Γράφει
Νίκος Ηλιάδης
Προχθές το emakedonia.gr δημοσίευσε ένα ενδιαφέρον άρθρο του Μαργαρίτη Σχοινά στο οποίο ο Χαλκιδικιώτης στην καταγωγή, πρώην αντιπρόεδρος της Κομισιόν, παρουσίαζε τις εντυπώσεις που αποκόμισε από την ιδιαίτερη πατρίδα του, ένας φίλος του Ισπανός «με σημαντικό ρόλο στην ευρωπαϊκή πολιτική, πολυταξιδεμένος με πολλές γνώσεις και εμπειρίες», όπως μας τον σύστησε.
«Ένας άνθρωπος του πνεύματος, συγγραφέας και λάτρης της Ιστορίας ο οποίος γνωρίζει καλά την Ελλάδα, αλλά ερχόταν για πρώτη φορά στη Χαλκιδική».
Σύμφωνα με όσα μας μετέφερε ο κ. Σχοινάς ο φίλος του εντυπωσιάστηκε από τα πολλά πευκοδάση της Χαλκιδικής που φτάνουν ως και στη θάλασσα· από τα κρυστάλλινα νερά και τις δαντελωτές παραλίες· από τους ντόπιους και τους εργαζόμενους στον τουρισμό που δεν έχουν την αλαζονεία των ανεπτυγμένων μεσογειακών προορισμών· από τις προσιτές τιμές που εκπλήσσουν θετικά τους ξένους επισκέπτες· και, φυσικά, από τη μοναδική αθωνική πολιτεία, αλλά και από την εγγύτητα της Χαλκιδικής σε σπουδαία αρχαιολογικά τοπόσημα όπως η Βεργίνα και οι Αιγές.
Με τις εντυπώσεις του Ισπανού προσκεκλημένου ουδείς, ασφαλώς, διαφωνεί.
Αυτά, πάνω κάτω, είναι τα αδιαφιλονίκητα πλεονεκτήματα της Χαλκιδικής.
Ωστόσο, αυτή, δεν είναι παρά μια “εικόνα της στιγμής” μέσα, μάλιστα, από τον καλοπροαίρετο φακό ενός φιλοξενούμενου ο οποίος ήρθε εδώ για να περάσει μερικές μέρες ξεγνοιασιάς. Αν ο Ισπανός φίλος του Μαργαρίτη Σχοινά είχε την τύχη να βρεθεί στη Χαλκιδική πριν από είκοσι, τριάντα χρόνια, και έκανε τις συγκρίσεις, τότε είναι βέβαιο πως οι εντυπώσεις του θα ήταν αρκετά διαφορετικές.
Η σημερινή Χαλκιδική με εκείνη προ τριακονταετίας είναι σχεδόν αγνώριστη. Αιτία είναι βέβαια ο υπερτουρισμός ο οποίος δεν άφησε ανεπηρέαστη ούτε αυτήν την Αθωνική Πολιτεία. Το πρώτο πόδι, η Κασσάνδρα, βρίσκεται πλέον σε κατάσταση μόνιμης βαριάς αναπηρίας.
Παραδομένο στο μπετόν, με χιλιάδες αυθαίρετα, τα περισσότερα στην Ελλάδα, τηρουμένων των αναλογιών, γεμάτη πισίνες, με εξαντλημένο τον έτσι κι αλλιώς, πενιχρό υδροφόρο ορίζοντα, με εκατοντάδες παράνομες χωματερές, με ηλεκτρικό δίκτυο στα όριά του. Παθογένειες οι οποίες χρόνο με το χρόνο εξελίσσονται με γεωμετρική πρόοδο. Και τώρα ο ιός της Κασσάνδρας μεταδίδεται σταδιακά και στην Σιθωνία.
Η Χαλκιδική είναι ένας τόπος υπό εποχική κατοχή και διαρκή λεηλασία. Μόνο που, τους “κατακτητές” τους προσκάλεσαν οι ίδιοι οι ντόπιοι οι οποίοι ξεπούλησαν τη γη τους και τον φυσικό πλούτο της, αποκομίζοντας σημαντικά οικονομικά οφέλη, υποθηκεύοντας όμως το μέλλον της για πολλές επόμενες δεκαετίες.
Και τώρα, στους Θεσσαλονικείς “κατακτητές” προστίθενται με ταχείς ρυθμούς και οι νεόπλουτοι των βαλκανίων οι οποίοι πάντα αναζητούσαν διέξοδο προς το Αιγαίο και τώρα που έχουν την οικονομική δυνατότητα αγοράζουν ό,τι απέμεινε, αλλά και ό,τι διατίθεται προς πώληση από τους παλιούς παραθεριστές που δεν αντέχουν να βλέπουν τη μετάλλαξη του άλλοτε παραδείσου τους.
Συγχρόνως, η Χαλκιδική χάνει σταδιακά και τους Έλληνες τουρίστες γιατί, όπως πολύ σωστά επισήμανε ο Ισπανός φιλοξενούμενος “οι τιμές εκπλήσσουν θετικά τους ξένους επισκέπτες”.
Αντιθέτως, τους ημεδαπούς τους εκπλήσσουν αρνητικά.
Το ελεύθερο κάμπινγκ απέθανε εδώ και χρόνια, ενώ και τα οργανωμένα μετατρέπονται σταδιακά σε υπαίθρια ξενοδοχεία πολυτελείας. Μια μέση τιμή διανυκτέρευσης στη Χαλκιδική έφτασε φέτος στα περίπου 150 ευρώ. Η επικρατούσα γλώσσα στα θέρετρα της Κασσάνδρας έπαψε να είναι η ελληνική. Αυτό διόλου βεβαίως, δεν ενοχλεί τους ντόπιους και τους επιχειρηματίες καθώς το χρήμα δεν έχει πατρίδα.
Στις επισημάνσεις του ο φίλος του Μαργαρίτη Σχοινά ανέφερε ότι «έχετε 10-15 χρόνια μπροστά σας να κρατήσετε αυτόν τον παράδεισο τόσο όμορφο όπως τον γνώρισα. Μην αφήσετε τίποτε και κανέναν να τον καταστρέψει». Πως μπορεί, όμως, να σωθεί ένας παράδεισος όταν οι λιγότερο αναμάρτητοι είναι οι ίδιοι οι ένοικοί του;