Ο Μητσοτάκης, ο Σαββόπουλος, η Αριστερά και το μέλλον. Γράφει ο Mποξέρ*

Τώρα που πέρασε η κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου και τελείωσαν «τα ψέματα που είπαμε ως εδώ,ας πούμε και μια αλήθεια κι ας πέσει στο γιαλό» που έλεγε και ο ίδιος το1971 στο «Σημαία από νάυλον» στο «Περιβόλι του τρελού».

Πρώτο κρατούμενο: Ο Διονύσης Σαββόπουλος αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους συνθέτες και τραγουδοποιούς αυτής της χώρας. Δεν είχαμε και πολλούς. Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος
Χατζιδάκις, Διονύσης Σαββόπουλος και τέρμα. Ο Σαββόπουλος είχε το ιδιαίτερο ότι ήταν ακριβώς ιδιαίτερος.

Πάντρεψε τη λαϊκή παράδοση με το ροκ και τον στίχο του δρόμου και είχε την τύχη να ζήσει τρεις πολύ συναρπαστικές δεκαετίες της μεταπολεμικής ιστορίας της Ελλάδας: τις δεκαετίες του ‘60 του ‘70 και του ‘80. Έτσι ως καλλιτέχνης
είχε μπόλικο υλικό για να δημιουργήσει.

Η σχέση του με την πολιτική έχει ένα ενδιαφέρον. Όχι με την έννοια τού ποιον υποστήριζε κομματικά, κάτι το οποίο δεν αποκάλυψε ποτέ, όσο με την έννοια του ακροατηρίου του.

Αυτοί που τον άκουγαν τα πρώτα του χρόνια δεν ήταν ούτε
συντηρητικοί ούτε ψηφοφόροι από το χώρο του ΚΚΕ, το οποίο σε πολλά του τραγούδια είχε σχολιάσει σκωπτικά.

Έτσι όλοι οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ πολιτικοί δεν αισθάνθηκαν ποτέ να είναι δίπλα στον Διονύση Σαββόπουλο.

Και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την απόσταση του σημερινού ΚΚΕ απέναντι στο συνθέτη, αλλά και πολιτικών που προέρχονται από αυτό το χώρο και μετακινήθηκαν σιγά σιγά προς την Κεντροαριστερά. Σωκράτης Φάμελλος, αλλά και Αλέξης Τσίπρας. Και οι δύο τους δεν έδειξαν να συνταράσσονται από τον θάνατο του «Νιόνιου», με αποκορύφωμα την απουσία τους από την κηδεία του Σαββάτου.

Αυτό εν μέρει εξηγεί τις κενές καρέκλες στην κηδεία. Αλλά δε δικαιολογεί. Γιατί για άλλη μια φορά η Αριστερά έδειξε ότι δε
συγχωρεί σχεδόν ποτέ όταν ένας δικός της άνθρωπος μετακινείται προς το συντηρητικό χώρο και ότι δε διαθέτει μεγαλοψυχία.

Όμως σε κάτι τέτοιες στιγμές δεν πρέπει να δείξει το μεγαλείο του ένας πολιτικός; Να αναγνωρίσει δηλαδή τη σημασία ενός καλλιτέχνη, που μπορεί κάποτε να ήταν δικός της, αλλά το σημαντικό είναι το έργο του και όχι η πολιτική του συμπεριφορά.

Δε συγκινεί πλέον την Αριστερά η «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ» ή το «Βιετνάμ γιε γιε», τραγούδια του 70, επειδή ο Σαββόπουλος 20 χρόνια μετά μετακινήθηκε προς το συντηρητικό χώρο;

Ακούστηκε επίσης ότι δεν πήγαν οι εκπρόσωποι της Αριστεράς στην κηδεία του Νιόνιου επειδή τον επικήδειο θα εκφωνούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Προσέξτε, ανάμεσα σε άλλους 7 ανθρώπους που μίλησαν για το Σαββόπουλο το πρόβλημα ήταν ο Μητσοτάκης…

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες ούτε για τον Νίκο Ανδρουλάκη που απ’ ότι μάθαμε από διαρροές ήταν στην Ιταλία, όπου είδε έναν αγώνα του Παναθηναϊκού και προφανώς έκανε τετραήμερο
ξεκούρασης. Όμως και αυτό κρίνεται. Το πότε δηλαδή ένας πολιτικός ανατρέπει το πρόγραμμά του συνειδητοποιώντας ότι η στιγμή είναι σημαντική.

Τώρα για τον Αλέξη Χαρίτση και όλη την πάλαι ποτέ πολλά υποσχόμενη Ανανεωτική Αριστερά, που είχε τον Σαββόπουλο αφίσα στα παιδικά της δωμάτια, ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Προτίμησε λέει να μην πάει στην κηδεία και να ακούει εκείνη την ώρα Σαββόπουλο… Είναι προφανές ότι το πολιτικό μίσος προς τον πρωθυπουργό πολλές φορές τυφλώνει. Αλλά και ότι η ηπιότητα, που χαρακτήριζε έναν Λεωνίδα Κύρκο και έναν Μπάμπη Δρακόπουλο, έχει πάει περίπατο και δε γυρίζει πίσω…

Με αυτά και με αυτά ας μην αναρωτιούνται πολλοί γιατί ο Μητσοτάκης παρά τα λάθη και τις αστοχίες που είχε το τελευταίο διάστημα η κυβέρνησή του εξακολουθεί να έλκει ένα μετριοπαθές κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και να γοητεύει μερίδα
της Αριστεράς που έχει απογοητευτεί κυρίως από την αισθητική της, αλλά από τη σημερινή πρακτική των κομμάτων που κυριαρχούν σε αυτήν και που στο πρόσωπό του εξακολουθεί να βλέπει έναν σοβαρό και δουλευταρά πολιτικό που θέλει τον
εκσυγχρονισμό της χώρας.

Το πρόβλημα για τον Μητσοτάκη είναι άλλο και είναι διπλό. Πρώτον το πώς θα καταφέρει σε μια κοινωνία όπου το «αντισυστημικό» έχει γίνει της μόδας να απλώσει τη ΝΔ και προς την (αντισυστημική) δεξιά, αλλά ταυτόχρονα να συνεχίσει να κερδίζει και από τα αριστερά, ένα εγχείρημα που δεν είναι καθόλου εύκολο. Για το οποίο συνεχίζει να το παλεύει, αν κρίνουμε και από το γεγονός ότι στη Θεσσαλονίκη -όπως όλα
δείχνουν- θα δώσει την Τρίτη το «παρών» στη στρατιωτική παρέλαση, ένα θεσμό που κάνει γκελ στους δεξιούς, αλλά και σε μια έκθεση με θέμα την ιστορία.

Το έτερο πρόβλημα του Μητσοτάκη είναι η άτιμη καθημερινότητα και το πως θα καταφέρει η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει κυρίως το ζήτημα της ακρίβειας που πλήττει όλα τα νοικοκυριά της χώρας.

Γιατί πέρα και πάνω από τις συζητήσεις των ημερών και η «Σαββοπουλιάδα», η νίκη και το εύρος της επιτυχίας της ΝΔ στις εκλογές του 2027 δε θα κριθεί από το ποιος παραβρέθηκε ή δεν
παραβρέθηκε στην κηδεία του Νιόνιου…

*Ένας Αθηναίος που ζει στη Θεσσαλονίκη