Γράφει
Βασίλης Κοντογουλίδης
Έχω ξαναγράψει ότι τα πέντε χρόνια της πρώτης φοράς Αριστερά ήταν τόσο θλιβερά που η πρώτη φορά θα ήταν και η τελευταία για την Αριστερά στην πολιτική ζωή του τόπου. Είναι σαν να έχεις ένα βαθύ τραύμα στο σώμα σου που σε συνοδεύει σε όλη σου τη ζωή και σου υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να ξανατραυματιστείς διότι δεν θα αντέξεις ανάλογο πόνο. Έτσι έμεινε στη συνείδηση της κοινωνίας η πενταετής διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ό,τι απέμεινε απ’ αυτή.
Άλλο πράγμα όμως είναι να μην μπεις ξανά σε τροχιά κόμματος εξουσίας και άλλο να οδηγείσαι με μαθηματική ακρίβεια σε ποσοστά εξευτελιστικά που ενδεχομένως να σε καταστήσουν μετά τις ερχόμενες εκλογές σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα της Αριστεράς. Θα πει κάποιος ξανάγινε αυτό με τον ΣΥΝ στο παρελθόν. Δεν θα διαφωνήσω αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι και τόσο σύνηθες ένα κόμμα που έφτασε το 35% το 2015 να δίνει μάχη πολιτικής επιβίωσης το 2025.
Οι μόνοι που δεν το αντιλαμβάνονται αυτό είναι μάλλον στον ΣΥΡΙΖΑ που αντί να προβληματιστούν για τα αίτια της κατάρρευσης αμφισβητούν συγκεκριμένη δημοσκόπηση που τους δίνει 2,9% στην πρόθεση ψήφου. Η συνταγή βέβαια της αμφισβήτησης των δημοσκοπήσεων είναι γνωστή στον ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή ακόμα που ήταν κυβέρνηση. Τότε έλεγαν με στόμφο ότι ο Τσίπρας δεν χάνει από τον Μητσοτάκη ό,τι και αν γίνει και τελικά έχασε όχι μία αλλά τέσσερις φορές (στις Ευρωεκλογές και Εθνικές εκλογές το 2019 και στις διπλές Εθνικές εκλογές το 2023 όπου για την ακρίβεια δεν έχασε απλά αλλά συνετρίβη).
Και αυτό είναι ένα από τα προβλήματα αυτού του κόμματος και του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς: τους φταίνε όλοι οι άλλοι, το κακό σύστημα, η κυβέρνηση, τα μέσα, οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, ο κακός καπιταλισμός, όλοι πλην ενός, του κακού τους εαυτού. Και ο κακός εαυτός του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται όλο και χειρότερος, δυστυχώς γι’ αυτό το κόμμα. Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι ακόμα πιο βαθύ και σοβαρό δηλαδή όντως μπορεί και να μην έχουν επίγνωση του προβλήματος δηλαδή της πραγματικότητας. Αρνούνται να αποδεχτούν ότι δεν είναι πλέον κόμμα εξουσίας, έχουν ιδεολογικές εμμονές και το χειρότερο νομίζουν ότι θα είναι οι ρυθμιστές των πολιτικών εξελίξεων στις επόμενες εκλογές στο όνομα μίας μεγάλης κεντροαριστεράς. Δυστυχώς γι’ αυτούς όλα δείχνουν ότι η κεντροαριστερά που ονειρεύονται δεν προκύπτει στην πράξη διότι πολύ απλά ο κόσμος δεν πείθεται από λόγια μεγάλα. Άλλωστε μέσα σε μία δεκαετία όλοι γινόμαστε σοφότεροι εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλει να δει ότι το καράβι βυθίζεται…
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 29.06.2025