- Newsroom
Μία στις οκτώ γυναίκες στην Ελλάδα θα νοσήσει κάποια στιγμή στη ζωή της από καρκίνο του μαστού. Για την Γ.Μ., την Ν.Π. και την Ε.Δ., αυτή η στατιστική έγινε προσωπική ιστορία: Ένα απρόσμενο άγγιγμα, μία διάγνωση, μία διαδρομή από τον φόβο στη δύναμη. Οι τρεις τους μιλούν στην «ΜτΚ» για την εμπειρία τους, τη μεταμόρφωσή τους και την αξία της πρόληψης.
Όταν το σώμα μιλάει
Ήταν ένα ωραίο απόγευμα στον Αρμενιστή. Ο ήλιος μόλις είχε δύσει και η Γ.Μ., 42 ετών, περπατούσε στην ακρογιαλιά. Πήγε να δέσει το παρεό της στο αριστερό στήθος και τότε το ένιωσε. Έναν όγκο. «Την επόμενη κιόλας ημέρα γύρισα στη Θεσσαλονίκη. Κατευθείαν κατάλαβα ότι είναι κάτι κακό, ίσως γιατί και η αδερφή μου πέρασε το ίδιο πριν από πέντε χρόνια».
Η πρώτη σκέψη της ήταν ότι πεθαίνει. Όταν της το επιβεβαίωσε και ο γιατρός, σκέφτηκε τον θάνατο αμέσως.
Για τη Ν.Π., 42 ετών επίσης, η ανακάλυψη ήταν εξίσου αιφνιδιαστική. «Κάπου κοντά στα Χριστούγεννα του 2023, ήμουν στο γραφείο και έσκυψα να πάρω κάτι που είχε πέσει στο πάτωμα. Στρίμωξα περίεργα το στήθος μου και ένιωσα έναν πόνο. Έπιασα το στήθος μου και ήταν λες και πιάνω μάρμαρο». Μέσα στον πανικό των γιορτών, προσπαθούσε να βρει ραντεβού για εξετάσεις. Τα διαγνωστικά κέντρα ήταν γεμάτα. Ένας ιδιώτης ακτινολόγος τη ρώτησε «μήπως το τραυμάτισες;», αλλά εκείνη είχε μία κακή διαίσθηση. «Είχα πολύ άγχος και στρες και μία διαίσθηση ότι κάτι δεν είναι καλό. Στις 8 Ιανουαρίου 2024 πήγε για πρώτη φορά σε μαστολόγο. Ο υπέρηχος έδειξε όγκο· η βιοψία επιβεβαίωσε: Διηθητικό καρκίνωμα μαστού. Έπρεπε να τρέξει.
Η Ε.Δ., 43 ετών, είχε ιστορικό από τον πατέρα της που απεβίωσε λόγω καρκίνου του μαστού. Ο έλεγχος ήταν δεδομένος, αλλά ήταν απλά μία τυπική διαδικασία. Ώσπου ένα πρωινό, στις αρχές του 2024, ενδιάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο, έπιασε μία μάζα. «Έπεισα τον εαυτό μου να κοιμηθώ και να το ξαναδώ πιο μετά. Όταν συνήλθα από τον ύπνο, είχα και πάλι την ίδια δυσάρεστη διαπίστωση». Η βιοψία έδειξε «διηθητικό καρκίνωμα των πόρων του μαστού». Ξέσπασε σε κλάματα. «Τις πρώτες δύο μέρες ο κόσμος μου είχε συντριβεί».
Η μάχη με το αόρατο
Η Ν.Π. είχε τριπλά αρνητικό καρκίνο του μαστού. Μόνο το 10% των καρκίνων του μαστού είναι αυτού του τύπου. «Από τις πιο επιθετικές μορφές. Έχει τη δική του προσωπικότητα, ένα αυθαίρετο πράγμα», λέει. Έκανε οκτώ χημειοθεραπείες και ταυτόχρονα οκτώ ανοσοθεραπείες. «Είναι η μοναδική μορφή καρκίνου που δέχεται ανοσοθεραπεία», εξηγεί.
Μετά ήρθε η ογκεκτομή - μόνο το σημείο όπου ήταν ο όγκος. Και στη συνέχεια, ακτινοβολίες και ακόμα ένας κύκλος ανοσοθεραπειών - συνολικά 16 συνεδρίες. «Σε 1,5 χρόνο ολοκλήρωσα τις θεραπείες μου».
