Στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής (Τίτ. 3:8-15), ο Απόστολος Παύλος απευθύνει στον μαθητή του Τίτο μία νουθεσία γεμάτη πατρική φροντίδα και διαχρονική αξία: «ας μαθαίνουν και οι δικοί μας να προΐστανται σε καλά έργα για τις αναγκαίες ανάγκες, ώστε να μην είναι άκαρποι». Μέσα από αυτήν τη φράση, αναδεικνύεται ως πυρήνας της ανθρώπινης ζωής η δημιουργικότητα, η χρησιμότητα και η καρποφορία των πράξεων, αφού ο Παύλος καλεί τον Τίτο -και μαζί του όλα τα μέλη της τοπικής Εκκλησίας που του εμπιστεύθηκε, να αγωνίζονται, ώστε να είναι άνθρωποι ενεργοί που εργάζονται με σκοπό και διάθεση προσφοράς.
Στη δική μας, σύγχρονη πραγματικότητα, όπου κυριαρχεί η ταχύτητα και η αναζήτηση της εύκολης λύσης, με την παράλληλη αποφυγή κόπου, το μήνυμα αυτό αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα, η εργασία δεν είναι απλώς μία αναγκαιότητα, ένας καταναγκασμός αλλά δρόμος προς την προσωπική και πνευματική ολοκλήρωση. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επισημαίνει ότι «τίποτε δεν κάνει την ψυχή πιο αδύναμη από την αργία, και τίποτε δεν κάνει τον άνθρωπο πιο αξιόπιστο από την εργασία», ενώ και ο Μέγας Βασίλειος, διευρύνοντας την έννοια του έργου, τονίζει ότι «έργο δεν είναι μόνο αυτό που γίνεται με τα χέρια, αλλά και κάθε πράξη που γίνεται με αρετή».
Η αποδοτικότητα, επομένως, δεν μετριέται μόνο με υλικά αποτελέσματα ή αριθμούς, αλλά κυρίως με την ποιότητα, την τιμιότητα και τη διάθεση με την οποία κάποιος εργάζεται. Σ’ αυτά έρχεται να προστεθεί και το φιλότιμο, η ιδιαίτερη αυτή αρετή που δίνει ψυχή σε κάθε έργο και μετατρέπει την πράξη από ατομική επιδίωξη σε συλλογική προσφορά. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής τονίζει πως «ο σοφός άνθρωπος δεν κάνει το καλό μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τον πλησίον του.
Η καθημερινότητα, όμως, δεν είναι καθόλου εύκολη και μας δοκιμάζει συνεχώς. Υποχρεώσεις, πιέσεις, και μία διαρκής τάση και επιθυμία για αναβολή, μας οδηγούν συχνά στην αναζήτηση της ευκολίας και της άμεσης ικανοποίησης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η φράση του Παύλου λειτουργεί ως αντίδοτο: «Ας μαθαίνουν να προΐστανται καλών έργων». Η αληθινή επιτυχία προκύπτει μόνο όταν η δράση μας καθοδηγείται από την πρόθεση να προάγουμε τα καλά έργα.
Δεν αποτελεί, όμως, μία αυτονόητη κατάσταση αλλά μία διαρκή άσκηση, ώστε να μαθαίνουμε καθημερινά να θέτουμε σωστές προτεραιότητες, να φροντίζουμε τόσο τις δικές μας ανάγκες όσο και των άλλων και να εργαζόμαστε με υπευθυνότητα και φιλότιμο, για να μπορούν οι καθημερινές μικρές ή μεγαλύτερες επιλογές μας, να μετατρέπονται σε σημαντικά και καρποφόρα έργα, μέσα από μία διαδρομή με συνέπεια και επιμέλεια.
Ας κρατήσουμε, λοιπόν, ζωντανό το κάλεσμα του Παύλου και ας γεμίζουμε τη ζωή μας με καλά έργα, καρπούς αρετής και φιλότιμης προσφοράς. Δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους που περιορίζονται σε μία εργασία διεκπεραιωτική και εργάζονται απλά και μόνο για «να βγει η μέρα», αλλά ανθρώπους που εργάζονται για να βελτιώσουν τον εαυτό τους και να συμβάλλουν στο κοινό καλό. Πολίτες που δεν αρκούνται στα εύκολα, αλλά στέκονται με ευθύνη και χρησιμότητα. Χριστιανούς που δεν μένουν σε έναν τυπικό θρησκευτισμό, αλλά επιλέγουν να κάνουν ζωή το Ευαγγέλιο, μαζί με τους άλλους.
