Γράφει
Βασίλης Κοντογουλίδης
Τα όσα έγιναν αυτήν την εβδομάδα στο ΠΑΣΟΚ δείχνουν με τον πιο εμφατικό τρόπο την απουσία εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης στον τόπο. Για την ακρίβεια, καταδεικνύουν ότι δεν υπάρχει απέναντι στη Νέα Δημοκρατία το αντίπαλον δέος που θα προκαλέσει την πολιτική αλλαγή στη χώρα. Τι ειρωνεία αλήθεια! Η αλλαγή που αποτέλεσε το εφαλτήριο για τη μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981 με ποσοστό 48% και έφερε την πολιτική του κυριαρχία για 30 χρόνια (διότι ακόμη και όταν έχανε τις εκλογές εκείνα τα χρόνια το ΠΑΣΟΚ, το ποσοστό του ήταν κοντά στο 40%), αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός για το ΠΑΣΟΚ του σήμερα που αδυνατεί να ξεπεράσει το 15% και αρκείται στο να λέει ότι είναι αξιωματική αντιπολίτευση.
Οι δηλώσεις αυτής της εβδομάδας των Γερουλάνου, Δούκα και Διαμαντοπούλου, δείχνουν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι τριχοτομημένο και τακτικά και στρατηγικά, άρα το πρόβλημά του είναι βαθύτατα ιδεολογικό. Και όλα αυτά σαν συνέχεια της αδυναμίας να «τσιμπήσει» δημοσκοπικά τα όποια οφέλη από την παρουσία του προέδρου του, Νίκου Ανδρουλάκη, στη ΔΕΘ.
Θεωρώ πως το πρόβλημα στο ΠΑΣΟΚ είναι και δομικό και προσωπικό. Άλλα λέει η Διαμαντοπούλου που απεχθάνεται τον λαϊκισμό, άλλα ο Δούκας που του αρέσει ο ακτιβισμός, και άλλα ο Γερουλάνος που είναι κάπου στη μέση. Και, κυρίως, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να εισπράξει πολιτικά, παρά τη φθορά της Νέας Δημοκρατίας, ούτε από το κέντρο αλλά ούτε και από τα αριστερά, ακόμα και με τον πολιτικό καταποντισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΠΑΣΟΚ μετά από όλα αυτά είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθεί σε ποσοστά κυβερνησιμότητας της χώρας, ούτε καν μπορεί να ελπίζει, με τα μέχρι τώρα δεδομένα, ότι έχει τη δυνατότητα να βγει πρώτο κόμμα, έστω και με μία ψήφο διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία. Παράλληλα, ο Νίκος Ανδρουλάκης αδυνατεί να χτίσει πρωθυπουργικό προφίλ και υστερεί δραματικά -στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός- του Μητσοτάκη, που χάνει μόνο από τον «κανέναν». Αλλά και το ότι ο «κανένας» κερδίζει τον νυν πρωθυπουργό, στέλνει πολιτικό μήνυμα: Ο Ανδρουλάκης και οι υπόλοιποι δεν μπορούν, και αναζητείται ο άγνωστος τρίτος. Αυτός ο τρίτος, κατά την προσωπική μου άποψη, δεν μπορεί να είναι από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό ή πρώην πρωθυπουργός. Μόνο ένα άφθαρτο πρόσωπο μπορεί, ενδεχομένως, να πετύχει την πολιτική ανατροπή. Και όσο αυτό παραμένει ο άγνωστος Χ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα επιβιώνει πολιτικά, αν και λαβωμένος.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 28.09.2025