Γράφει
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
Το πέρας των εχθροπραξιών ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν, έφερε ανακούφιση σε εκείνους εκ των συμπατριωτών μας που εμμέσως ή ευθέως δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στον τουρισμό.
Λογικό, καθώς τα σύννεφα του πολέμου στη Μέση Ανατολή και η απειλή ευρύτερης ανάφλεξης, είχε προκαλέσει τεράστια ανησυχία στην Ευρώπη που ως είθισται ταρακουνιέται συθέμελα σε κάθε παρόμοια αναταραχή.
Δεν ισχυρίζομαι ότι καλώς έκανε ο Τραμπ και διέταξε την απρόκλητη ανάμιξη των αμερικανικών βομβαρδιστικών που υποχρέωσαν το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν να εγκαταλείψει κάθε απόπειρα αντίστασης και να ξεχάσει την ελπίδα νίκης, αλλά εστιάζω στο γεγονός, ότι ενδεχόμενη συνέχιση του πολέμου -πόσω μάλλον αν αναμιγνύονταν σε αυτόν κι άλλες χώρες- θα είχαν μεγάλες επιπτώσεις στην Ευρώπη, λόγω οικονομικών επιπτώσεων-τιμών πετρελαίου, αυξημένων μεταναστευτικών ροών, τρόμου για τυφλά χτυπήματα αντιποίνων κ.ά.
Ο συναγερμός τελείωσε λοιπόν, οπότε άπαντες οι ασχολούμενοι με τον τουρισμό, μπορούν πλέον απερίσπαστα να ασχοληθούν με την δουλειά τους.
Προσπαθώντας να παρακολουθήσουμε και να καταγράψουμε τις συνθήκες που επικρατούν κατά την έναρξη της τουριστικής περιόδου στην ναυαρχίδα του τουρισμού στη βόρεια Ελλάδα- στην Χαλκιδική, διαπιστώνουμε εύκολα ότι για μια ακόμη χρονιά θα ζήσουμε με αγωνία για το αν σκάσει η βόμβα της απουσίας σχεδιασμού και πρόνοιας, της έλλειψης μέτρου, λογικής κι ελέγχων.
Η εντύπωση που αποκόμισα συζητώντας με αρμόδιους και διαβάζοντας τα ρεπορτάζ που ετοίμασαν οι συνάδερφοι μου και τα οποία δημοσιεύονται στο σημερινό μας φύλλο, είναι ότι φέτος ζούμε νέα επίπεδα υπερτουρισμού. Στην Χαλκιδική, οτιδήποτε μπορεί να διατεθεί προς ενοικίαση, διατίθεται. Οποιοσδήποτε μπορεί να απλώσει ξαπλώστρα, την απλώνει. Οποιοσδήποτε μπορεί να βγάλει τραπεζοκαθίσματα σε δημόσιο χώρο, το κάνει. Οποιοσδήποτε μπορεί να πουλήσει οτιδήποτε -έστω κι απλώνοντας έναν πάγκο στο δρόμο- το επιχειρεί.
Μου λένε ότι ακόμη και στις μόνιμες κατοικίες των ντόπιων, στριμώχνονται άνθρωποι και έπιπλα, ώστε να εξοικονομηθεί ένα δυο δωμάτια για να νοικιαστούν όσο όσο.
Τρελά πράγματα.
Χωρίς την παραμικρή πρόνοια για το πώς θα εξασφαλιστεί η υδροδότηση όλων αυτών, χωρίς μελέτη για το πώς θα λειτουργεί δίχως να κρασάρει η παροχή ενέργειας και να μην ξεχειλίσουν οι αποχετεύσεις. Χωρίς να λυθούν τα θέματα που σχετίζονται με την αποκομιδή των σκουπιδιών- για καθαρισμό δεν συζητάμε- και φυσικά χωρίς να υπάρχει μέριμνα για ελέγχους σε τιμές προϊόντων και υπηρεσιών, σε εργασία, σε φορολογική ανταπόκριση, σε τήρηση κανονιστικών κλπ.
Μακάρι να αντέξει και αυτήν την χρονιά η Χαλκιδική. Μακάρι, να εξασφαλιστούν καλά εισοδήματα από όλους εκείνους που ακουμπάν στον τουρισμό για να επιβιώσουν ή να τσοντάρουν στο εισόδημά τους. Και μακάρι -πάνω από όλα- οι άνθρωποι που έρχονται στα μέρη μας για να κάνουν μερικά μπανάκια στη θάλασσα διαθέτοντάς μας ό,τι με δυσκολίες κατάφεραν να περισσέψουν από τα εισοδήματά τους, να φύγουν ευχαριστημένοι και χωρίς να μετανιώσουν ταλαιπωρούμενοι ή νιώθοντας θύματα επιτήδειων που καιροφυλακτούν να τους απομυζήσουν αδιαφορώντας για την ποιότητα των υπηρεσιών που τους προσφέρουν.
* Δημοσιεύτηκε στη «ΜτΚ» στι 29.06.2025