Κούλης Αποστολίδης: Χρειάζεται τύχη αλλά πρωτίστως πρέπει να έχεις γνώση και ταλέντο

Για να πετύχει κάποιος στη ζωή, καθοριστικό ρόλο παίζουν οι ικανότητές του ή τελικά η τύχη έχει τον τελικό λόγο; Ο βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας, Οδυσσέας Ελύτης, έλεγε ότι τα τρία «Τ» της επιτυχίας είναι το ταλέντο, η τόλμη και η τύχη. Από την άλλη, όμως, ο αρχαίος φιλόσοφος, Δημόκριτος, έλεγε ότι οι άνθρωποι επινόησαν τη Θεά της τύχης για να δικαιολογήσουν τη δική τους έλλειψη θέλησης. Γι’ αυτό ακόμη και σήμερα λέμε σε όσους τα περιμένουν όλα από το Θεό ή την τύχη, χωρίς να κάνουν οι ίδιοι τίποτα: «συν Αθηνά και χείρα κίνει»…

Ο βετεράνος ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ, Κυριάκος Αποστολίδης, όπως «εξομολογήθηκε» στη ΜτΚ, πιστεύει ότι για να πετύχεις οπουδήποτε θέλει τύχη αλλά ταυτόχρονα χρειάζονται γνώσεις και φυσικά ταλέντο.

Μιλάει εκ πείρας γιατί αυτό προέκυψε μέσα από τη δική του ζωή. Από τύχη βρέθηκε στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ που για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’70, κατέκτησε κύπελλο και πρωτάθλημα. Προηγήθηκε, όμως, σκληρή δουλειά παίζοντας ποδόσφαιρο σε πλατείες και αλάνες όπου εκεί ξεδίπλωσε το ταλέντο του.

Συναντηθήκαμε με τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή σε μία καφετέρια της οδού Σοφούλη όπου οι θαμώνες τον προσφωνούσαν με το υποκοριστικό «Κούλη» όπως και όλοι οι παλιοί φίλαθλοι του ΠΑΟΚ.

Χαμογελαστός, μιλούσε με τους πάντες και αναπολούσε όχι μόνο τις παλιές ένδοξες στιγμές του ΠΑΟΚ αλλά και τις δυσκολίες της ζωής στη Θεσσαλονίκη μετά τον εμφύλιο πόλεμο.

Από που κατάγονταν οι γονείς σας;

Η καταγωγή του γονιών μου ήταν από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο. Η μητέρα μου ήταν από την Οινόη και ήρθε στην Ελλάδα 11 χρονών μετά τον ξεριζωμό. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Καππαδοκία αλλά από μικρός μετακόμισε με την οικογένειά του στην Οινόη. Δεν γνωρίζονταν όμως μεταξύ τους. Όταν ήρθαν στην Ελλάδα ο πατέρας μου εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη και είχε τσαγκαράδικο στο κέντρο της πόλης. Μία μέρα πήγε σε ένα γλέντι στο χωριό Λεβέντη Κοζάνης όπου έμενε η μητέρα μου, την ερωτεύτηκε, παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη. Έκαναν πέντε παιδιά και εγώ ήμουν ο μικρότερος.

Από ποια ηλικία ξεκινήσατε το ποδόσφαιρο;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παίζαμε ποδόσφαιρο στην πλατεία Δικαστηρίων. Μέναμε στο κέντρο της πόλης και μόλις τελειώναμε το σχολείο, βάζαμε τις τσάντες μας για δοκάρια και αρχίζαμε να παίζουμε ώσπου να βγουν οι μανάδες μας στα μπαλκόνια και να μας φωνάξουν για φαγητό.

