Γράφει
Σοφία Χριστοφορίδου
Όσες φορές έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό χρησιμοποιώ μέσα μαζικής μεταφοράς, όταν οι αποστάσεις είναι μεγάλες και δεν αντέχω τον ποδαρόδρομο. Το πρώτο πράγμα που κάνω, φτάνοντας στο αεροδρόμιο είναι να αναζητήσω αν υπάρχει η «κάρτα της πόλης», αυτό το ενιαίο εισιτήριο για τις όλες συγκοινωνίες -μετρό, τραμ, λεωφορεία- αλλά και για τα σημαντικότερα μουσεία. Πλέον οι κάρτες έχουν γίνει app στα κινητά αλλά η λογική είναι η ίδια. Κάθε φορά αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να κάνουμε κάτι αντίστοιχο στη Θεσσαλονίκη. Μετά επιστρέφω στην πραγματικότητα...
Επιστρέφω στην πραγματικότητα του ενός και μοναδικού μέσου μεταφοράς, μέχρι πρότινος, των δύο εδώ και ένα χρόνο που όμως έχουν δύο εισιτήρια και όχι ενιαίο. Όσο για τα μουσεία, στο σχετικό site του υπουργείου Πολιτισμού (αν υποθέσουμε ότι ένας επισκέπτης θα κάνει τον κόπο να το αναζητήσει) μπορεί να βγάλει εισιτήρια μόνο για 25 μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, στα οποία δεν περιλαμβάνεται το αρχαιολογικό μουσείο Θεσσαλονίκης. Υπάρχει η κάρτα myMOMus Card που δίνει πρόσβαση σε όλους τους χώρους του MOMus την οποία όμως δεν μπορείς να αγοράσεις online (σε αντίθεση με τις εκδόσεις που πωλούνται online) αλλά μόνο στα πωλητήρια-υποδοχές των πέντε μουσείων. Πρόσφατα δημιουργήθηκε μια εφαρμογή που λειτουργεί ως «κάρτα πόλης»/ Thessaloniki tourism card. «Καλώστηνα κι ας άργησε», σκέφτηκα προς στιγμής, αλλά γρήγορα διαπίστωσα ότι οι επιλογές του city pass περιορίζονται προς το παρόν στην online αγορά εισιτηρίων για το Noesis, τρεις ημερήσιες εκδρομές, ενοικίαση ποδηλάτου, μια υπηρεσία ταξί που μεταφέρει τον επισκέπτη σε σημαντικά αξιοθέατα και η πολιτιστική γραμμή Νο50 του ΟΑΣΘ.
Χθες, 12 τουρίστριες από την Ιταλία θέλησαν να επισκεφτούν την Άνω Πόλη χρησιμοποιώντας το λεωφορείο Νο23. Η μία από αυτές έβγαλε την κάρτα της για να αγοράσει ένα ομαδικό εισιτήριο για όλες. Είδε ότι υπήρχε και η επιλογή της γλώσσας στα ιταλικά, οπότε φαντάστηκε ότι δεν θα ήταν δύσκολο. Φεύ! Υπήρχε η επιλογή για 10+1 διαδρομές, αλλά για τον ίδιο επιβάτη, υπήρχε επιλογή για 24ωρο εισιτήριο, αλλά όχι ομαδικό εισιτήριο. Ρώτησα τον οδηγό τι θα μπορούσε να κάνει η κυρία, αλλά δεν είχε ιδέα. Μετά προσπάθησε να αγοράσει 12 εισιτήρια και να τα πληρώσει όλα με μία συναλλαγή. Αμ δε! Το μέγιστο που μπορούσε να πληρώσει τη φορά ήταν τρία εισιτήρια, τα οποία στη συνέχεια έπρεπε να επικυρώνει ένα ένα. Μια επιβάτης τής πρότεινε να μην βγάλει εισιτήριο, γιατί οι πιθανότητες ελέγχου ήταν ελάχιστες, αλλά η Ιταλίδα τουρίστρια επανέλαβε την διαδικασία όσες φορές χρειαζόταν.
Στο μεταξύ το λεωφορείο είχε σταματήσει σε έξι στάσεις, από την Αγορά μέχρι τη Λαοδηγήτρια. Ευτυχώς ήταν από τις σπάνιες φορές που δεν ήμασταν σαρδέλες στην κονσέρβα μας, γιατί αλλιώς θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να εκδόσει εισιτήριο.
«Υπάρχει άλλος τρόπος να βγάλω εισιτήρια;» με ρώτησε, για να κάνει τα κουμάντα της για την επιστροφή. Πού να βρει αυτόματο πωλητή του ΟΣΕΘ στην Άνω Πόλη; Της πρότεινα να βρει ένα ψιλικατζίδικο, για να αγοράσει χάρτινα εισιτήρια. Γιατί δεν είναι σίγουρο ότι στο λεωφορείο της επιστροφής θα έβρισκε εκδοτικό μηχάνημα που δουλεύει. Στη θέση της, θα κρατούσα τα 12 εισιτήρια Thessticket σαν ενθύμιο, μιας πόλης που ζει στη ρωγμή ανάμεσα στο χθες και το σήμερα.
