Το κοίτασμα των Τεμπών είναι μεγάλο. Για την ακρίβεια, 62%, όσο και το ποσοστό του «όχι» στο δημοψήφισμα του 2015 που αποτέλεσε την εγκυρότερη καταγραφή του αριστεροδέξιου ανορθολογισμού ο οποίος διατρέχει την ελληνική κοινωνία και επιβεβαιώνεται έκτοτε με κάθε ευκαιρία. Εξίσου, όμως, μεγάλος είναι και ο κύκλος εκείνων που προσδοκούν να εξορύξουν από το κοίτασμα πολιτικά οφέλη. Προς το παρόν, αυτός ο πολιτικός συρφετός αδυνατεί να ομονοήσει -πράγμα λογικό αφού υπάρχει ελάχιστη ιδεολογία και πολύς πολιτικός καιροσκοπισμός. Αν τα καταφέρει, η χώρα θα γίνει προτεκτοράτο του Πούτιν και κουμάντο θα κάνουν οι ολιγάρχες, βάζοντας μπροστά τις μαριονέτες τους. Οπότε, μπροστά στον εφιάλτη της «ανατροπής και όπου βγει», αυτό που ζούμε σήμερα, η διαφθορά γύρω από τον Μητσοτάκη, θα ήταν κατηχητικό. Θα πείτε, τα έχει αυτά η δημοκρατία. Η δύναμή της είναι ότι δίνει στις κοινωνίες ακόμη και το δικαίωμα να αυτοκτονήσουν. Έτσι είναι αλλά καλύτερα να το αποφύγουμε.
Το τραύμα της λογικής με τα Τέμπη δεν διορθώνεται. Ο κόσμος που πίστεψε στα ξυλόλια, στους πενηντατόσους αδήλωτους νεκρούς, στα δέκα εξαφανισμένα βαγόνια, στο «μπάζωμα» της αλήθειας, στην αλλοίωση των συνομιλιών, στην «κατευθυνόμενη ανάκριση» δεν θα παραδεχτεί ποτέ ότι του πούλησαν παραμύθι. Ας κατεβεί ο Θεός ο ίδιος για να του πει ότι εδώ δεν υπάρχει τίποτε μυστηριώδες. Ότι το δυστύχημα οφείλεται σε βαρύτατες ανθρώπινες παραλείψεις, άμεσες και έμμεσες. Από τον σταθμάρχη που δεν ήξερε να βάλει ένα τρένο στη σωστή από τις δύο -όλες κι όλες- γραμμές και τον συνάδελφό του που έφυγε νωρίτερα από το ωράριο. Από εκείνους που καθυστέρησαν την ολοκλήρωση της σύμβασης για την ανάταξη της τηλεδιοίκησης στο δίκτυο. Από εκείνους που νωρίτερα παρέστησαν τους τυφλούς στην λεηλασία της, με αντάλλαγμα ψήφους των Ρομά. Τίποτε! Αυτός θα πιστέψει ό,τι του σερβίρουν. Αν του πουν για εξωγήινους, και αυτό θα το πιστέψει. Το ξέρει καλά το σύστημα που κινεί την «επιχείρηση Τέμπη», με τους πολιτικούς, δημοσιογραφικούς και σοσιαλμιντιακούς βραχίονές του. Γι’ αυτό, μόλις σβήνει το ένα πυροτέχνημα, αμέσως εκτοξεύει ένα άλλο.
Χαμένος κόπος είναι να προσπαθήσεις να εξηγήσεις ότι η εκταφή του γιου του απεργού πείνας Ρούτσι δεν αποτελεί αρμοδιότητα του πρωθυπουργού τον οποίο καλούν να παρέμβει στη Δικαιοσύνη -δηλαδή να κάνει κάτι που, αν το κάνει, θα την κατηγορήσουν γιατί το κάνει. Οι μισοί ξέρουν αλλά μισούν τόσο τον Μητσοτάκη -κατά τη δήλωση του μεταγραφέντος στο ΠΑΣΟΚ περιηγητή της Αριστεράς Μαργαρίτη- ώστε μπορούν να προσκυνήσουν και τον Διάβολο αν αυτός τους κάνει το χατίρι. Οι άλλοι μισοί ούτε καταλαβαίνουν από διάκριση εξουσιών ούτε δίνουν δεκάρα για τέτοιες λεπτομέρειες. Εξίσου χαμένος κόπος είναι να προσπαθήσεις να εξηγήσεις ότι η εκταφή διατάσσεται υπό προϋποθέσεις που εδώ δεν συντρέχουν, συνεπώς ζητάμε από τον εφέτη ανακριτή να παρανομήσει. Εδώ δεν το καταλαβαίνουν -ή παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν- οι πρώην πρωθυπουργοί Σαμαράς και Τσίπρας. Θα το καταλάβει το καφενείο του twitter;
Πώς έχουν αντέξει μέχρι τώρα όσοι δικαστές της Λάρισας αναμίχθηκαν στην ανάκριση, ειδικά δε ο εφέτης-ανακριτής, ένας θεός το ξέρει. Να έχεις στους ώμους σου μία τόσο σύνθετη υπόθεση και απέναντί σου αδίστακτους τύπους, ανάμεσά τους και δικηγόρους, που χρησιμοποιούν τη δημοσιότητα όχι απλώς για να εμποδίσουν το έργο σου αλλά και για να αμφισβητήσουν την εντιμότητά σου. Τα ίδια και χειρότερα θα τραβήξουν οι δικαστές που θα κληρωθούν να ανεβούν στην έδρα όταν κάποτε αρχίσει η δίκη. Μια χαρά τα έγραψε ο Βασίλης Φλωρίδης, αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ότι η τακτική των μηνύσεων σε βάρος δικαστών πρέπει να έχει συνέπειες όταν αυτές αποδεικνύονται αβάσιμες. Ενοχλήθηκε, βέβαια, η «Πρόοδος» αλλά τι να κάνουμε; Η Δικαιοσύνη είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφήνουμε να παίζουν οι τζάμπα μάγκες μαζί της.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 28.09.2025