία να έρχεται, δραπέτευσε, αυτοεξορίστηκε στη Ραφήνα, όπου έμεινε σιωπηλός για περισσότερα από δέκα χρόνια και εδώ και περίπου μία διετία επανεργοποιήθηκε, διεκδικώντας, όχι αξιώματα, αυτά είναι άλλωστε εξόχως κουραστικά, αλλά ρόλο θεματοφύλακα των εθνικών δικαίων.
Εντελώς ξεχωριστή είναι η περίπτωση Τσίπρα. Ο τέως πρωθυπουργός έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό το 2006 όταν ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού Αλέκος Αλαβάνος τον έχρισε υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων. Το 2008 του παρέδωσε την αρχηγία του κόμματος το οποίο κατάφερε ο Τσίπρας, εκμεταλλευόμενος τη συγκυρία της χρεοκοπίας και καβαλώντας το κύμα του λαϊκισμού να το οδηγήσει στην εξουσία. Μετά τεσσεράμισι χρόνια διακυβέρνησης και έπειτα από αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, παραιτήθηκε από την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο παρέδωσε ουσιαστικά διαλυμένο στον Στέφανο Κασσελάκη.
Τον πρώτο καιρό μετά την παραίτησή του ο Τσίπρας ακολούθησε την πεπατημένη του Καραμανλή· παρέμεινε σιωπηλός. Ωστόσο, μόλις συνήλθε από το σοκ της οδυνηρής ήττας του 2023, άρχισε να προετοιμάζει την επιστροφή του. Αρχικά με όχημα το Ινστιτούτο το οποίο ίδρυσε και τώρα, όπως όλα δείχνουν, μέσω του νέου κόμματος το οποίο προετοιμάζει με μεθοδικότητα.
Στο μεταξύ, κι ενώ σχεδιάζει το πολιτικό μέλλον του, δεν έχει πει σχεδόν το παραμικρό για το παρελθόν του. Κυρίως για τα πεπραγμένα του ως πρωθυπουργός, αλλά και για τη μετέπειτα θητεία του στο αξίωμα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μόνον κάποιες σποραδικές παρεμβάσεις του με τις οποίες επιχειρεί να εμφανιστεί σαν “θύμα” ενός πολιτικού εκβιασμού που τον οδήγησε σε συνθηκολόγηση. Και τώρα, τώρα που έστρωσαν κάπως τα πράγματα, δικαιούται να επιστρέψει για να εφαρμόσει όσα είχε υποσχεθεί, αλλά δεν κατάφερε, λόγω της συγκυρίας, να τα κάνει πράξη.
Τίποτε δεν με εκπλήσσει στην έως τώρα διαδρομή του Αλέξη Τσίπρα. Ούτε ο πολιτικός κυνισμός του (διέγραψε, θυμίζω, τον πολιτικό ευεργέτη του, Αλέκο Αλαβάνο), ούτε ο άκρατος λαϊκισμός του που του άνοιξε την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου (θα καταργήσω τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο), ούτε η μακρά συμπόρευσή του με τη χυδαία εκδοχή της Δεξιάς του Καμμένου, ούτε το δημοψήφισμα – παρωδία του 2015, ούτε η αντιπολιτευτική τακτική του της περιόδου 2019-2023, ούτε η εκκωφαντική σιωπή του εντός του Κοινοβουλίου και πάει λέγοντας...
Διερωτώμαι, μόνο, πώς είναι δυνατόν ένας εν ενεργεία βουλευτής να εργάζεται πυρετωδώς για την ίδρυση νέου κόμματος, χωρίς να έχει την πολιτική εντιμότητα, έστω να παραιτηθεί από το κοινοβουλευτικό του αξίωμα, να παραδώσει την έδρα του την οποία κατέλαβε με άλλο κόμμα απ' αυτό που προετοιμάζει και φυσικά να αποχωρήσει και από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μου προκαλεί επίσης απορία, πώς είναι δυνατόν κανείς από τον ΣΥΡΙΖΑ να μην θέτει τέτοιο ζήτημα. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, ένας βουλευτής ο οποίος ομολογεί ανοιχτά ότι ετοιμάζει νέο κόμμα, θα είχε διαγραφεί με συνοπτικές διαδικασίες. Αντιθέτως, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, από τον πρόεδρό του, τους βουλευτές του, ως τα απλά μέλη του, ομνύουν στο όνομα του Τσίπρα, λέγοντας ότι “αποτελεί μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο για τη χώρα”.
Είναι προφανές ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν τον Τσίπρα, ακόμη και εάν χρειαστεί να εγκαταλείψουν διαπαντός την αριστερά για χάρη του “δημοκρατικού καπιταλισμού” τον οποίο ευαγγελίζεται πλέον ο τέως (και ες αεί) αρχηγός τους.