Γιώργος Κωνσταντίνου στη «ΜτΚ»: Αν πείσεις τον εγκέφαλό σου ότι μπορείς, τότε αντλείς ενέργεια

Ένα φημισμένο σατιρικό έργο. Μία ιστορική, απόλυτη, εμβληματική επιτυχία του ελληνικού θεάτρου αλλά και της τηλεόρασης με δύο περιθωριακούς τύπους που μπήκαν στα σπίτια μας και έγιναν οικείοι στο ευρύ κοινό μέσα από τη μικρή οθόνη.

«Εκείνος και εκείνος» ή αλλιώς Ο Λουκάς και ο Σόλων. Οι αγαπημένοι ήρωες που ενσαρκώνουν ο Γιώργος Κωνσταντίνου και ο Λεωνίδας Κακούρης (την παράσταση σκηνοθετεί ο Αλέξανδρος Ρήγας) αντίστοιχα ταξιδεύουν και φέτος στη Θεσσαλονίκη ως δύο αντι-στερεοτυπικοί σοφοί, δύο αντισυμβατικοί αλήτες, που θέτουν ερωτήματα και προβληματισμούς, τα οποία κανείς δεν μπορεί να φανταστεί.

Το έργο ανέβηκε το 2023 και έκανε περιοδεία. «Δεν πήγαμε τότε σε πολλές πόλεις γιατί κάτι συνέβη και σταματήσαμε. Αυτή τη φορά όμως ερχόμαστε με μία καινούρια ομάδα, τον Λεωνίδα Κακούρη, τον Δημήτρη Σταρόβα και τη Σοφία Μανωλάκου», λέει στη «ΜτΚ» ο Γιώργος Κωνσταντίνου.

Οι δύο μποέμ άστεγοι, δημιουργήματα του συγγραφέα Κώστα Μουρσελά, είναι άνθρωποι συνειδητά εκτός συστήματος. «Το έργο γράφτηκε πολύ όμορφα από αυτόν τον σπουδαίο συγγραφέα, που ήταν πολύ προχωρημένος για την εποχή του. Εγώ και πολλοί άλλοι θεωρούμε ότι πρέπει να πήρε και κάποια στοιχεία από τον Μπέκετ και το ‘Περιμένοντας τον Γκοντό’ γιατί το κείμενο είναι λίγο σουρεάλ, αλλά μέσα στη φιλοσοφία του έχει πράγματα τα οποία ζούμε τώρα. Έχει απίστευτο χιούμορ, πάρα πολύ γέλιο, ανθρώπους που ονειρεύονται πώς θα ήταν μία άλλη κοινωνία, όπως τη θέλουν αυτοί. Να μην εργάζονται, να κάθονται και να απολαμβάνουν τη φύση. Μάλιστα, κάποια στιγμή που αναγκάζονται να κάνουν μία δουλειά, δηλαδή βγάζουν για τρεις μέρες δύο σκυλάκια βόλτα, πηγαίνουν στον ΟΑΕΔ και ζητούν επίδομα ανεργίας. Όλο αυτό είναι συγκλονιστικό. Αυτή η ονειροπόληση που έχουν ότι πρέπει να αλλάξει ο κόσμος και να μην είναι όπως τώρα, έχει μέσα της πάρα πολύ βαθιά φιλοσοφία και πραγματικότητα. Θεωρούν ότι θα μπορούσε να ήταν έτσι όμορφη η ζωή, ένας παράδεισος με εκατομμύρια πολυθρόνες όπου θα ξεκουράζονται», τονίζει ο πρωταγωνιστής-μορφή του ελληνικού θεάτρου.

Η ρουτίνα είναι ένα… αβγό!

Του λέω ότι ζούμε, όντως, στην εποχή της υπερκόπωσης όπου όλοι τρέχουμε να κάνουμε τα πάντα. «Ο άνθρωπος έχει περάσει όλες αυτές τις κρίσεις και έχει πολλές ανάγκες. Οι δύο ήρωες πιστεύουν ότι οι άνθρωποι λόγω του κατεστημένου είναι κλεισμένοι καθένας στο δικό του αβγό, έχοντας την ιδιοσυγκρασία τους. Ξυπνούν το πρωί, πηγαίνουν το μεσημέρι στη δουλειά μέχρι το απόγευμα. Αυτή τη συνεχή ρουτίνα τη μεταφράζουν ως ένα αβγό που δεν βγαίνεις από εκεί μέσα. Ζεις διαρκώς σε αυτή την επανάληψη, στην αποδοχή αυτής της κατάστασης. Για τους ήρωές μας όμως ο άνθρωπος πρέπει να βρει τρόπους να κάνει άλλα πράγματα, δηλαδή να δημιουργεί, να στοχάζεται, να ονειρεύεται, να βουτάει στη θάλασσα, να χορεύει στη βροχή, να ερωτεύεται, να μετράει τα αστέρια, να χαμογελάει, να αγαπάει. Γι’ αυτούς αυτή είναι η ζωή», επισημαίνει ο Γιώργος Κωνσταντίνου.

