Στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα (Α’ Κορινθ. 4:9-16), ο Απόστολος Παύλος μας φέρνει αντιμέτωπους με μία σκληρή αλλά αληθινή πραγματικότητα: Η ζωή του χριστιανού δεν είναι πορεία άνεσης, δόξας ή κοινωνικής καταξίωσης.
Αντίθετα, οι Απόστολοι -και μαζί τους κάθε γνήσιος μαθητής- παρουσιάζονται ως άνθρωποι που θεωρούνται άξιοι θανάτου, εκτεθειμένοι σαν σε θέατρο μπροστά στον κόσμο, και η ζωή τους ως μαρτυρία που συχνά προκαλεί περιφρόνηση αντί για τιμή.
Ο Απόστολος Παύλος δεν ωραιοποιεί την κατάσταση, αλλά περιγράφει πείνα, δίψα, κόπο, διωγμό, εξευτελισμό. Και όμως, παρά τις δύσκολες και επώδυνες αυτές καταστάσεις, η απάντησή τους είναι ευλογία, υπομονή, προσευχή και αμετακίνητη πίστη στον Χριστό.
Τι σημαίνει αυτό για εμάς σήμερα, σε έναν κόσμο που απορρίπτει οτιδήποτε δυσάρεστο, που ενοχλείται με το παραμικρό και έχει αναγάγει την ευμάρεια σε ύψιστο αγαθό;
Πρώτον, ότι η χριστιανική ζωή είναι κάλεσμα σε αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Η πίστη δεν αποτελεί φυγή από τον πόνο ούτε τρόπο εξασφάλισης μίας βολικής και ακίνδυνης ζωής. Ο χριστιανός γνωρίζει πως ο Σταυρός προηγείται της Ανάστασης και δεν επιδιώκει να Τον παρακάμψει. Σε μία κοινωνία που καλλιεργεί την ψευδαίσθηση της διαρκούς ευτυχίας, ο πιστός καλείται να δεχθεί τη δοκιμασία, χωρίς να χάνει την ελπίδα του.
Δεύτερον, ότι η πίστη δεν μετριέται με εξωτερικά κριτήρια. Στα μάτια του κόσμου μπορεί να φανούμε «μωροί» -ανόητοι, αδύναμοι ή ασήμαντοι. Το Ευαγγέλιο, όμως, αντιστρέφει τις αξίες: Η αληθινή σοφία, η δύναμη και η δόξα βρίσκονται στην υπακοή στον Χριστό και όχι στην κοινωνική επιτυχία. Στην εποχή της αποθέωσης της εικόνας, ο πιστός καλείται να αναζητήσει την ουσία, την αλήθεια που συχνά μοιάζει ανοησία στα μάτια του κόσμου.
Τρίτον, ότι η πραότητα δεν είναι παθητικότητα, αλλά ενεργητική δύναμη που μεταμορφώνει τον κόσμο. Το χωρίο αναδεικνύει το ήθος της χριστιανικής υπομονής και πραότητας: «Όταν μας προσβάλλουν, εμείς ευλογούμε. Όταν μας διώκουν, εμείς υπομένουμε. Όταν μας συκοφαντούν και μας βλασφημούν, εμείς μιλάμε με καλοσύνη. Έχουμε καταντήσει σαν τα αποκαθάρματα του κόσμου, το περιφρονημένο υπόλοιπο όλων, ως αυτήν τη στιγμή» (Α’ Κορινθ. 4:12-13).
Ενώ ο σύγχρονος άνθρωπος συχνά αντιδρά με οργή, απαίτηση και θορυβώδη αυτοδικαίωση, ο χριστιανός καλείται να αντιστέκεται όχι με επιθετικότητα αλλά με αντοχή, σταθερότητα και αγάπη, σπάζοντας τον κύκλο της εκδίκησης με το παράδειγμα του Χριστού.
Τέλος, ότι είναι σημαντική η σχέση πνευματικής πατρότητας και μίμησης: «Μιμηταί μου γίνεσθε» (Α’ Κορινθ. 4:16). Η χριστιανική ζωή δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά μαθητεία, σχέση και μίμηση του τρόπου ζωής του Χριστού, όπως αυτός αντανακλάται στους Αποστόλους, τους Πατέρες και τους Αγίους. Η πίστη μας περνά μέσα από τους άλλους. Σε έναν κόσμο που λατρεύει την αυτονομία και την αυτάρκεια, η Εκκλησία προβάλλει την κοινότητα όπου ο πιστός καλείται να ζει σε σχέση, να μαθητεύει και να συμπορεύεται.
Να είσαι χριστιανός σήμερα σημαίνει να τολμάς να ζεις αληθινά, να υπομένεις με ελπίδα, να αγαπάς χωρίς ανταπόδοση και να παραμένεις πιστός στον Χριστό ακόμα και όταν ο κόσμος αδυνατεί να το κατανοήσει. Σημαίνει να διαλέγεις την αλήθεια αντί της ευκολίας, τη σταθερότητα αντί της ευμάρειας και τον Σταυρό που οδηγεί στην Ανάσταση.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 30.11.2025
