Η αποστολική περικοπή (Β’ Κορ. 11:31-12:9), που ακούστηκε στη σημερινή Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, μας αποκαλύπτει μία αλήθεια που αντιστρέφει τις συνήθεις αντιλήψεις περί δύναμης και αδυναμίας. Ο Απόστολος Παύλος, αφού έλαβε μεγάλες αποκαλύψεις από τον Θεό, ομολογεί ότι του δόθηκε «ένας πόνος στη σάρκα... ώστε να μην υψώνομαι από υπερηφάνεια» (Β’ Κορ. 12:7). Παρά τις προσευχές του να απαλλαγεί, ο Κύριος του απάντησε: «Σου αρκεί η Χάρη μου, γιατί η δύναμή μου φανερώνεται τέλεια μέσα στην αδυναμία» (Β’ Κορ. 12:9).
Πρόκειται για λόγο παρηγορητικό, όχι μόνο για τον Παύλο, αλλά και για όλους εμάς σήμερα, που βιώνουμε την ανθρώπινη αδυναμία, είτε μέσα από ασθένειες, είτε μέσα από το βάρος του άγχους, είτε μέσα από τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Ο κόσμος, βέβαια, μας μαθαίνει να κρύβουμε τις αδυναμίες και να προβάλλουμε τη δύναμη. Ο Θεός, όμως, μας φανερώνει ότι εκεί, μέσα στην αδυναμία, μπορεί να κατοικήσει η δύναμη Του.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει χαρακτηριστικά ότι «όταν ο Παύλος ήταν αδύναμος, τότε ήταν πιο δυνατός·γιατί η Χάρη του Θεού αναπλήρωνε ό,τι έλειπε από την ανθρώπινη δύναμη» (PG 61, 540). Γι’ αυτό και η απάντηση του Χριστού στον Παύλο «Σου αρκεί η Χάρη μου», δεν σήμαινε άρση του προβλήματος, αλλά μεταμόρφωση της εμπειρίας του, αφού, όπως επισημαίνει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, «η Χάρη του Θεού δεν καταργεί τις θλίψεις, αλλά τις μεταποιεί σε μέσα σωτηρίας» (PG 91, 1080).
Στην εποχή μας, κατά την οποία πολλοί άνθρωποι ζουν με χρόνιες ασθένειες, με άγχος και ανασφάλεια, το «θαύμα» εκ μέρους του Θεού δεν είναι απαραίτητα η θεραπεία, αλλά η μεταμόρφωση της δοκιμασίας σε πηγή υπομονής, ελπίδας και πνευματικής καρποφορίας. Γι’ αυτό και ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος διδάσκει ότι «Όταν ο άνθρωπος αφήσει τον εαυτό του στη Χάρη του Θεού, ακόμη κι αν είναι ο πιο αδύναμος, γίνεται ισχυρότερος από κάθε εχθρό» (Κατηχήσεις, 34).
Η Χάρη αυτή δεν είναι μία αφηρημένη έννοια. Είναι η ζωντανή παρουσία του Χριστού στη ζωή μας, έτσι όπως αυτή βιώνεται στο μυστήριο της Εκκλησίας. Είναι η δύναμη που μας στηρίζει όταν εμείς δεν μπορούμε να σταθούμε. Γι’ αυτό και ο Παύλος ομολογεί: «Με πολλή χαρά λοιπόν θα καυχηθώ για τις αδυναμίες μου, για να κατοικήσει πάνω μου η δύναμη του Χριστού» (Β’ Κορ. 12:9).
Αυτό είναι το μυστήριο της πνευματικής ζωής: Αντί να απογοητευόμαστε για τις αδυναμίες μας, να τις προσφέρουμε στον Θεό, ώστε Εκείνος να τις μεταμορφώσει σε σκάλα που οδηγεί στην πληρότητα της χάριτός Του. Ο Απόστολος Παύλος, επομένως, μέσα από την προσωπική του εμπειρία, μας καλεί να δούμε διαφορετικά την ασθένεια, την αδυναμία και το άγχος μας όχι ως αποτυχίες, αλλά ως «τόπους» φανέρωσης της δύναμης του Θεού.
Μία τέτοια θεώρηση των πραγμάτων μπορεί να γίνει Φως για τον άρρωστο, Παρηγοριά για τον αγχωμένο, Δύναμη για τον κουρασμένο, Ελπίδα για τον απελπισμένο. Γιατί η Χάρη του Θεού είναι πάντα παρούσα στη ζωή μας. Είναι η φωνή που ψιθυρίζει στην καρδιά μας: «δεν θα σε αφήσω, ούτε θα σε εγκαταλείψω» (Εβρ. 13:5). Αιώνια υπόσχεση και θεϊκή βεβαιότητα.