Πώς έβλεπαν τότε οι γονείς σας το ποδόσφαιρο;

Τότε οι γονείς μας δεν το έβλεπαν με καλό μάτι. Όπως και τα ρεμπέτικα τραγούδια θεωρούσαν ότι με αυτά ασχολούνται μόνο οι αλήτες…

Δεν ήταν όπως τώρα που οι γονείς προωθούν τα παιδιά να πάνε στο γήπεδο και τα γράφουν σε ακαδημίες ποδοσφαίρου.

Όταν τελείωσα το δημοτικό μετακόμισα οικογενειακώς στη Χαριλάου γιατί στο μεταξύ ο πατέρας μου είχε πεθάνει.

Σε ποια ηλικία χάσατε τον πατέρα σας;

Ήμουν τριών χρόνων όταν πέθανε ξαφνικά από εγκεφαλικό, σε ηλικία 49 χρονών. Δεν θυμάμαι καλά, απλώς ό,τι μου λέγανε τα μεγαλύτερα αδέλφια μου. Η μητέρα μου εκεί που ήταν αρχόντισσα βρέθηκε να δουλεύει καπνεργάτρια. Τα μεγαλύτερα αδέλφια μου, σε ηλικία 15-16 χρονών, προσπάθησαν να κρατήσουν το τσαγκαράδικο αλλά δεν τα κατάφεραν. Η τύχη όμως μας χαμογέλασε όταν μία μέρα που το εργατικό κέντρο κλήρωνε εργατικές κατοικίες, ακούσαμε από τα μεγάφωνα, ενώ καθόμασταν στο μπαλκόνι του σπιτιού μας, στην οδό Μακεδονικής Αμύνης, το όνομα της μητέρας μου. Έτσι βρεθήκαμε στις εργατικές κατοικίες της Χαριλάου και γλιτώσαμε τα νοίκια.

Στη Χαριλάου πού παίζατε ποδόσφαιρο;

Υπήρχε ένα γήπεδο πάνω από την Παπαναστασίου, στην οδό Νικολάου Πλαστήρα, που το λέγαμε το «μαύρο γήπεδο» γιατί είχε καρβουνόσκονι και μαύρη πετρούλα. Ο Θεός να το κάνει γήπεδο δηλαδή…

Όταν ξεκίνησα το γυμνάσιο, αν και ήμουν από φτωχή οικογένεια, επιλέξαμε να πάω στο αμερικανικό κολέγιο «Ανατόλια». Η μεγαλύτερη αδελφή μου είχε πάει στον Καναδά με τον αδελφό μου και πρότειναν επειδή ήμουν καλός μαθητής, να πληρώσουν ένα εξάμηνο για να πάω στο «Ανατόλια» και μετά να πάρω υποτροφία. Έτσι και έγινε. Έβαλα τα δυνατά μου, πήρα υποτροφία και συνέχισα δωρεάν. Φυσικά και στο «Ανατόλια» παίζαμε ποδόσφαιρο αλλά δεν είχα πολύ χρόνο γιατί διάβαζα πολλές ώρες. Δεν ήξερα ποιος είναι ο ΠΑΟΚ, ποιος είναι ο Άρης και ο Ηρακλής.

Πώς βρεθήκατε όμως στην ομάδα του ΠΑΟΚ;

Το καλοκαίρι του 1963 ενώ ήμουν στο γυμνάσιο, είχα φίλο, τον Δούκα Ασίκη, που έπαιζε στη δεύτερη ομάδα του ΠΑΟΚ. Μία μέρα, λοιπόν, αποφασίσαμε να πάμε θερινό σινεμά και ο Δούκας μου είπε να πάω να τον πάρω από το γήπεδο και μετά να πάμε στο σινεμά.

