Μπορείτε να φανταστείτε να περιμένετε το καλοκαίρι για να δείτε σε επανάληψη το επεισόδιο που χάσατε, όπως κάνατε το 1998; Σίγουρα όχι, στην εποχή του streaming. Γιατί λοιπόν στον τρόπο εργασίας επιμένουμε να επιστρέψουμε στο 2018;
Αν η πανδημία του COVID-19 άφησε κάτι καλό πίσω της ήταν τελικά η τηλεργασία, κάτι που άλλαξε ριζικά τη σχέση μας με την εργασία. Για πολλούς, δεν είναι πολυτέλεια αλλά τρόπος ζωής που προσφέρει συγκέντρωση, χρόνο και ισορροπία. Ωστόσο, αρκετοί εργοδότες την αντιμετωπίζουν σαν απειλή για την παραγωγικότητα ή τη «συνεργατική κουλτούρα».
Παρόλο που δύο και παραπάνω χρόνια εγκλεισμού δεν μείωσαν την παραγωγικότητα, πολλοί διευθυντές επιμένουν ότι οι ιδέες γεννιούνται μόνο όταν είμαστε όλοι στον ίδιο χώρο. Μα αν ήταν έτσι, όλες αυτές οι διεθνείς ομάδες που δουλεύουν εξ αποστάσεως θα είχαν εκλείψει με το πέρας της πανδημίας!
Ας είμαστε τουλάχιστον ειλικρινείς μεταξύ μας: Η δημιουργικότητα δεν εξαρτάται από την τοποθεσία αλλά από τη διάθεση, την κουλτούρα και την εμπιστοσύνη. Οι εργαζόμενοι που δεν αποδίδουν, δεν θα αποδώσουν ούτε στο γραφείο. Όσοι είναι αφοσιωμένοι, θα παραμείνουν έτσι και στο σπίτι. Το πρόβλημα δεν είναι η τηλεργασία· είναι η απουσία ξεκάθαρων στόχων και σωστής ηγεσίας.
Από την άλλη μεριά, είναι εξόφθαλμη η υποκρισία στο κομμάτι της «πράσινης πολιτικής». Ενώ πολλές εταιρείες έχουν κάνει την αειφορία σημαία τους, την ίδια στιγμή επιβάλλουν χιλιάδες καθημερινές μετακινήσεις με αυτοκίνητο ή μέσα μαζικής μεταφοράς. Η τηλεργασία μειώνει τους ρύπους και το άγχος, εξοικονομεί ενέργεια και δίνει πραγματική ευελιξία, ενώ εν δυνάμει μπορεί να αναζωογονήσει την επαρχία και να προσελκύσει ταλαντούχους ψηφιακούς νομάδες από το εξωτερικό. Αν η βιωσιμότητα είναι στόχος, τότε η εξ αποστάσεως εργασία είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα για να το πετύχεις.
Το ίδιο ισχύει και για τη συμπερίληψη. Εταιρείες που δηλώνουν πως σέβονται τη διαφορετικότητα, συχνά αρνούνται να επιτρέψουν τηλεργασία σε εργαζόμενους με κινητικές δυσκολίες, χρόνιες παθήσεις ή αυξημένες οικογενειακές ανάγκες. Η επιλογή του τόπου εργασίας δεν είναι χάρη, αλλά τελικά δείγμα ισότητας.
Πίσω από την επιμονή για επιστροφή στα γραφεία, κρύβεται συχνά μια ανασφάλεια σε επίπεδο management. Ορισμένοι μάνατζερ δυσκολεύονται να εμπιστευτούν ανθρώπους που δεν βλέπουν καθημερινά. Όμως, η πραγματική ηγεσία δεν χρειάζεται οπτική επαφή για να λειτουργήσει -χρειάζεται εμπιστοσύνη και ξεκάθαρα, μετρήσιμα αποτελέσματα.
Το γραφείο δεν χρειάζεται να εξαφανιστεί. Μπορεί να παραμείνει χώρος συνάντησης, συνεργασίας και ανθρώπινης επαφής στη μορφή που κάνει την ομάδα πιο αποδοτική. Όμως, η υποχρεωτική φυσική παρουσία, σε μία εποχή που η τεχνολογία επιτρέπει ελευθερία και ευελιξία, δείχνει περισσότερο έλλειψη προσαρμοστικότητας παρά όραμα.
Η τηλεργασία δεν είναι επανάσταση, είναι εξέλιξη. Δεν ήρθε να αντικαταστήσει τη φυσική εργασία, αλλά να τη συμπληρώσει. Οι εταιρείες που θα επιβιώσουν και θα προσελκύσουν ταλαντούχους ανθρώπους είναι εκείνες που θα καταλάβουν ότι η εμπιστοσύνη και η ευελιξία είναι τα νέα εργαλεία επιτυχίας, παρά το παραδοσιακό απουσιολόγιο.
* Ο Χαράλαμπος Ξανθοπουλάκης είναι Αρχιτέκτων Λογισμικού και εργάζεται στην ASML των Κάτω Χωρών, εξ αποστάσεως από την Ελλάδα