«Όλο το παιχνίδι είναι να νικήσεις τον φόβο», λέει με βεβαιότητα. «Αρχικά τον φόβο της μετάστασης και μετά τον φόβο του θανάτου. Αν το νικήσεις και αποδεχτείς την κατάσταση και πεις, ok, εγώ τώρα έχω αυτό που πρέπει να πολεμήσω, και να το βλέπεις πιο αποστασιοποιημένα το θέμα - τότε το καταφέρνεις».
Η Γ.Μ. έκανε οκτώ χημειοθεραπείες, από τον Σεπτέμβριο του 2024 ως τον Ιανουάριο του 2025. Τον περασμένο Φεβρουάριο μπήκε στο χειρουργείο για προληπτική διπλή μαστεκτομή, λόγω γονιδίου. «Έκανα την εξέταση για τον γονιδιακό έλεγχο λόγω της αδερφής μου και μαζί με την δική μου πίεση στους γιατρούς, το έκανα. Βάσει πρωτοκόλλου, λόγω γονίδιου, έτσι έπρεπε να γίνει».
Το πιο δύσκολο δεν ήταν το χειρουργείο, αν και έμεινε 15 ημέρες στο νοσοκομείο. Ήταν οι χημειοθεραπείες. «Οι καρκινικοί μου δείκτες είχαν ανοδική πορεία. Νιώθαμε απελπισία -κάνουμε αυτό που πρέπει ,αλλά δεν έχει αποτέλεσμα. Εκεί ήταν το πιο βασανιστικό».
Η Ε.Δ. ήταν από τις τυχερές. Οι γιατροί τη διαβεβαίωσαν ότι δεν κινδυνεύει η ζωή της -ο καρκίνος της είχε θετικά χαρακτηριστικά. Δεν χρειάστηκε χημειοθεραπείες. «Μέχρι και τη νύχτα πριν από την εγχείρηση, δεν ήξερα αν θα έχανα όλο τον μαστό ή απλά ένα τμήμα. Ερχόμενη στο δωμάτιό μου μέσα στο φορείο, μία νοσοκόμα μου ανακοίνωσε ότι αφαιρέθηκε μόνο ένα τμήμα. Ήταν παράξενο που λόγω της αναισθησίας δεν μπορούσα να αντιδράσω, αλλά από μέσα μου πανηγύριζα αν και αθόρυβα».
Το σώμα, η εικόνα, η αποδοχή
Το κομμάτι της εικόνας, του σώματος που αλλάζει, είναι από τα πιο δύσκολα. Αλλά και εκεί, κάθε γυναίκα το βίωσε διαφορετικά.
«Συμφιλιώθηκα πάρα πολύ με την όλη εικόνα μου», λέει η Γ.Μ. «Δεν ένιωσα στιγμή άσχημα, ότι πρέπει να κρυφτώ. Παρότι πάχυνα στις χημειοθεραπείες, δεν έβαλα ποτέ περούκα και με έβλεπα πολύ όμορφη».
Ήταν από τις τυχερές που της έκαναν απευθείας αποκατάσταση μετά την διπλή μαστεκτομή, επειδή δεν ήταν πειραγμένοι οι λεμφαδένες. «Μπήκα στο χειρουργείο με στήθος και βγήκα με στήθος, αν και ψεύτικο. Ακόμα και τώρα δεν το νιώθω εκείνο το σημείο, αλλάζει τελείως η όλη αίσθηση, είναι κάπως περίεργο, αλλά σίγουρα με βοήθησε πολύ ψυχολογικά όλο αυτό».
Η Ν.Π., με το χιούμορ που τη χαρακτηρίζει, πήρε γρήγορα την απόφαση να ξυρίσει το κεφάλι της. «Όταν άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά, εκεί δυσκολεύτηκα. Πιο πολύ με την εικόνα της πτώσης -αυτό που έβλεπες, κομμάτια του εαυτού σου να αποσυντίθενται. Εκεί πήρα πολύ γρήγορα την απόφαση να πάω να ξυρίσω το κεφάλι μου, χωρίς να περιμένω να νιώσω αυτήν την αλλοτρίωση. Δεν ήθελα να ξυπνάω και να φεύγουν τούφες ολόκληρες ή να μου μένουν στα χέρια τα μαλλιά. Γιατί να το κάνεις αυτό; Τρίχες είναι, θα ξαναβγούν. Το διακωμωδούσα κιόλας όταν το ξύρισα».
Η Ε.Δ. το λέει απλά: «Ο αριστερός μου μαστός έχει αλλάξει κάπως σχήμα σε σχέση με τον υγιή μετά την εγχείρηση, παρότι πάνω από τα ρούχα περνά απαρατήρητο. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω το ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να ανατραπούν τα πράγματα».
