Δεν ενδιαφέρονται όλοι για την ασφάλεια και τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων. Να φύγει ο Μητσοτάκης θέλουν οι άνθρωποι, απλώς η αξίωση χρειάζεται αμπαλάζ. Όπως τότε, στον «αντιμνημονιακό αγώνα», που ο καημός τους ήταν να μην περικοπούν οι συντάξεις με είκοσι χρόνια δουλειάς και ο κλητήρας της ΔΕΗ να παίρνει περισσότερα από τον γιατρό του ΕΣΥ αλλά, για να μην το πουν φόρα παρτίδα, μας έσκασαν με την «αξιοπρέπεια». Εάν η ελληνική κοινωνία ενδιαφερόταν για τους σιδηροδρόμους, θα το είχε δείξει εδώ και χρόνια. Δεκάρα δεν δίνει και απαθής παρακολουθεί την απαξίωσή τους η οποία -μεγάλα παιδιά είμαστε, δεν κάνει να κοροϊδευόμαστε- δεν άρχισε το 2019. Ούτε είναι ο Καραμανλής ο πρώτος υπουργός συγκοινωνιών που μπορεί να μην έχει ανεβεί σε τρένο.
Ακριβώς επειδή ο σιδηρόδρομος δεν αποτελεί προτεραιότητα για κανέναν σ’ αυτή τη χώρα, οι κυβερνητικές εξαγγελίες πέρασαν απαρατήρητες. Τα ειδησεογραφικά σάιτ που ξέρουν (δυστυχώς, πολύ καλά…) τι θέλει ο αναγνώστης, ανέβασαν το ρεπορτάζ στην πρώτη θέση -όπως πάντοτε συμβαίνει με εξαγγελίες του πρωθυπουργού και αφού έβγαλαν την υποχρέωση, γρήγορα το κατέβασαν εκεί όπου αναλογεί στην απήχησή του. Ακόμη και στην σκηνή της πολιτικής, όπου μπορούν να τσακωθούν για το τίποτε, επικράτησε ηρεμία. Με εξαίρεση του ΠΑΣΟΚ που κατέθεσε μια θεωρητικά επεξεργασμένη πρόταση, τα υπόλοιπα κόμματα δεν έκαναν τον κόπο να γράψουν δυο γραμμές. Αυτό βρίσκεται πάνω από τις δυνάμεις τους.
Και όμως, ήταν μία καλή ευκαιρία για να ανοίξει η συζήτηση ως προς το μέλλον των ελληνικών σιδηροδρόμων. Ο πρωθυπουργός μίλησε για την ασφάλεια, τις επικοινωνίες και την αποκατάσταση των καταστροφών στον άξονα Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Όσα εξήγγειλε είναι πολύ σημαντικά αλλά αρχίζουν και τελειώνουν στην γραμμή Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Είναι όντως η σπονδυλική στήλη του ελληνικού δικτύου και οικονομικώς η πιο ενδιαφέρουσα αλλά με μία μόνο γραμμή δίκτυο δεν υπάρχει. Ούτε καν στην στη Μαυριτανία. Η χώρα χρειάζεται σχέδιο για το σύνολο του σιδηροδρομικού δικτύου το οποίο είναι ακρωτηριασμένο. Τι σκέφτεται η κυβέρνηση για το τρένο στη Δυτική Μακεδονία; Δύο δρομολόγια την ημέρα μέχρι την Έδεσσα είναι κοροϊδία. Για την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη; Είκοσι χρόνια τώρα, όποιος θέλει να ταξιδέψει από τη Θεσσαλονίκη στην Αλεξανδρούπολη πρέπει να πάει με το τρένο στη Δράμα και από εκεί να συνεχίσει με λεωφορείο. Δέκα ώρες ταξίδι. Από τα «Τέμπη του Νέστου» περνούν μόνο τρένα με στρατιωτικό φορτίο και αυτά μετά φόβου Θεού γιατί η υποδομή είναι τόσο κακή ώστε έχει επιβληθεί βραδυπορία με 10 χλμ/ω. Η πλήρως πεδινή γραμμή Βόλου-Λάρισας που υποτίθεται ότι θα ηλεκτροδοτείτο, έχει εγκαταλειφθεί. Στον Βόλο ξέχασαν ότι υπάρχει τρένο και ο σιδηροδρομικός σταθμός, το αριστούργημα του Ντε Κίρικο, έχει ερημώσει. Στο δίκτυο της Πελοποννήσου που ανακαινίσθηκε το 2005 με ευρωπαϊκό χρήμα, τα δρομολόγια ανεστάλησαν το 2010 και δεν επανήλθαν. Ο Προαστιακός έφθασε επί Σημίτη στο Κιάτο και ακόμη στο Κιάτο βρίσκεται. Μετά, κάτι μπαλώματα με τοπικά δρομολόγια. Ο δήμαρχος της Πάτρας παίζει με τα κουβαδάκια του και απαγορεύει να περάσει το τρένο μέσα από την πόλη όπως μια χαρά περνάει μέσα από τη Βόννη. Ζητάει πλήρη υπογειοποίηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δίνει δεκάρα για τέτοιο έργο και η κυβέρνηση δεν τολμά να αποφασίσει. Εδώ για τρία χιλιόμετρα γραμμής, από τον Σιδηροδρομικό σταθμό Σίνδου μέχρι τα ΤΕΙ, ακούμε πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Δεν ντρέπονται και που το λένε. Και, φυσικά, όταν δεν γίνονται τα εύκολα, τότε φαίνονται βουνό τα δύσκολα. Όπως η «Σιδηροδρομική Εγνατία» που αποτελεί προϋπόθεση ώστε να καταστεί ανταγωνιστικός ο σιδηρόδρομος στον άξονα Ηγουμενίτσα-Αλεξανδρούπολη.
Από την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ περιμένουμε σχέδιο. Ούτε από τη Ζωή, ούτε από τον Βελόπουλο ούτε από τα τσιπουράδικα…
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 04.05.2025