Της Μαρίας-Νεφέλης Χατζηιωαννίδου
Βουλευτή Επικρατείας της ΝΔ
Οι πρώτες μου ημέρες στις ΗΠΑ λόγω της επίσκεψης μου για το πρόγραμμα IVLP, ένα από τα πιο ιστορικά προγράμματα αμερικανικής δημόσιας πολιτικής και διπλωματίας, το οποίο διοργανώνεται από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, σημαδεύτηκαν από δυο σημαντικές διεθνείς εξελίξεις· τη συνάντηση του προέδρου Τραμπ και του προέδρου Πούτιν στην Αλάσκα, καθώς και αυτή του προέδρου Ζελένσκι και των ευρωπαίων ηγετών στον Λευκό Οίκο.
Σημαδεύτηκαν, όμως, παράλληλα και από τη μεγάλη αντίθεση ανάμεσα σε καθημερινές συναντήσεις υψηλού επιπέδου που έχουμε με εκπροσώπους της αμερικανικής διοίκησης, από αναλυτές της εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών, ειδικούς στην κυβερνοασφάλεια, το μεταναστευτικό και τη διαχείριση κρίσεων, αλλά και σε μία εμμονή που έχω από παιδί, να προσπαθώ να δω την καθημερινότητα των κατοίκων μιας χώρας μέσα από συζητήσεις σε καφέ, στον δρόμο, στις κοινότητες.
Φτάνω λοιπόν σε μια συνειδητοποίηση, κοινότυπη μεν, αλλά πέρα για πέρα αληθινή. Ότι όντως η Αμερική είναι ένας άλλος κόσμος, ένας άλλος πλανήτης με καθημερινότητα πολύ διαφορετική από την Ευρωπαϊκή και με δικά της προβλήματα που πρέπει να λύσει. Από την άλλη, όμως, η Αμερική πάντα ήταν και θα είναι το κοντινότερο μας σημείο αναφοράς ως σύμμαχος ακόμα και ως πολιτιστική και πολιτισμική επιρροή τις τελευταίες πολλές δεκαετίες.
Αυτή η συνειδητοποίηση λοιπόν, παράλληλα με την συνάντηση του προέδρου Πούτιν και Τραμπ στην Αλάσκα και όλα όσα διεξήχθησαν στην επίσκεψη των ευρωπαίων ηγετών στον Λευκό Οίκο, με έκαναν να θυμηθώ την ομιλία του αντιπροέδρου Βανς στο Συνέδριο Ασφαλείας του Μονάχου τον Φεβρουάριο που μας πέρασε. Μία ομιλία όπου όσο ενοχλητική και αν την είχαμε αισθανθεί τότε, περιείχε σοβαρές αλήθειες και ένα είδος “tough Love”. Το μήνυμα ότι όλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα και ότι δεν θα σε προστατέψει κανείς εάν δεν μπορείς να προστατέψεις τον εαυτό σου.
Και σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι έστω και καθυστερημένα η Ευρώπη μέσα από πρωτοβουλίες, όπως τα προγράμματα Rearm και Safe, και κινήσεις που γίνονται οδεύει προς αυτήν την κατεύθυνση. Και ακόμα περισσότερο πρέπει να σημειώσουμε, όπως έχει παραδεχτεί άλλωστε και ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ, ότι η Ελλάδα σε ότι αφορούσε και αφορά τη συμμετοχή της και τις υποχρεώσεις της στο ΝΑΤΟ, ήταν πάντα τυπικότατη και εισέφερε περισσότερα ακόμα και από χώρες οικονομικά μεγαλύτερες. Μία συνειδητοποίηση που όσο περνά ο χρόνος μετουσιώνεται σε πράξη και από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.
Συνεπώς, η πρόκληση για την Ευρώπη δεν είναι μόνο να αναγνωρίσει την ανάγκη της αυτοπροστασίας, αλλά να την ενσωματώσει σε μια συνεκτική στρατηγική που θα την καθιστά αξιόπιστο εταίρο και όχι απλώς εξαρτώμενο σύμμαχο. Η εποχή των αυταπατών έχει παρέλθει. Τώρα είναι η στιγμή για ρεαλισμό, στρατηγική ωριμότητα και ανάληψη ευθύνης σε ένα διεθνές περιβάλλον που μεταβάλλεται ταχύτατα.