Η ψυχολογική μάχη
Και οι τρεις χρειάστηκαν ψυχολογική υποστήριξη. Η Γ.Μ. παρακολουθείται από ψυχίατρο και δηλώνει: «Νομίζω ότι είμαι σε πολύ καλό επίπεδο ψυχικά».
Η Ν.Π. απευθύνθηκε σε ψυχίατρο, όταν το άγχος της μετάστασης έγινε ασφυκτικό. Ξεκίνησα άμεσα συνεδρίες και δεν το άφησα, μπήκα σε αγωγή παράλληλα με τις χημειοθεραπείες». Δεν λύγισε, λέει. «Πιστεύω και πολύ, βοηθήθηκα και από τον πνευματικό μου. Από τον πρώτο μήνα κιόλας στράφηκα στην προσευχή. Είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να είμαι δυνατή».
Η Ε.Δ. αντιμετώπισε διαφορετικά το ψυχολογικό βάρος: «Δεν θα μπορούσα να παρηγορήσω μία γυναίκα που μόλις έμαθε ότι έχει καρκίνο. Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Εγώ διατήρησα καλή διάθεση μόνο όταν άκουσα ότι η ζωή μου δεν κινδυνεύει».
Η πρόληψη που σώζει ζωές
«Μία γυναίκα στις οκτώ στην Ελλάδα κάποια στιγμή στη ζωή της θα νοσήσει από καρκίνο του μαστού», επισημαίνει η Σοφία Τριανταφυλλίδου, χειρουργός μαστού - μαστολόγος. «Ο καρκίνος του μαστού είναι η κύρια αιτία θανάτου στις γυναίκες μέσης ηλικίας 35-60 ετών. Γύρω στο 35% των γυναικών που νοσούν είναι κάτω των 55 ετών».
Η ειδικός τονίζει ότι ο καρκίνος πλέον χτυπά μικρότερες ηλικίες. «Στις νότιες χώρες και στην Ελλάδα φαίνεται να αυξάνεται με μικρότερες ηλικίες, ενώ στις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες μειώνεται συνεχώς, γιατί υπάρχει πρόληψη από το Κράτος».
Ποια είναι όμως τα όπλα της πρόληψης; «Αυτοεξέταση από την εφηβεία. Από 20-30 ετών, έλεγχος κάθε 2-3 χρόνια με ψηλάφηση και υπερηχογράφημα. Η πρώτη μαστογραφία στα 35-40 και μετά κάθε 1-2 χρόνια», απαντά η κα Τριανταφυλλίδου. «Σωστή διατροφή, φυσιολογικό σωματικό βάρος, γυμναστική. Και φυσικά, να ακούμε το σώμα μας όταν μας μιλάει».
Η ίδια βλέπει καθημερινά τον φόβο στα μάτια των γυναικών της. «Η γυναίκα είναι φοβισμένη. Αλλά σιγά-σιγά όσο μαθαίνει και ενημερώνεται για το τι της συμβαίνει, ο φόβος εκλείπει. Οι περισσότερες γυναίκες είναι πάρα πολύ θαρραλέες και τα βγάζουν πέρα με όλα».
«Αυτό που με έσωσε ήταν το πόσο γρήγορα τρέξαμε», λέει η Ν.Π. «Αν η μορφή του καρκίνου που είχα εγώ έμενε μέσα μου, είναι από τις πιο θανατηφόρες. Έχω συναντήσει γυναίκες που μπορεί να είχαν συμπτώματα πολύ καιρό και από τον φόβο μήπως δεν έχουν καλή διάγνωση, πήγαν εντέλει σε γιατρό, αλλά ο καρκίνος ήταν σε πολύ προχωρημένο στάδιο».
Η μαστολόγος το επιβεβαιώνει: «Ο καρκίνος στο στάδιο 0 και 1 είναι 100% ιάσιμος. Ακόμα και ο πολύ προχωρημένος καρκίνος θεωρείται πλέον χρόνια νόσος, με εξάρσεις και υφέσεις. Έχουμε πολύ καινούρια φάρμακα που είναι εντυπωσιακά αποτελεσματικά και ασφαλή. Οι επεμβάσεις έχουν αλλάξει ριζικά. Κάποτε, κάναμε μαστεκτομές που καθιστούσαν τη γυναίκα ανάπηρη. Τώρα η γυναίκα κρατά το στήθος της και είναι και ασφαλέστερη».