Πήγα και εκείνη τη μέρα θα έπαιζαν με την πρώτη ομάδα αλλά ήταν δέκα παίκτες και ο Δούκας πρότεινε εμένα στον προπονητή τους τον Νίκο τον Γκολέμα. Μου έδωσαν μία φανέλα και παπούτσια και μπήκα στο γήπεδο. Για καλή μου τύχη δεν ήξερα με ποιες φίρμες έπαιζα, γιατί όπως σας είπα διάβαζα μόνο για το σχολείο και όχι εφημερίδες και έπαιξα όπως έπαιζα πάντα και έβαλα δύο γκολ. Για πρώτη φορά η δεύτερη ομάδα νικούσε την πρώτη… Μετά από αυτό ο προπονητής ο Γκολέμας που είχε μία μοτοσικλέτα με καλάθι και πουλούσε τζάμια, με παίρνει αμέσως από τα αποδυτήρια πριν αλλάξω ρούχα και με αυτή τη μοτοσικλέτα με πάει σε ένα φωτογραφείο για να βγω φωτογραφίες. Θυμάμαι στον δρόμο που κάθισα στο καλάθι με τα τζάμια προσπαθούσα να μην κοπώ! Χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά, με πήγε στα γραφεία του ΠΑΟΚ, στη Βασιλίσσης Σοφίας και εκεί ήταν ο συγχωρεμένος ο Βασίλης Σιδηρόπουλος και μου έκαναν δελτίο. Υπέγραψα, ούτε ήξερα τι γινόταν… Ήμουνα 17 χρονών…

Πώς έγινε και δεν πήγατε στη Χαριλάου για να παίξετε στον Άρη;

Γι’ αυτό σας λέω ότι πιστεύω στην τύχη. Δύο φορές ο Άρης κάλεσε νέα παιδιά να πάνε να παίξουν δοκιμαστικά και να τους πάρει στην ομάδα. Πήγα και εγώ. Θυμάμαι ήταν ο φροντιστής από τον Άρη που είχε ένα πανέρι με φανέλες για να τα φορέσουν τα παιδιά που θα δοκίμαζαν την τύχη τους. Εγώ όπως σας είπα πήγα δύο φορές και μόλις έφτασα στο πανέρι τελείωσαν οι φανέλες και δεν μπόρεσα να παίξω για να με δουν… Αυτό δεν είναι τύχη;

Στη συνέχεια πώς βρεθήκατε στην πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ;

Αρχικά παίζαμε στην εφηβική ομάδα με τον Γιώργο Κούδα που αυτός ήταν από τα «τσικό» εκεί. Τον Σεπτέμβριο όμως στην πρώτη ομάδα τραυματίστηκαν ορισμένοι ποδοσφαιριστές και κάποιοι άλλοι είχαν αποβληθεί και τότε πήραν αρχικά τον Κούδα και στη συνέχεια πήραν και εμένα για να συμπληρώσουν την ομάδα. Μετά από κάνα δύο-τρία παιχνίδια επανήλθαν οι τραυματίες και οι τιμωρημένοι αλλά εμείς είχαμε στεριώσει στην πρώτη ομάδα και ας ήμασταν πιτσιρικάδες 17 χρονών.

Γιατί όμως φύγατε στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Ήθελα να σπουδάσω και τα αδέλφια μου από τον Καναδά είχαν μετακομίσει ήδη στις Ηνωμένες πολιτείες. Εκεί οι Έλληνες είχανε μία ομάδα την «Greek America» και είπαν στον αδερφό μου να πάω να σπουδάσω δωρεάν, να μου εξασφαλίσουν υποτροφία στο πανεπιστήμιο και να παίζω στην ομάδα τους. Έτσι έγινε και τελικά έφυγα και πήρα υποτροφία αθλητική καταρχάς γιατί έπαιζα στην ομάδα του Σαν Φρανσίσκο. Στη συνέχεια έπαιξα και στο επαγγελματικό, στο Βανκούβερ, όπου προπονητής ήταν ο γνωστός Φέρεντς Πούσκας.

Μετά πήγα τρία χρόνια στο Τέξας και το 1971 πήρα το πτυχίο μου και επέστρεψα στην Ελλάδα.

