Η Ελλάδα θα συμμετάσχει στη διεθνή έκθεση άμυνας και ασφάλειας AUSA 2025 στις ΗΠΑ
Το Ελληνικό Περίπτερο διοργανώνεται από το Ελληνο-Αμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο με την υποστήριξη της Enterprise Greece
Παρακολούθησα χθες τη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν οι νέες πρυτανικές αρχές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με αφορμή τη φετινή επέτειο της συμπλήρωσης εκατό χρόνων από την ίδρυση του Ιδρύματος. Διαπίστωσα από την παρουσίαση την οποία έκαναν ο πρύτανης Κυριάκος Αναστασιάδης και οι αντιπρυτάνεις Ιωάννης Ρέκανος, Νικόλαος Μαγγιώρος και Ιάκωβος Μιχαηλίδης ότι η νέα ηγεσία του ΑΠΘ, η οποία αναδείχθηκε τον περασμένο Μάιο, έχει σχέδιο και, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, φαίνεται να διαθέτει και πολιτική βούληση για να το υλοποιήσει.
Από την κεντρική εισήγηση του πρύτανη φαίνεται πως είναι διατεθειμένοι να απλώσουν όλο τον τραχανά. Από τα ξενόγλωσσα προπτυχιακά προγράμματα (σχεδιάζουν 16 νέα, για φέτος και του χρόνου), τον ψηφιακό εκσυγχρονισμό (στόχος είναι από την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά όλοι οι φοιτητές να εξετάζονται μέσω τάμπλετ), την ανακαίνιση των φοιτητικών εστιών και της Λέσχης, την αξιοποίηση της περιουσίας του Ιδρύματος (αγρόκτημα, δασοκτήματα, κληροδοτήματα), την ενίσχυση του πρασίνου με τη φύτευση δύο χιλιάδων δέντρων κ.ο.κ. Εκτός από περισσότερο πράσινο, πάντως, για την αναβάθμιση του campus καλό είναι να φύγουν κάποτε και τα εκατοντάδες αυτοκίνητα, όπως γράψαμε προ ημερών στο emakedonia.gr.
Στο Παλέ ντε Σπορ
Η ακαδημαϊκή χρονιά ξεκινά με μια πρωτοτυπία που αφορά την υποδοχή των χιλιάδων πρωτοετών φοιτητών. Τα προηγούμενα χρόνια οι τελετές υποδοχής γίνονταν στην αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ. Φέτος αποφασίστηκε να γίνει στο Παλέ ντε Σπορ. Μάλιστα, εκτός από τον πρύτανη τους πρωτοετείς θα καλωσορίσει και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Στέλιος Αγγελούδης, σε μία συμβολική κίνηση ενίσχυσης της διασύνδεσης του πανεπιστημίου με την πόλη. Αν μη τι άλλο, οι νέες πρυτανικές αρχές ξεκίνησαν με φόρα. Κρατάμε τις προγραμματικές δηλώσεις τους προκειμένου να ελέγχουμε τον βαθμό της υλοποίησής τους, παράλληλα με την ευχή να καταφέρουν να τις υλοποιήσουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
Εν αναμονή των απαντήσεων Ζέρβα
Γράψαμε την περασμένη εβδομάδα για τα περίφημα «σπιτάκια της ανακύκλωσης» και το πάρτι που στήθηκε από ορισμένους για να τα κονομήσουν μέσω της υπερκοστολόγησης. Όπως επισημάναμε, στο κόλπο αυτό είναι ασφαλώς και ο δήμος Θεσσαλονίκης ο οποίος λίγο πριν από τη λήξη της θητείας της προηγούμενης δημοτικής αρχής έσπευσε να προμηθευτεί 48 «σπιτάκια», έναντι 370.000 ευρώ το καθένα (συμπεριλαμβανομένου ΦΠΑ). Περιμένοντας ακόμη τις απαντήσεις του Κωνσταντίνου Ζέρβα στα τρία ερωτήματα που του θέσαμε, πόσοι συμμετείχαν στον διαγωνισμό, πόσο ήταν το ποσοστό έκπτωσης που προσέφεραν και εάν ο δήμος είχε προχωρήσει προηγουμένως σε αξιολόγηση του κόστους αυτών των λαμαρινοκατασκευών, κάναμε μια γύρα στα «σπιτάκια» για να διαπιστώσουμε τι είδους ανακύκλωση κάνουν.
...και οι «μαφίες»
Η εντύπωση που σχηματίσαμε είναι ότι στα περίφημα «σπιτάκια» γίνεται ανακύκλωση... της ανακύκλωσης. Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά, το μεγαλύτερο ποσοστό των συσκευασιών που καταλήγουν εκεί προέρχονται από τους μπλε κάδους ανακύκλωσης στους οποίους πετάμε τα ανακυκλώσιμα υλικά. Όπως διαπιστώσαμε υπάρχουν συγκεκριμένες οργανωμένες ομάδες ανά περιοχή οι οποίες αμολάνε κάποιους κακόμοιρους (γυναίκες ως επί το πλείστον) στις διάφορες γειτονιές για να μαζεύουν τα ανακυκλώσιμα από τους κάδους τα οποία τα μεταφέρουν στη συνέχεια σε μεγάλες μαύρες και μπλε σακούλες στα “σπιτάκια” προκειμένου να εισπράξουν το αντίτιμο.
