Η κυβέρνηση δεν θα βγει χαμένη από την ιστορία των Τεμπών. Μπορεί να βγει και ωφελημένη. Αντίθετα με ό,τι συνέβη με την περίοδο της αντιμνημονιακής παραφροσύνης, το Δημοψήφισμα του 2015, τα εμβόλια κατά του COVID-19 και την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, δηλαδή με όλα τα ζητήματα που δίχασαν την ελληνική κοινωνία, αυτή τη φορά υπήρξε μόνη στην πλευρά του ορθολογισμού. Όλο το γήπεδο δικό της.
Γιατί το ΠΑΣΟΚ πέταξε στη θάλασσα την περιουσία που ιστορικά συσσώρευσε υπερασπιζόμενο την σοβαρότητα -και μάλιστα σε πολύ πιο δύσκολους καιρούς- παραμένει ανεξήγητο για εμάς, τους «κοινούς θνητούς». Δύσκολα μπορεί να δεχθεί κανείς ότι τόσοι άνθρωποι εκεί μέσα, που έχουν φάει την πολιτική με το κουτάλι, προσφέρθηκαν αφελώς να υπερασπισθούν κοινοβουλευτικά ένα αφήγημα το οποίο διατυπώθηκε με μεθόδους ευθέως απειλητικές για τους θεσμούς και τη Δημοκρατία. Τα Τέμπη δεν ήταν απλώς πέντε γονείς που πάνω στον πόνο τους είπαν ό,τι είπαν. Αυτή ήταν μόνο η πρώτη ύλη. Τα Τέμπη ήταν μία οργανωμένη προσπάθεια εκφοβισμού της Δικαιοσύνης και χειραγώγησης του συναισθήματος των πολιτών η οποία, δυστυχώς, ελάχιστη αντίσταση συνάντησε από τους δικηγορικούς συλλόγους, από τα ΜΜΕ, από την ακαδημαϊκή κοινότητα και, σαφώς, από το πολιτικό σύστημα. Και μάλιστα, σχεδόν σύσσωμο αφού ακόμη και ένα μέρος της Νέας Δημοκρατίας την αντιμετώπισε ως ευκαιρία για αλλαγή πρωθυπουργού εν κινήσει. Να ξεφορτωθεί τον Μητσοτάκη αλλά να μείνει και στην εξουσία, με άλλα λόγια ο ορισμός του τυχοδιωκτισμού. Και τέλος πάντων, για την αλλοπρόσαλλη Δεξιά και Αριστερά ισχύει το «έξις, δευτέρα φύσις». Αλλά τι συνέβη και το ΠΑΣΟΚ δέχθηκε να μπει σ’ αυτή την περιπέτεια η οποία ιδεολογικά και εκλογικά μόνο ζημία θα του απέφερε, μπορούμε μόνο να το υποθέσουμε. Αν, πάντως, υπολογίζει στην υποστήριξη μεγάλων ΜΜΕ και των ιδιοκτητών τους, σίγουρα πατάει σε πολύ σάπιο σανίδι. Οπότε, τα πράγματα είναι πολύ απλά και κυνικά. Το μέτωπο της λογικής δόθηκε δώρο στον Μητσοτάκη. Και αυτό δεν είναι θετικό για την Δημοκρατία η οποία καθίσταται ευάλωτη εάν έχει μόνο μία γραμμή άμυνας απέναντι στους δημαγωγούς. Το σοβαρό ΠΑΣΟΚ, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και των Μνημονίων, αποτελεί περιουσία για την πατρίδα.
Αν το θέμα δεν ήταν πάρα πολύ σοβαρό, θα μπορούσαμε να το δούμε από την ιλαρή πλευρά του. Οι άνθρωποι που ισχυρίσθηκαν -και δημοσιογραφικά υποστήριξαν- πράγματα αδιανόητα, για δεξαμενές με 13 τόνους τολουόλιο στην εμπορική αμαξοστοιχία, για βαγόνια που εξαφανίστηκαν χωρίς ίχνη, για 58 αγνοούμενους, για νατοϊκά καύσιμα, για μπάζωμα και συγκάλυψη, αποσύρονται με πλάγια πηδηματάκια από το κέντρο της σκηνής. Έχει μείνει μία οπισθοφυλακή, ίσα-ίσα για την τιμή των όπλων. Και τώρα αρχίζουν να καταγγέλλουν εκείνα που από την πρώτη στιγμή αποτελούσαν τα αληθινά επίδικα. Εκείνοι που θεωρούσαν θύμα τον σταθμάρχη και αν τον συναντούσαν στο Σύνταγμα, στα «Δεν έχω Οξυγόνο», μπορεί και να τον σήκωναν στα χέρια, τώρα ανακαλύπτουν ότι ο ΟΣΕ έχει και ανίκανους υπαλλήλους! Καλώς τα παιδιά! Όποιος μέχρι χθες μιλούσε για αξιολόγηση στο Δημόσιο, ήταν «πράκτορας του νεοφιλευθερισμού». Ανακαλύπτουν ότι ο σιδηρόδρομος έχει εγκαταλειφθεί. Ογδόντα χρόνια τώρα αλλά ο σιδηρόδρομος δεν αποτέλεσε ποτέ ισχυρό κοινωνικό αίτημα. Ούτε καν μετά την τραγωδία των Τεμπών. Δύο χρόνια τώρα ασχολούμαστε με κάποιον αόρατο λαθρέμπορο και με το μπάζωμα του Τριαντόπουλου. Σιγά-σιγά θα ανακαλύψουν τις ευθύνες της ΡΑΣ, θα ανακαλύψουν τι σημαίνει να φεύγει ο σταθμάρχης πριν από το ωράριό του, θα ανακαλύψουν γιατί αφέθηκαν οι γνωστές στις Αρχές αλλά προστατευόμενες από τους πολιτικούς συμμορίες Ρομά να λεηλατήσουν την υποδομή ασφαλείας και πολλές ακόμη πτυχές που οι σκηνοθέτες του έργου προσπάθησαν να αφήσουν αφώτιστες. Ας γίνει κάτι, έστω και αργά. Αλλά μεγάλες ελπίδες δεν έχουμε…
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 27.04.2025