Οι καλλιτέχνες όμως δεν εργάζονται σε ρουτίνα. «Έχουμε γλιτώσει από αυτό. Διότι κάθε φορά προσμένουμε κάτι καινούριο να μας έρθει. Αλλάζει τελείως η ζωή μας. Μπορεί να μην έχουμε τεμπελιά, μπορεί να μην καθόμαστε και να χορεύουμε, αλλά έχουμε πετύχει τουλάχιστον το σημαντικότερο από όλα: τη δημιουργία. Δημιουργούμε κάθε τόσο και όταν δημιουργείς από την αρχή κάτι, είναι σαν να κάνεις μια καινούργια ζωή κάθε φορά», υπογραμμίζει ο ηθοποιός.

Εξάλλου ο ίδιος δεν θεωρεί την υποκριτική δουλειά. «Δεν βλέπω την τέχνη ως αγγαρεία. Όλα τα άλλα, το να βάζεις σφραγίδες και υπογραφές, κακά τα ψέματα, αυτό είναι».

«Δεν βλέπω πια ελληνικές ταινίες»

Αειθαλής, γεμάτος ενέργεια, έχοντας συνεργαστεί με «τέρατα» του ελληνικού θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, ο Γιώργος Κωνσταντίνου εξακολουθεί να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή και να είναι μάχιμος. «Έπαιξα σε πάρα πολύ ωραίες ταινίες, οι οποίες προβάλλονται συνέχεια. Έχουν γίνει viral, έχουν γίνει μεγάλες επιτυχίες. Και τώρα συνεχίζω. Τα δύο προηγούμενα χρόνια τον χειμώνα παίξαμε το ‘Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν’ και κάναμε τρομακτική επιτυχία με προπωλημένες παραστάσεις. Τώρα συνεχίζω…».

Ωστόσο, παρά τα δεκάδες σίριαλ που έπαιξε στην ελληνική τηλεόραση, δεν τον ενδιαφέρει πια αυτό το μέσο. «Έτσι όπως έχει γίνει σήμερα η τηλεόραση και ο τρόπος που παρουσιάζεται με κάνει να πιστεύω πως δεν θα μπορούσα να δημιουργήσω πολλά πράγματα εκεί μέσα», τονίζει.

Ο κινηματογράφος από την άλλη για εκείνον δεν υπάρχει. «Είναι πλέον κάτι άλλο, δεν λέει κάτι. Κάποτε κάναμε πραγματικό σινεμά. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτά, αλλά πάμε να κάνουμε πλάκα για να γελάσει ο κόσμος. Δεν βλέπω πια ελληνικές ταινίες. Ξένες βλέπω από τότε που γεννήθηκα. Γενικά μου άρεσαν οι ταινίες και ήμουν ευτυχής που έπαιξα σε αυτές».

Έτσι, προτεραιότητά του είναι το θέατρο. «Το θέατρο για μένα είναι σαν ένα τεράστιο γλυπτό, στο οποίο βρίσκω πράγματα για να το κάνω πιο τέλειο και συνεχώς ασχολούμαι με αυτό», λέει.

Έχει όμως και μία αδυναμία στη συγγραφή. Του αρέσει να γράφει έργα τα οποία δεν παρουσιάζει αλλά κρατάει για τον εαυτό του και τα διαβάζει. Έχει όμως γράψει και δύο βιβλία, τα «Showtime» (Ιανός) και «Παραλήρημα» (Υδροπλάνο).

Ο ίδιος δεν διαβάζει πια λογοτεχνία. «Έχω διαβάσει πάρα πολύ, τόσο που δεν μπορώ άλλο. Εμείς μεγαλώσαμε με αυτό. Όταν πήγαμε στο θέατρο Τέχνης αυτό ήταν μία απαραίτητη προϋπόθεση. Όλοι διαβάζαμε με πολλή όρεξη».

Πέρασε μία δύσκολη ζωή, με πολέμους, κατοχή, θανάτους, φτώχια, δυστυχία. Όμως παρέμεινε αισιόδοξος, δραστήριος, ανήσυχος. «Η ζωή είναι πολύ δύσκολη και εγώ την πήρα πάρα πολύ στα σοβαρά. Αν όμως πείσεις τον εγκέφαλό σου ότι μπορείς, τότε αντλείς ενέργεια. Αυτό το έκανα πάντα. Ζούσα πάντα με αυτό το μπορώ και το έλεγα στους συναδέλφους και στους φίλους μου. Μπορεί να πάρουμε ένα έργο 100 σελίδων και να πρέπει να το μάθουμε όλο. Αν αυτό το δεις σαν βουνό τέλειωσε, το έχεις χάσει. Αν πεις μπορώ και ξεκινήσεις να το μαθαίνεις, τότε θα το μάθεις».  

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Θέατρο Κήπου

8 & 9 Ιουλίου

«Καλοκαίρι στο θέατρο Κήπου» - Δήμος Θεσσαλονίκης

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 06.07.2025