Η ζωή μετά
Σήμερα, και οι τρεις γυναίκες παρακολουθούνται ανά εξάμηνο. Η Γ.Μ. κάνει ορμονοθεραπεία: «Έχω πόνους, ιδρώνω, έχω εξάψεις. Ο καρκίνος είναι επιβαρυντικός για το σώμα, ωριμάζεις πιο γρήγορα και πρέπει να συμβιβαστείς με αυτό».
Η Ν.Π. έχει πλήρη ίαση, αλλά συνεχίζει αγωγή για τη χρόνια αγχώδη διαταραχή. «Άλλαξε η θεώρησή μου για τη ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να νιώθεις ήρεμος. Δεν δουλεύω πια όπως πριν. Δεν αξίζει».
Η Ε.Δ. έχει ενοχλήσεις λόγω ακτινοθεραπειών αλλά όχι επώδυνες. «Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, έχω το ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να ανατραπούν τα πράγματα. Η εμπειρία αυτή με ταρακούνησε σε πιο υποσυνείδητο επίπεδο, είναι τρομακτική».
Και όμως, όλες μιλούν για μετάλλαξη, για αλλαγή.
«Η ζωή μου χωρίζεται στη ζωή πριν από τον καρκίνο και μετά τον καρκίνο», λέει η Γ.Μ. «Μπορεί όλα να φαίνονται ίδια, αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με το πριν. Όπως λέει το τραγούδι: ‘Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν’… Κάπως έτσι είναι η ζωή για μένα πλέον».
Η Ν.Π. προσθέτει: «Τίποτα δεν είναι δεδομένο, για τίποτα δεν μπορείς να νιώθεις 100% ασφάλεια. Θα πρέπει να κάνεις πρόληψη, να σέβεσαι τον εαυτό σου και να ακούς το σώμα σου όταν σου μιλάει. Εγώ ήμουν τυχερή και το άκουσα».
Η Ε.Δ. το συνοψίζει διαφορετικά: «Η εμπειρία αυτή, πρώτα από όλα, με έκανε να βλέπω με άλλο μάτι τους ανθρώπους που έχουν βιώσει την ασθένεια και, κυρίως, αυτούς που έχουν χαθεί. Οι καρκινοπαθείς πλέον δεν ήταν μία ομάδα από κακόμοιρους ανθρώπους. Μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που είχαν τη ζωή τους μέχρι που μία μέρα βρέθηκαν αντιμέτωποι με μία σοβαρή κατάσταση».
Το μήνυμα
«Στη γυναίκα που μόλις πήρε τη διάγνωση, θα έκανα μία τεράστια αγκαλιά», λέει η Γ.Μ. «Θα της έλεγα πως θα τελειώσει. Είναι ένα βουνό που πρέπει να ανέβεις και μετά έχει κατηφόρα». «Νικήστε τον φόβο», τονίζει η Ν.Π. «Αν νικήσεις τον φόβο της ασθένειας, είσαι ελεύθερος. Επομένως, πρόληψη. Μην αφήνετε τον εαυτό σας. Όταν κάτι νιώθετε ότι δεν πάει σωστά, μην το αφήνετε για αύριο. Το σώμα μιλάει».
Η Ε.Δ. συμπληρώνει: «Πρέπει να προφυλάσσουμε η μία την άλλη. Όσο νωρίτερα γνωρίζουμε, τόσο περισσότερες γυναίκες θα συνεχίσουν να ζουν, να είναι μανάδες, σύζυγοι, φίλες.».
Και η Ν.Π. που τώρα βλέπει τη ζωή με άλλα μάτια, το λέει απλά: «Πρέπει να αλλάξει η αντίληψη του κόσμου για τον καρκίνο. Όχι άλλη προκατάληψη, όχι ‘η κακιά ασθένεια’. Είναι μία ασθένεια σαν τις άλλες. Να σταματήσουμε να μεμψιμοιρούμε ή να λέμε ότι ‘με χτύπησε η μοίρα’. Όπως θα αντιμετώπιζες μία καρδιοπάθεια, θα αντιμετωπίσεις και τον καρκίνο. Είναι ευλογία να βρίσκεις τι έχεις και να μπορείς να το αντιμετωπίσεις».
Κάθε μία από τις παραπάνω ιστορίες μας θυμίζει πως πίσω από τα νούμερα υπάρχουν άνθρωποι, αισθήματα και καθημερινές μάχες. Η πρόληψη, η ενημέρωση και η στήριξη δεν είναι απλώς λέξεις· είναι όπλα που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή. Και ίσως το πιο σημαντικό: Η δύναμη να συνεχίσεις, να αγαπήσεις και να ζήσεις μετά τη διάγνωση είναι δική σου επιλογή!
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 02.11.2025