Όπως φαίνεται στη φωτογραφία που δημοσιεύουμε (από το «σπιτάκι» στην περιοχή των Αγίων Πάντων) οι... ανακυκλωσιμοσυλλέκτες μόλις έχουν αδειάσει τις μαύρες σακούλες (αριστερά) και σειρά παίρνουν στη συνέχεια οι μπλε. Στο μεταξύ, δίπλα από το “σπιτάκι” τα “αφεντικά” έχουν στήσει το δικό τους στέκι όπου παίζουν χαρτιά και τάβλι και πίνουν τις μπύρες τους περιμένοντας τους κακόμοιρους να φέρουν την πραμάτεια για να βγει το μεροκάματο. Η ευθύνη εδώ ανήκει στο δήμο Θεσσαλονίκης ο οποίος οφείλει να ελέγξει την κατάσταση. Σε συνεργασία και με την αστυνομία να ξηλώσει αυτά τα στέκια και τις “μαφίες” οι οποίες δραστηριοποιούνται κυρίως στις δυτικές γειτονιές.
Το μισό πάρκινγκ
Ένα από τα θέματα τα οποία έχουμε θίξει επανειλημμένως τον τελευταίο καιρό είναι αυτό του δημοτικού πάρκινγκ δυναμικότητας περίπου 400 θέσεων το οποίο λειτουργεί από τον περασμένο Φεβρουάριο στη Νέα Ελβετία. Σκοπός του, σύμφωνα με τη δημοτική αρχή, είναι να εξυπηρετεί όσους φτάνουν στην πόλη από την ανατολική πλευρά, για να σταθμεύουν εκεί δωρεάν το ΙΧ τους προκειμένου να πάρουν το μετρό. Ο προφανής κίνδυνος ήταν μέρος των 400 θέσεων να καλυφθεί από μόνιμες σταθμεύσεις κατοίκων της περιοχής. Έτσι και γίνεται, με το φαινόμενο να διογκώνεται βδομάδα με τη βδομάδα.
Το θέμα απασχολεί και τη διοίκηση του δήμου, όπως προκύπτει από δηλώσεις τις οποίες έκανε προ ημερών στο δημοτικό ραδιόφωνο fm100 ο Στέλιος Αγγελούδης. Όπως πληροφορούμαι ο δήμος σκέφτεται να λάβει κάποια μέτρα, αλλά θέλει προηγουμένως να διαπιστώσει την έκταση του προβλήματος. Προς τον σκοπό αυτόν γίνονται μεταμεσονύκτιες καταγραφές του αριθμού των αυτοκινήτων που βρίσκονται στο πάρκινγκ σε ώρες που δεν λειτουργεί το μετρό. Συνεπώς, πρόκειται για μόνιμες σταθμεύσεις. Σύμφωνα με αρμόδια πηγή υπήρξαν βράδια που τα αυτοκίνητα ήταν περισσότερα από 220, δηλαδή καταλάμβαναν το 50% και πλέον των διαθέσιμων θέσεων.
Η ίδια πηγή μου εξήγησε ότι ο δήμος δεν είναι αντίθετος κάποιες από τις θέσεις του δημοτικού πάρκινγκ να διατίθενται για να σταθμεύουν εκεί αυτοί που κατοικούν στη γύρω περιοχή, όμως, αν το πράγμα ξεφύγει, όπως δείχνουν τα τελευταία στοιχεία, τότε θα αναγκαστεί να λάβει μέτρα. Ποιο είναι το όριο πάνω από το οποίο ο δήμος θα λάβει μέτρα και ποια μέτρα θα είναι αυτά, θα αποφασιστεί το προσεχές διάστημα. Αναμένουμε.
Αρνησιδικία
Όπως γράψαμε χθες η δίκη για την πολύκροτη υπόθεση με τα διαβόητα «45αρια» των αδελφών Ψωμιάδη πρόκειται να ξεκινήσει επιτέλους, στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων στις 22 Οκτωβρίου. Χρειάστηκε να περάσουν 19 χρόνια από τη διάπραξη των πρώτων αδικημάτων, σύμφωνα πάντα με το παραπεμπτικό βούλευμα, και άλλα σχεδόν επτά χρόνια από τον Ιανουάριο του 2019 όταν πρωτοεισήχθη η υπόθεση προς εκδίκαση. Έκτοτε δόθηκαν επτά αναβολές (πέντε έπειτα από αίτημα ορισμένων εκ των κατηγορουμένων και δύο λόγω covid) με αποτέλεσμα να πλησιάζουμε στο όριο της παραγραφής. Στο μεταξύ, δύο εκ των κατηγορουμένων, όπως και ένας βασικός μάρτυρας κατηγορίας δεν βρίσκονται πλέον εν ζωή.
Τούτων δοθέντων διερωτάται κανείς τι νόημα θα έχει πλέον η οποιαδήποτε απόφαση της Δικαιοσύνης. Σε περίπτωση αθώωσης ποιο θα είναι το όφελος για τους κατηγορούμενους οι οποίοι ταλαιπωρούνται περισσότερο από δέκα χρόνια πηγαινοερχόμενοι σε ανακριτικά γραφεία και δικαστικές αίθουσες, έχοντας και το στίγμα του κατηγορουμένου. Αλλά, ακόμη και στο ενδεχόμενο καταδίκης οι όποιες ποινές και συνέπειες, ελάχιστη αξία θα έχουν πλέον. Μετά είκοσι χρόνια κανείς σχεδόν δεν θυμάται την υπόθεση, ούτε οι ίδιοι οι παράγοντες της δίκης, καλά, καλά. Πρόκειται στην ουσία περί αρνησιδικίας, που αποτελεί τη βαρύτερη ίσως παθογένεια της ελληνικής Δικαιοσύνης η οποία εξακολουθεί να παραμένει αθεράπευτη.
