Λογικά αρχίζει το σημερινό σημείωμα με το φιλμ της Λιν Ράμσεϊ «Πέθανε αγάπη μου» (συμμετοχή στο φετινό φεστιβάλ Καννών). Η Τζένιφερ Λόρενς είναι η ταλαντούχα συγγραφέας Γκρέις και ο Ρόμπερτ Πάτινσον ο Τζάκσον ο σύζυγός της. Αγαπιούνται παράφορα, είναι παθιασμένοι σεξουαλικά αλλά όλα φθίνουν όταν φεύγουν από τη Νέα Υόρκη, μια και υπάρχει ένα σπίτι κληρονομιά στην απομονωμένη Μοντάνα. Η Γκρέις νιώθει την καριέρα της να φθίνει μετά την εγκυμοσύνη της, έχει και ένα νεογνό να προσέξει, ενώ ο άνδρας της έχει απομακρυνθεί σεξουαλικά απ’ αυτήν. Η κατάθλιψη πέφτει βαριά και η βία ξεπηδάει εντονότατα. Η Τζένιφερ Λόρενς, με φοβερή υπόδυση, βγάζει βία και ένταση. Πολύ καλή η ταινία αλλά τη Ράμσεϊ τη θαύμασα ιδιαίτερα στο αριστούργημά της «Δεν ήσουν ποτέ εκεί» μινιμαλιστική και ελλειπτική. Το «Πέθανε αγάπη μου» είναι ιδιαίτερα πληθωρικό αλλά πολύ ενδιαφέρον και σκληρό φιλμ.
Βέβαια η Ράμσεϊ θα χάσει τον αγώνα με τα εισιτήρια από το από καιρού αναμενόμενο νουάρ του Γιάννη Οικονομίδη «Σπασμένη φλέβα» που στα ζενερίκ του τέλους ακούμε και ένα εξαιρετικό τραγούδι του Λεξ. Ένας ευμαρής οικογενειάρχης (Βασίλης Μπισμπίκης) χρωστάει πολλά χρήματα σ’ έναν τοκογλύφο. Υπάρχει πλέον μία πενθήμερη προθεσμία για να τακτοποιήσει το θέμα, γιατί αν του πάρει το σπίτι θα του καταστρέψει και την οικογένεια. Αστικό δράμα με μια αλληγορική αρχή (με μία χελώνα),εντάσεις, ανατροπές και όλες τις συμβάσεις του ευρωπαϊκού νεονουάρ. Συμπαθές και με φιλοσοφικές αποκλίσεις.
Και μετά απ’ όλα αυτά τα αρκετά στενάχωρα, η σειρά για το «χάπι» της ευτυχίας, την απαραίτητη feelgood αμερικάνικη ρομαντική κωμωδία. Σημειώστε λοιπόν την «Για πάντα», που προβλήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο φεστιβάλ του Τορόντο. Το μεταφυσικό κλίμα είναι σαφές. Όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν δίνονται περιθώρια μιας εβδομάδας στις ψυχές να αποφασίσουν με ποιόν επιθυμούν να περάσουν αιωνίως την αιωνιότητα. Η Τζόαν είναι σε δίλημμα. Να είναι μαζί με τον για χρόνια σύζυγό της ή με την πρώτη της αγάπη που πέθανε νεότατη; Αυτός την περιμένει δεκάδες χρόνια για να την συναντήσει. Έξυπνο, με ανατροπές, υποπλοκές, περνάς καλά. μέχρι εκεί.
Και φυσικά το καλό θέαμα για παιδιά εκπροσωπεί το κινούμενο σκίτσο «Ζωούπολη 2» με τις ιστορίες του γενναίου Κανέλου του αστυνομικού Τζούντο και τις παρέες του μπλεγμένους σε μια αστυνομική ιστορία. Μια χαρά για το είδος του.
Και να περάσουμε σε μια ταινία από το μακρινό Περού «Το μάτι του διαβόλου» του Γκονζάλο Οτέρο. Η Αμερικάνα Σάρα πείθει τους τρείς φίλους της για μια παράτολμη αποστολή. Θέλουν να γυρίσουν ένα οικολογικό ντοκιμαντέρ που αφορά στο πως ένα παράνομο ορυχείο δημιουργεί τρομερή μόλυνση και προβλήματα. Οι ντόπιοι τους προειδοποιούν ότι μέσα στο δάσος κυκλοφορεί ο Σουπάι, ένα αρχαίο πνεύμα που προστατεύει την περιοχή. Οι τέσσερες φίλοι κάνουν το λάθος να μην λάβουν σοβαρά υπόψη την προειδοποίηση. Ενδιαφέρουσα για το οικολογικό μήνυμα αλλά η ταινία στρέφεται προς το «φανταστικό». Οι μύθοι επαληθεύονται.
