Γράφει
Νίκος Ηλιάδης
Έπειτα από έναν πολύμηνο κύκλο εσωστρέφειας, λόγω των αλλεπάλληλων εκλογών για την ανάδειξη πρυτανικών αρχών, το ΑΠΘ φαίνεται να ανοίγει έναν νέο κύκλο με όχημα το στρατηγικό σχέδιο το οποίο παρουσίασε στην ακαδημαϊκή κοινότητα κατά την προεκλογική περίοδο ο νέος πρύτανης, Κυριάκος Αναστασιάδης.
Εκ των βασικών στοιχείων αυτού του σχεδίου είναι η εξωστρέφεια και στις βασικές προτεραιότητες, σε αυτό το πλαίσιο, είναι η ανάπτυξη ξενόγλωσσων Προπτυχιακών Προγραμμάτων Σπουδών (ΠΠΣ).
Σήμερα στο ΑΠΘ λειτουργεί ένα μόνο αγγλόφωνο ΠΠΣ, στην Ιατρική, από την οποία προέρχεται και ο πρύτανης. Προσεχώς θα ξεκινήσει αντίστοιχο πρόγραμμα στη Νομική, ενώ στα μέσα της εβδομάδας η Οδοντιατρική αποφάσισε να προχωρήσει κι αυτή στην ίδρυση αγγλόφωνου ΠΠΣ από το επόμενο ακαδημαϊκό έτος. Πρόκειται ασφαλώς για θετικά βήματα τα οποία θα έπρεπε να έχουν γίνει προ πολλού, όμως, ποτέ δεν είναι αργά.
Ωστόσο, εδώ σήμερα, θέλω να σταθώ σε ένα θέμα που δεν αφορά το ακαδημαϊκό έργο το οποίο παράγεται στο ΑΠΘ. Αφορά την κατάσταση η οποία επικρατεί στο campus και ειδικότερα στην πλήρη κατάληψή του από τα ΙΧ. Και δεν αναφέρομαι στους ειδικούς χώρους στάθμευσης.
Τα ΙΧ υπάρχουν παντού μέσα στο campus, στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις διαβάσεις, στις ράμπες ΑμεΑ (αυτό κι αν είναι απαράδεκτο), ακόμη και στα παρτέρια. Ως φοιτητής κατά τη δεκαετία του ’80 η εικόνα αυτή μου είναι παντελώς ξένη. Ελάχιστοι ήταν οι καθηγητές οι οποίοι έρχονταν τότε με το αυτοκίνητό τους στο πανεπιστήμιο. Ακόμη λιγότεροι οι διοικητικοί υπάλληλοι και φυσικά απειροελάχιστοι φοιτητές και φοιτήτριες.
Σήμερα το πανεπιστημιακό campus έχει μετατραπεί σε απέραντο πάρκινγκ, καταλαμβάνοντας κάθε σπιθαμή του δημόσιου χώρου. Καθηγητές, διοικητικοί υπάλληλοι, φοιτητές, ακόμη και άτομα ξένα προς το πανεπιστήμιο τα οποία έχουν εξασφαλίσει με τον γνωστό ελληνικό τρόπο κάρτα εισόδου, παρκάρουν όπου βρουν τα αυτοκίνητά τους.
Διερωτώμαι, ικανοποιεί αυτή η εικόνα την ακαδημαϊκή κοινότητα, και ειδικότερα, τις πρυτανικές αρχές; Την έχουν συναντήσει σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Επιπλέον, πόσοι απ’ όσους εργάζονται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης έχουν την πολυτέλεια της δωρεάν στάθμευσης;
Εδώ και σχεδόν δέκα μήνες λειτουργεί το μετρό, δύο σταθμοί του οποίου εξυπηρετούν το ΑΠΘ. Τρεις, τέσσερις στάσεις κάνουν και τα αστικά λεωφορεία. Υπάρχουν λοιπόν τρόποι μετακίνησης για όλους και όλες που εργάζονται ή σπουδάζουν στο ΑΠΘ. Συνεπώς, ποιος ο λόγος να συνεχίζεται αυτή η απαράδεκτη κατάσταση η οποία στερεί πολύτιμο ζωτικό χώρο από τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας και ιδιαιτέρως από τους σπουδαστές;
Μέρος της ακαδημαϊκής μόρφωσης είναι και η κοινωνικοποίηση, οι συζητήσεις στα γρασίδια, τα αυτοσχέδια event, ακόμη και οι μοναχικοί αναστοχασμοί παρέα με ένα βιβλίο που δύσκολα μπορούν να αναπτυχθούν χωρίς ελεύθερο δημόσιο χώρο, ανάκατα με κόρνες και καυσαέρια.
Η «απελευθέρωση» του πανεπιστημίου από τα εκατοντάδες ΙΧ θεωρείται ασφαλώς ζήτημα ήσσονος σημασίας σε σύγκριση με τα μεγαλεπήβολα. Όταν όμως στοχεύσεις στην εξωστρέφεια, όταν θέτεις ως στόχο την προσέλκυση και ξένων φοιτητών, τότε θα πρέπει να φροντίσεις την εικόνα σου διότι οι άνθρωποι αυτοί θα είναι οι αυριανοί πρεσβευτές του ΑΠΘ στο εξωτερικό. Η απαγόρευση εισόδου των ΙΧ στο campus θα ξεβολέψει πολλούς. Συνεπάγεται πολιτικό κόστος για τις πρυτανικές αρχές. Όμως, θα είναι μια απόφαση που θα αλλάξει την εικόνα του πανεπιστημίου.
Το ΑΠΘ θα γίνει ελκυστικότερο, κυρίως στους φοιτητές του, οι οποίοι θα το αισθανθούν πιο οικείο, πιο ανθρώπινο, για να μοιράζονται εκεί τον ελεύθερο χρόνο τους, αντί να κατακλύζουν τα γειτονικά καφέ. Αλήθεια, τι θα λέγατε κ. πρύτανη; Δεν αξίζει τον κόπο;