Γράφει
Βασίλης Κοντογουλίδης
Με το βλέμμα στις μεθεπόμενες εκλογές. Αυτό τον τίτλο θα επέλεγα, σχολιάζοντας την πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα να παραιτηθεί αυτήν την εβδομάδα από βουλευτής, συνοδεύοντας την παραίτησή του με πολιτικό μανιφέστο που παραπέμπει στην ίδρυση νέου πολιτικού φορέα.
Και γιατί εκτιμώ ότι στόχος του Αλέξη Τσίπρα είναι να κυβερνήσει τη χώρα με ορίζοντα τις μεθεπόμενες εκλογές; Ο πρώην πρωθυπουργός επιθυμεί να εκφράσει τους πολίτες εκείνους που είναι αντίθετοι και με το πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη και με την πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και να καταστεί το αντίπαλο δέος. Γνωρίζει πολύ καλά τη δυσκολία του εγχειρήματος αυτού, που γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, όταν ο ίδιος κυβέρνησε τον τόπο τέσσερα χρόνια, αποδοκιμάστηκε το 2019 από τον ελληνικό λαό και πάντα χάνει σε όποια εκλογική μάχη δίνει με αντίπαλο τον Μητσοτάκη.
Ο Τσίπρας δεν είναι ο Τσίπρας του 2015, όταν απογείωσε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 35%, και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον κοντά στο 5%. Γι’ αυτό και αποτελεί μονόδρομο για τον πρώην πρωθυπουργό να είναι ένας άλλος Τσίπρας το 2025, και να μην έχει καμία σχέση αυτό που θα δημιουργήσει με το φθαρμένο και εντελώς απαξιωμένο στην κοινή γνώμη κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Παράλληλα, είναι εμφανές ότι αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε το πρόσωπο ούτε ο πολιτικός χώρος που θα ταράξει τα νερά στον χώρο της αντιπολίτευσης και θα απειλήσει την κυβέρνηση. Και ας βρισκόμαστε σε εξάχρονη διακυβέρνηση της χώρας από τον Μητσοτάκη και ας βλέπουμε ότι η ΝΔ χάνει σταθερά εδώ και αρκετό καιρό περί τις 10 μονάδες από την εκλογική δύναμη που είχε στις τελευταίες εθνικές εκλογές.
Ο Αλέξης Τσίπρας ως γνήσιο πολιτικό ον που είναι με ηγετικά χαρακτηριστικά, τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά και ξέρει πως είναι εξαιρετικά δύσκολο στις επόμενες εκλογές, το 2027, να κάνει την πολιτική ανατροπή και να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Γι’ αυτό και επέλεξε να κάνει μία καινούρια αρχή στην πολιτική, ξεκινώντας από το μηδέν, ως εξωκοινοβουλευτικός και ο ίδιος, με νέα πρόσωπα που δεν θα έχουν ενεργό κοινοβουλευτική παρουσία και θα εκφράζουν το καινούριο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δώσει το παρών στις επόμενες εκλογές.
Φυσικά και θα είναι παρών και ο πολιτικός σχηματισμός που θα ηγείται θα διεκδικήσει τη ψήφο των πολιτών. Απλώς, θα επιχειρήσει, καταρχάς, το βήμα και αφού θέσει τις βάσεις, θα πάει για το άλμα. Και οι βάσεις θα τεθούν, αν πάρει ένα ποσοστό που θα τον κατατάξει δεύτερο, με τον πρώτο να έχει υποστεί τέτοια φθορά εκλογική που δεν θα μπορεί να μιλάει για νέα νίκη και εννοείται δεν θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση.
Και όπως, από μία οικουμενική κυβέρνηση το 2011, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ με ενδιάμεσο σταθμό τις εκλογές του 2012 και κατάληξη τις εκλογές του 2015, φιλοδοξεί να επαναληφθεί, με τον ίδιο σε ρόλο μεσσία της λεγόμενης κεντροαριστεράς, απέναντι σε μία κεντροδεξιά που θα έχει κουράσει. Λέτε να γίνει αυτό που είπε ο Μαρξ: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα»; Ίδωμεν…