Ξεκινά το εργαστήριο αφήγησης παραμυθιού για ενήλικες στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών του ΑΠΘ
«Από Στόμα σε Στόμα: Η Τέχνη του Λαϊκού Παραμυθιού» ξεκινά την Τρίτη 4 Νοεμβρίου
- Newsroom
Τέλος εποχής μπαίνει σε έναν από τους χαρακτηριστικούς "σταθμούς" της βραδινής διασκέδασης της Θεσσαλονίκης. Ο λόγος για τον ξακουστό πολυχώρο διασκέδασης "Μύλο" στη δυτική είσοδο, ιστορικό μαγαζί επί ημερών Νίκου Στεφανίδη, ο οποίος μετατράπηκε σε πολυχώρο ψυχαγωγίας στις αρχές του 1990 και έκτοτε ήταν σήμα κατατεθέν της καλλιτεχνικής Θεσσαλονίκης.
Αμέτρητα live καλλιτεχνών από όλη την Ελλάδα, έδωσαν όλα αυτά τα χρόνια το δικό τους χρώμα στη διασκέδαση της πόλης. Όμως ο Μύλος είχε μπει σε περιπέτεια με συνεχείς πλειστηριασμούς με τιμή εκκίνησης στις 990.000 ευρώ από το Μάιο του 2023.
Σύμφωνα με πληροφορίες, όπως φαίνεται τώρα βρέθηκε αγοραστής, χωρίς να έχει επισημοποιηθεί. Συγχρόνως, οι συναυλίες που πραγματοποιούνταν στο χώρο θα σταματήσουν ώστε να προχωρήσει η αναμόρφωση του χώρου.
Στο τέλος εποχής για τον Μύλο αναφέρεται σε ανάρτησή του πριν από λίγες ημέρες εκ των ιδρυτών και διοργανωτών του Reworks, Αναστάσιος Διόλατζης.
Στην ανάρτησή του αναφέρει:
Συναισθηματικά φορτισμένος μιας και ακόμη χώρος πολιτισμού αλλάζει χρήση. ο Μύλος ήταν το μέρος που δημιουργήθηκε το Reworks Festival και σπίτι του για αρκετά χρόνια. Μοναδικές στιγμές περάσαμε εκεί, στιγμές ιστορικές. Βαβυλωνία, κλαμπ, φιλί, ξυλουργείο, γυάλινο, ουζερί, γκαλερί.. Από το πρώτο μπιτ στον χώρο, τις έκθεσεις του Κωσταντίνου Ρήγου τις πρωτες χρονιές, στους εκατοντάδες καλλιτέχνες που παρουσιάστηκαν στους χώρους του κατα την διάρκεια του φεστιβάλ, τι ζήσαμε εκεί πραγματικά. Ο Μύλος δεν ήταν το σπίτι μας μόνον για το reworks. Εκεί τρέξαμε συναυλίες, πολλά από τα party μας aesthetics και διάφορες ακόμη δράσεις με τελευταία την συναυλία των darkside πέρσι.
Θα μου λείψει πολύ. Θα μου λείψουν οι όμορφοι χώροι του, η κληρονομιά του, η μυρωδιά του. Θα μου λείψουν εκείνα τα πρωινά του reworks όταν αναλάμβανα την ευθύνη του επιλόγου του φεστιβάλ και του να κλείσει η δραστηριότητα των 6 stages με τον όσο καλύτερο τρόπο μπορούσα.
Ακομη και στην παρακμή του τα τελευταία χρόνια, ξεχασμένος απο αρκετούς, ξεπερασμένος επίσης απο τις τάσεις και το όλο κυνηγητό της γειτονιάς και τις καταγγελίες που σημειωτέον τα σπίτια αυτά τον βρήκαν και δεν τους βρήκε, εκείνος ακόμη και τότε προκαλουσε ένα δέος. Και όταν του δινόταν η ευκαιρία με αξιόλογες διοργανώσεις που τον κοσμούσαν και δεν τον υποβάθμιζαν, ξυπνούσε και πάλι και έδειχνε το κάλλος του. Ζητώντας εστω την ύστατη στιγμή λίγη προσοχή που θα τον έκανε ίσως να ανθίσει και πάλι, ώστε να συνεχίσει να αποτελεί σημείο υπεύθυνης πολιτιστικής έκφρασης για όλη την Θεσσαλονίκη. Αυτό ήταν άλλωστε το όραμα της δημιουργίας του από μια ομάδα ανθρώπων πριν από 30 και βάλε χρόνια, όταν ένας ξεχασμένος αλευρόμυλος έγινε σημείο αναφοράς για την ίδια την πόλη σε όλη την χώρα.
Τελικά αντί για αυτή την προσοχή, και εκείνος έλαβε μια άλλη προσοχή και θα γίνει κάτι άλλο. Δεν ξέρω τι θα είναι αυτό, άκουσα διάφορα αλλά προσωπικά δεν με ενδιαφέρει. Με ενδιαφέρει που ακόμη ένας χώρος πολιτισμού χάθηκε. Οπως η Βιλκα, το Φιξ και ποιος ξέρει τι ακολουθεί ακόμη...
Μπορεί να μην το εχουμε συνειδητοποιήσει ακομη αλλά ο Μύλος θα λείψει από όλους μας. Και θα λείψει πολύ.
Την Ανδρέου Γεωργίου δεν ξέρω αν θα έχω την ψυχολογικη δυνατότητα να την διασχίσω όταν θα ξεκινήσουν οι εργασίες " ανάπλασης" και διαμόρφωσης του χώρου στην νέα του χρήση . Καθε φορα που διασχιζω την 26ης στο υψος της ΒΙΛΚΑ γυρνω το κεφαλι, δεν αντεχω να αντικρίζω την κατάντια και τον μαρασμο με τις εκει «εργασιες» και σίγουρα και εκεινης δεν της αξιζουν . Θα ελπίζω να γίνει κάτι όμορφο και να έχει μια καλή συνέχεια , είναι το λιγότερο που του αξίζει του Μύλου. Σε εμένα πάντως θα μείνουν χαραγμένα εκείνα τα κτίρια και τα δωμάτια, τα σκαλιά, οι ήχοι που δημιουργήθηκαν, τα όμορφα φυτά του, τα ιστορικά του βαγόνια. Ολες οι στιγμές που ζήσαμε εκεί.
