Γράφει
Μιχάλης Αλεξανδρίδης
Θυμάμαι πόσο είχα εντυπωσιαστεί διαβάζοντας κάποτε, ότι στο μακρινό 1959 σε μια ομιλία του ο Τζον Κένεντι είχε πει ότι η λέξη κρίση στα κινέζικα, ( Γουέι τσι) αποτελείται από δύο ιδεογράμματα που το ένα σημαίνει κίνδυνος και το άλλο ευκαιρία.
Το είχα βρει εξαιρετικά σοφό, γιατί πράγματι μια κρίση μπορεί να εξελιχθεί σε καταστροφή, μπορεί όμως να ανάψει το φιτίλι της ενεργοποίησης δυνάμεων που ήταν καταβαραθρωμένες και να οδηγήσει σε υπέρβαση της δύσκολης κατάστασης ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για μια νέα εποχή.
Τόσο με είχε σημαδέψει αυτός ο συλλογισμός, που έκτοτε, κάθε φορά που προσπαθούσα να αναλύσω μια οποιουδήποτε είδους κρίση, ξεκινούσα από την συνύπαρξη του κινδύνου και της ευκαιρίας και αναζητούσα τρόπο να αποφευχθεί ο πρώτη εκδοχή και να φωτιστεί η δεύτερη.
Τον ίδιο τρόπο προσέγγισης μιας κρίσιμης και περίπλοκης κατάστασης, διατήρησα και μετά την διαπίστωση ότι ο δολοφονηθείς πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ είχε μεταφράσει μάλλον… τεντωμένα- διασταλτικά θα έλεγα-τα κινεζικά στα οποία η κρίση περιγράφεται πράγματι με την συνύπαρξη δύο εννοιών, του κινδύνου από τη μία και του σημείου καμπής από την άλλη.
Αυτές οι σκέψεις στροβιλίζονται στο μυαλό μου, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω την κρίση που δημιουργήθηκε στον ΠΑΟΚ με τον διαγκωνισμό των δύο διακεκριμένων μεγαλοεπιχειρηματιών Ιβάν Σαββίδη και Τέλη Μυστακίδη και να φωτίσω κατά κάποιον τρόπο το τι μέλλει γενέσθαι.
Η κρίση στον ΠΑΟΚ, ερμηνεύεται εξαιρετικά στα… κινέζικα, είτε την προσεγγίσει κανείς με την επικρατούσα στη δύση ως κινεζική θεώρηση της κρίσης (κίνδυνος κι ευκαιρία), είτε με την ορθότερη διάσταση της (κίνδυνος και καμπή).
Ο κίνδυνος είναι σαφής και ορατός: Βαθύς διχασμός, βεντέτα, τραβήγματα χαλιών, τρικλοποδιές, ξεκατινιάσματα, συκοφαντίες, αλληλοεξοντώσεις, υπονομεύσεις και όλα όσα μπορεί να φέρει ένας εμφύλιος.
Ποια είναι αυτά; Αντιπαραθέσεις οπαδικών στρατών, διαχωρισμός στην κερκίδα με συνθήματα και ύβρεις (οι μισοί να εύχονται να πάει χάλια η ομάδα για ευνόητους λόγους), και στο απευκταίο σενάριο, δικαστήρια για χίλια μύρια ζητήματα πραγματικά ή φανταστικά. Είχε δικαίωμα να υπογράψει το MOU (μνημόνιο) ο Κατσαρής χωρίς απόφαση γενικής συνέλευσης, είναι ηθικά έντιμο να μην ενημερωθεί εκ των προτέρων ο σταθερός χορηγός του ερασιτέχνη και ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, τι θα σημαίνει αν στις επόμενες εκλογές του ερασιτέχνη χάσει Κατσαρής από κάποιον που βρίσκεται κοντά στον Σαββίδη, τι θα γίνει αν γίνει γήπεδο και η ομάδα αρνηθεί να παίζει σε αυτό ( περίπτωση Λάρισας- Πηλαδάκη), ή πλακώνονται για τα νοίκια (περίπτωση Μαρινάκη- Κόκκαλη).