Τι πτυχίο πήρατε;

Πήρα πτυχίο πληροφορικής στην Αμερική που δεν υπήρχε άλλος στην Ελλάδα τότε. Δυστυχώς ήταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή του και δεν έχει ξεκινήσει ακόμη αυτός ο επαγγελματικός κλάδος στη χώρα μας. Έτσι δεν μπόρεσα να το αξιοποιήσω και στράφηκα επαγγελματικά στην ιδιωτική εκπαίδευση γιατί είχα και ένα δεύτερο πτυχίο στη διοίκηση επιχειρήσεων. Με έναν συνεταίρο ασχοληθήκαμε με τις τεχνικές επαγγελματικές σχολές που ήταν αναγνωρισμένες από το κράτος.

Οι πιο καλές στιγμές που θυμάστε από τον ΠΑΟΚ ποιες είναι;

Θυμάμαι δύο πολύ καλές στιγμές. Η μία είναι το καλοκαίρι του ’72 όταν στο Καραϊσκάκη κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό με 2-1 στον τελικό και πήραμε το κύπελλο για πρώτη φορά. Ήταν η καλύτερη στιγμή για μένα και για όλους νομίζω, γιατί απλούστατα ο ΠΑΟΚ, με τόσα πολλά χρόνια ιστορίας και με τόσες αδικίες από το κέντρο, κατάφερε να φέρει το κύπελλο. Ο κόσμος διψούσε για κάποιον τίτλο και εμείς τα καταφέραμε.

Εσείς βάλατε γκολ σε εκείνο τον αγώνα;

Όχι, αλλά στον αγώνα πριν το τελικό που παίξαμε με τον Άρη, στις 07/06/’72 στο γήπεδο Χαριλάου, προκριθήκαμε με δύο γκολ που έβαλα εγώ και σπάσαμε μία παράδοση 10 ετών που δεν μπορούσαμε να κερδίσουμε τον Άρη στο Χαριλάου. Η δεύτερη καλή στιγμή που δεν πρόκειται να ξεχάσω ήταν το καλοκαίρι του 1976 που πήραμε το πρωτάθλημα για πρώτη φορά στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Αυτά τα δύο είναι πολύ σημαντικά που σημάδεψαν τον ΠΑΟΚ και τη ζωή μου.

Η χειρότερη στιγμή που θυμάστε στον ΠΑΟΚ;

Η χειρότερη στιγμή ήτανε όταν παίξαμε στο Καραϊσκάκη με τον Εθνικό και χάσαμε από αυτογκόλ. Θυμάμαι είμασταν ισοπαλία 0-0 και λίγο πριν το τέλος του αγώνα είχα πέσει σε μία λακκούβα και αντί να αποκρούσω την μπάλα, χτύπησε στο καλάμι μου και μπήκε στα δίχτυα. Στεναχωρέθηκα πολύ γιατί χάσαμε και ακουγόταν ότι ο πρόεδρος του Εθνικού, ο Καρέλας, εξαγόραζε παίκτες από αντίπαλες ομάδες. Ευτυχώς όλοι μου συμπαραστάθηκαν και γρήγορα ανακάμψαμε.

Πώς βλέπετε σήμερα την πορεία του ΠΑΟΚ;

Η ιστορία του ΠΑΟΚ άλλαξε από τότε που ανέλαβε την τύχη της ομάδας ο Ιβάν Σαββίδης. Σας το λέω με βεβαιότητα γιατί πριν έρθει ο Σαββίδης ήταν η διοίκηση Θ. Ζαγοράκη με απόφαση του πρωτοδικείου και νωρίτερα πάλι με απόφαση πρωτοδικείου ήταν η διοίκηση Νίκου Βεζυρτζή-Λάκη Οικονομίδη. Τότε αν και δεν ήθελα να ασχοληθώ με τα διοικητικά, μπήκα και εγώ για λίγο στη διοίκηση και θυμάμαι ότι βάζαμε ρεφενέ χρήματα για να πληρώσουμε το ηλεκτρικό ρεύμα στην Τούμπα. Τέτοια ήταν η κατάσταση. Κινδυνεύαμε να πέσουμε στη Β’ εθνική σαν τον Άρη και ακόμα χειρότερα γιατί υπήρχαν μεγάλες οφειλές. Όλα αυτά τα χρέη δεν υπάρχουν σήμερα γιατί υπάρχει ο Σαββίδης. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο ΠΑΟΚ είναι μία ομάδα με λυμένο το οικονομικό πρόβλημα, με πολλές επιτυχίες και αυτή τη στιγμή συγκαταλέγεται στο γκρουπ των κορυφαίων ομάδων της Ελλάδας.

