- Newsroom
Κατ’ εξαίρεση, αυτή την κινηματογραφική εβδομάδα, θα τοποθετήσω πρώτη μία ελληνική ταινία «Τι ψυχή θα παραδόσεις μωρή» εμπνευσμένη από την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά των αρχών του 21ου αιώνα. Το κάνω γιατί θίγει πολύ ενδιαφέροντα σύγχρονα καυτά θέματα. Το #MeToo, τους βιασμούς ανηλίκων, την τρομερή ψυχολογική κατάσταση στην οποία διέρχονται οι παθούσες, τις σκοτεινές σκέψεις και την αυτοδικία. Τέσσερες κοπέλες που, όταν ήταν στη μικρή ηλικία, βιάστηκαν από έναν χυδαίο τύπο, τώρα που μεγάλωσαν ετοιμάζονται να τον εκδικηθούν. Άλλο βέβαια οι καλές προθέσεις και άλλο πως διαμορφώνονται σε μία σατιρική ταινία.
Το «Tron» μάς μεταφέρει στα διλήμματα της σύγχρονης εποχής όπου η τεχνολογία υπερκαλύπτει το παν. Κάτι λοιπόν από τον digital κόσμο φθάνει στην πραγματικότητα. Τι θα συμβεί απ’ αυτή την σύγκρουση. Πολλά εφέ, πιθανότητες στο σενάριο αλλά ως θέμα παρουσιάζει ενδιαφέρον.
Το «Roofman» (Ένας έντιμος κλέφτης), είναι μία έξυπνη αμερικανική ταινία πέρα από τα κινηματογραφικά είδη με έξυπνο σενάριο. Ένας κλέφτης που έχει «μπουκάρει» σ’ ένα κατάστημα παιγνιδιών, κρύβεται στην οροφή του για να μην ανακαλυφθεί. Θα του δοθεί η ευκαιρία για μία νέα δουλειά και ασχολία που είναι αμφίβολο αν τη θέλει.
Το κινούμενο σκίτσο «Petsoatrain» έξυπνο και χαριτωμένο. Ζωάκια σ’ ένα τρένο, όπου θα γίνει ληστεία και χαμός με χάπι εντ. Με ηθικά μηνύματα, ευχάριστο.
Και τώρα μια βρετανική ταινία «Στα βάθη του χειμώνα» (Dead of winter2025) με την Έμα Τόμσον έξοχη στον βασικό ρόλο σε μία δημιουργία που διαγωνίστηκε στα φεστιβάλ Λοκάρνο και Βαρσοβίας. Μία μεγάλης ηλικίας γυναίκα ταξιδεύει μέσα στα βαρύτατα χιονισμένα τοπία για να «ψαρέψει». Στον δρόμο της αντιλαμβάνεται ότι ένα παράξενο ζευγάρι έχει απαγάγει μια έφηβη. Επιχειρεί να την σώσει και την τραυματίζουν. Ακολουθεί ένα ταξίδι απελπισίας στο πουθενά. Αγωνίζεται να επιβιώσει αλλά και να σώσει την κοπέλα. Νηφάλιο, διαλογιστικό, ρόουντ-μούβι με στοιχεία υπαρξιακού θρίλερ, ένα φιλοσφικό σχόλιο για τον χειμώνα, τη ζωή αλλά και για την «άνοιξη» της νέας γενιάς. Κάποια ευρήματα μένουν ανεξήγητα αλλά συνολικά αυτό το αργόρυθμο και καλογυρισμένο φιλμ είναι αξιοπρεπέστατο.
Και κλείνω με ένα άκρως κατάλληλο φιλμ, το «Αγάπη μόνο» του βραβευμένου με Χρυσή Άρκτο Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ. Η νορβηγική παραγωγή, έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα Φεστιβάλ Βενετίας, όπου κέρδισε το Βραβείο Bisatod’ Oro από την Επιτροπή Κριτικών Κινηματογράφου. Η πρωταγωνίστρια Αντρέα Μπρέιν Χόβιγκ κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Γκέτεμποργκ. Στο Φεστιβάλ Τρόμσο η ταινία κέρδισε το Βραβείο Fipresci από τη Διεθνή Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου.
Βρισκόμαστε σε ένα καλοκαιρινό φωτεινό Όσλο, όπου γνωρίζουμε τη Μαριάν, μία πραγματίστρια γιατρό και τον Τορ, έναν συμπονετικό νοσοκόμο που αποφεύγουν τις συμβατικές σχέσεις. Ένα βράδυ μετά από ένα ραντεβού στα τυφλά, η Μαριάν συναντά κατά τύχη τον Τορ στο φέρι. Ο Τορ, που συχνά περνά τα βράδια του ψάχνοντας περιστασιακές σχέσεις με άνδρες, μοιράζεται μαζί της τις θετικές εμπειρίες του. Εμπνευσμένη από την οπτική του γύρω από τις σχέσεις επιχειρεί να δοκιμάσει αν οι αυθόρμητες σύντομες σχέσεις μπορεί να είναι μια καλή επιλογή και για εκείνη. Αξιοπρεπές αλλά για «ψαγμένους» θεατές.