*Με τα σημερινά δεδομένα, ο κίνδυνος φαίνεται ως η πιθανότερη εκδοχή.
Έχουμε να κάνουμε με δύο πανίσχυρους παίκτες που διαθέτουν αμφότεροι απίστευτο οικονομικό βάθος για τα δεδομένα της Θεσσαλονίκης. Ο ένας αμύνεται γνωρίζοντας καλά πως αν χάσει τον ΠΑΟΚ θα έχει γίνει το σημαντικό βήμα για την υποβάθμιση της ισχύος και του ρόλου του στην περιοχή πράγμα που επιδιώκουν ανταγωνιστικά με αυτόν οικονομικά -με γεωπολιτικές διαστάσεις- συμφέροντα και τα οποία σύμφωνα με όσα εικάζονται χωρίς να επιβεβαιώνονται επίσημα, διαθέτουν μεγάλη επιρροή στην κυβέρνηση.
Ο άλλος, δείχνει να έχει αποφασίσει να επενδύσει και να εγκατασταθεί στην Ελλάδα, οπότε ακολουθώντας την πεπατημένη συνταγή επιτυχίας επιλέγει ως πρώτο του βήμα την ιδιοκτησία μιας δημοφιλούς ποδοσφαιρικής ομάδας ( δεύτερο κάποια μέσα ενημέρωσης και το νερό μπαίνει στο αυλάκι).
*Ο Τέλης θεώρησε ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να… σπρώξει τον Ιβάν σε πρώτη φάση «αγοράζοντας» το πατρικό του σπίτι και ακολούθως να τον πιέσει για να του πουλήσει και την ΠΑΕ. Πίστεψε ότι η έλλειψη ρευστότητας (λόγω πολέμου στην Ουκρανία και εμπάργκο στα ρωσικά κεφάλαια), η απουσία του (μόνιμη εγκατάσταση στο Ροστόφ) και οι μεγάλες ανάγκες να φτιάξει ανταγωνιστική προς τους τρεις των Αθηνών ομάδα, δεν του δίνουν άνεση χειρισμών, η οποία περιορίζεται εισέτι από την επιθετική πολιτική εξαγοράς της οικονομικής του ναυαρχίδας -του λιμανιού- που ασκούν ανταγωνιστικά συμφέροντα σε συνδυασμό με την εικαζόμενη αλλά όχι επιβεβαιωμένη ώθηση από την κυβέρνηση που είναι ωστόσο γνωστό ότι η σχέση της με τον Σαββίδη είναι από εχθρική έως ουδέτερη και σίγουρα καχύποπτη.
*Ή αδυναμία του Σαββίδη να ανοίξει το πουγκί και να βάλει μπροστά το γήπεδο σε συνδυασμό με τον ατυχή χειρισμό του αντιπροέδρου της ΠΑΕ Κυρ Κυρ (ο οποίος βεβαίως είχε πει αυτά που έπρεπε να πει, ασχέτως αν εκ των υστέρων προσπαθεί να ανασκευάσει για να εκθέσει τους…πολιορκητές) και την αγωνία του Κατσαρή να μην χάσει την ευκαιρία που εμφανίστηκε μπροστά του στο πρόσωπο του Μυστακίδη, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας για τη δημοφιλή ομάδα της Θεσσαλονίκης
*Όσο κι αν φαντάζει βάσιμη και πειστική μια τέτοια ανάλυση, δεν την θεωρώ νικηφόρα, καθώς δεν συνυπολογίζει την ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία του Σαββίδη ο οποίος έχει πολύ συναίσθημα και Ποντιακή νοοτροπία στη διαμόρφωση των επιλογών του, ξεφεύγοντας από τα γνωστά στους δυτικούς επιχειρηματικούς κύκλους: όλα είναι μπίζνες, όλα έχουν την τιμή τους και τα λεφτά είναι το παν. Νομίζω ότι δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στο εκατομμύριο, ο Σαββίδης να υποχωρήσει- πόσω μάλλον να πουλήσει τον ΠΑΟΚ.
Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ ο ίδιος και οι αρθρογράφοι των μέσων ενημέρωσης της επιρροής του, αποδέχονται την επιχειρηματική λογική της κίνησης Μυστακίδη- δεν λένε το παραμικρό εις βάρος του- δεν αναγνωρίζουν την παραμικρή δικαιολογία στο ΔΣ του ερασιτέχνη, κατηγορώντας ευθέως για αχαριστία και προδοσία τους πρόεδρο και αντιπρόεδρο του, κατηγορίες που ουδόλως σχετίζονται με το επιχειρείν αλλά αναφέρονται σε οικογένειες, φίλους και…αίματα.
*Η ευκαιρία. Ως απλός ΠΑΟΚτζής εγώ- και εκατοντάδες χιλιάδες σαν κι εμένα, θα εθελοτυφλούσαν μπροστά στον διαφαινόμενο κίνδυνο και θα έβλεπαν την ευκαιρία. Εκεί που βολοδέρναμε με Γούμενους, Μπατατουδηδες και διοικήσεις πρωτοδικείων, έχουμε δύο μεγιστάνες να συνωθούνται ποιος θα πρωτοπληρώσει… Τι καλά!!!
Ο ένας θα μας κάνει γηπεδάρα για να τον αποθεώνουμε κι ο άλλος θα μας κάνει ομαδάρα για να μας κρατήσει στην επιρροή του. Κι εμείς θα πανηγυρίζουμε νίκες και τίτλους στη νέα γηπεδάρα μας.
Ονειρεμένο για να’ ναι αληθινό!!!
Μπορεί αμφότεροι να αγαπούν τον ΠΑΟΚ ( ο Ιβάν το έχει αποδείξει πληρώνοντας με μιας τα χρέη και χαρίζοντας τίτλους και πρωτόγνωρη ευρωπαϊκή πορεία και για τον άλλον δεν έχω κανέναν λόγο να αμιβάλω), αλλά θα σπρώξουν λεφτά μόνον υπό την προϋπόθεση της δικής τους - καθένας για τον εαυτό του- ηγεμονίας.
Θα αποτελέσει την απόλυτη θετική έκπληξη για μένα, να συμβεί οι δύο τους να ενώσουν δυνάμεις υποτασσόμενοι στο καλό του ΠΑΟΚ χωρίς να νοιάζονται για τον έλεγχο του μαγαζιού με όσα αυτό σημαίνει.
*Με ορατό τον κίνδυνο που θα πρέπει να ξεπεραστεί και με θολή την ευκαιρία που μακάρι αλλά δεν την βλέπω να αρπάζεται, καταλήγω στο ότι ο ΠΑΟΚ βρίσκεται σε σημείο καμπής.
Τα σπαθιά έχουν βγει από τα θηκάρια (οι του Ιβάν θέλουν να τελειώσουν τον Κατσαρή από τα κουμάντα και να αναγκάσουν τον Τέλη είτε να υποχρεωθεί να συνεργαστεί ως δεύτερος, είτε να αποχωρήσει. Προκειμένου μάλιστα να ισχυροποιήσει τη θέση του, πιστεύω θα αυξήσει γενναία τον προϋπολογισμό για τις μεταγραφές).
Με αυτό ως δεδομένο, ο Κατσαρής οφείλει να μιλήσει. Να εξηγήσει, να απαντήσει, να περιγράψει την πρόταση του για το μέλλον. Παρομοίως, με ενδιαφέρον αναμένουμε να δούμε αν ο Μυστακίδης είναι αποφασισμένος να μείνει στον παιχνίδι, αν δηλαδή χώθηκε στην υπόθεση όχι από μια απλή παρόρμηση και αγάπη προς τον ΠΑΟΚ, αλλά ζυγίζοντας τα δεδομένα και κατά συνέπεια γνωρίζοντας ότι ο διαγκωνισμός με τον Σαββίδη, θα είναι…μαραθώνιος.
Μακάρι ο νέος κύκλος που άνοιξε αιφνιδιαστικά , να αποβεί για το καλό του ΠΑΟΚ αλλά και ευρύτερα της Θεσσαλονίκης, κατά το «μεγάλη αναταραχή- υπέροχη κατάσταση» που είχε πει κάποτε ο πρόεδρος Μάο. (Λύσσαξα με την Κίνα σήμερα…)
* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 22.06.2025