Όσον αφορά την οπαδική βία, πώς βλέπετε την κατάσταση; Έχει βελτιωθεί;

Η οπαδική βία είναι ένα τεράστιο θέμα που πραγματικά υφίσταται. Πιστεύω ότι αυτοί που δημιουργούν επεισόδια δεν είναι φίλαθλοι του ποδοσφαίρου αλλά είναι άνθρωποι που ανήκουν σε άλλες κατηγορίες. Έχω την πεποίθηση όμως ότι γίνεται προσπάθεια από την πλευρά της πολιτείας και με τα νέα μέτρα που παρθήκαν, το φαινόμενο περιορίστηκε.

Πολλές φορές δημιουργούνται επεισόδια όταν οι οπαδοί των ομάδων θεωρούν ότι αδικήθηκαν από τη διαιτησία. Οι Θεσσαλονικείς νιώθουν ότι αδικούνται από τους Αθηναίους. Ισχύει και σήμερα κάτι τέτοιο;

Αυτό υπήρχε από παλιά και ο κόσμος πίστευε ότι η Αθήνα παίζει παιχνίδια σε βάρος της Θεσσαλονίκης. Νομίζω όμως ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια, έχουν βελτιωθεί τα ποδοσφαιρικά πράγματα. Δεν μπορώ όμως να βάλω το χέρι μου στο ευαγγέλιο ότι δεν γίνεται τίποτα μέχρι και σήμερα. Αυτή η αδικία νομίζω ότι υπάρχει σε βάρος γενικότερα της περιφέρειας. Βλέπουμε τι γίνεται για παράδειγμα στην κτηνοτροφία, στη γεωργία… Υπάρχει παραμέληση της περιφέρειας σε όλους τους τομείς εκτός αυτού του τουρισμού.

Πώς είδατε την πορεία της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου;

Νομίζω ότι η εθνική μας ομάδα είναι πάρα πολύ καλή. Έχει πολύ καλούς παίκτες και έχει ένα καλό περιβάλλον για να αναπτυχθεί. Δεν έχει σημασία που κάπου χάσαμε και δεν μπορούμε να προχωρήσουμε για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Σημασία έχει να παραμείνει αυτός ο κορμός και να προστεθούν και καινούρια παιδιά με ταλέντο ώστε να έχουμε κάποια επιτυχία στο Euro.

Με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΟΚ, θα γίνουν κάποιες εκδηλώσεις;

Ναι, όπως μας ανακοίνωσε ο ίδιος ο κ. Σαββίδης προγραμματίζουν κάποιες εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια. Μάλιστα πρόσφατα μας κάλεσε να συζητήσουμε για το θέμα αυτό των εκδηλώσεων και μας ανακοίνωσε ότι θα γίνει και το νέο γήπεδο του ΠΑΟΚ.

Με αφορμή λοιπόν τα γενέθλια της ομάδας τι ευχή θα δύναται στον ΠΑΟΚ;

Εύχομαι στον ΠΑΟΚ να συνεχίσει έτσι και να έχει μεγάλες επιτυχίες. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει όλοι οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ, παίκτες, προπονητές, διοίκηση και φίλαθλοι να δουλέψουν με όρεξη και αγάπη για την ομάδα.