Είναι πραγματικά να απορεί κανείς πόσο διαφορετικές εικόνες μπορεί να εκπέμψει ταυτόχρονα μία κοινωνία, όπως η ελληνική. Δείχνοντας από τη μία, τον καλό, και από την άλλη, τον κακό της εαυτό.
Ο καλός μας εαυτός φάνηκε στην περίπτωση του FlyOver. Και δεν εννοώ την καλή πορεία της κατασκευής του, που στο κάτω-κάτω αφορά την κατασκευαστική εταιρεία και την κοινοπραξία που εκτελεί το έργο. Αλλά το τι έγινε εκεί από πέρσι το καλοκαίρι, όταν ξαφνικά η εκκίνηση των εργασιών στον Περιφερειακό δημιούργησε ένα απίστευτο κυκλοφοριακό φρακάρισμα στην πόλη, που θαρρείς ότι θα έριχνε την κυβέρνηση.
Τότε, ασχολήθηκαν όλοι επιστάμενα με το θέμα, έψαξαν λύσεις, αναζήτησαν τους σωστούς ανθρώπους και βρήκαν έναν ορθολογικό μπούσουλα. Το αποτέλεσμα ήταν, μετά από μερικούς μήνες, αυτό που θα έπρεπε να είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια και τελικά υλοποιήθηκε κάτω από την πίεση της αφόρητης κυκλοφοριακής κίνησης που δημιούργησε το έργο. Λύσεις και έλεγχος.
Είδαμε ξαφνικά να μην υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά στην Τσιμισκή (και σε όλη τη διάρκεια της ημέρας), είδαμε το ίδιο να συμβαίνει στη λεωφόρο Κωνσταντίνου Καραμανλή, όπου συνέχεια και οι δύο λωρίδες ήταν ένα μόνιμο πάρκινγκ αυτοκινήτων σε σημεία που δεν επιτρεπόταν ούτε καν η στάθμευση. Είδαμε, ακόμα, να βρίσκονται ελεύθερα οικόπεδα για να διαμορφώνονται σε χώρους στάθμευσης, είδαμε μία σοβαρότητα στην υλοποίηση αλλά και στην περιφρούρηση του εγχειρήματος «πιο γρήγορη κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης». Αρκετούς μήνες μετά (χάρη και στο Μετρό) η κίνηση στο κέντρο της πόλης εξακολουθεί να είναι σαφώς μικρότερη. Εδώ δείξαμε τον καλό μας εαυτό. Υπήρξε συνεργασία των φορέων, κινητοποιήθηκε η Τροχαία, που τη βλέπεις καθημερινά σε όλους τους κεντρικούς δρόμους να ρυθμίζει την κυκλοφορία, υπήρξε συντονισμός και αποφασιστικότητα. Έτσι, το πέρασμα από το κέντρο της πόλης δεν είναι πια μία περιπέτεια.
Από την άλλη, έχεις τον κακό εαυτό της Ελλάδας. Όπως καταγράφηκε στην «Μπισμπικιάδα». Δύο λόγια μόνο. Είναι πραγματικά εξοργιστικό για το επίπεδο της δημόσιας κουβέντας στη χώρα μας η ενασχόληση με το περιστατικό που είχε πρωταγωνιστή τον Βασίλη Μπισμπίκη. Ο οποίος πήρε σβάρνα με το ΙΧ του δύο και τρία παρκαρισμένα αυτοκίνητα και δεν ακολούθησε τον νόμο που ορίζει ο νέος ΚΟΚ. Αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί του; Όχι. Όμως, και το να μη λες τίποτα απέναντι σε τόσο απαράδεκτες κοινωνικές συμπεριφορές είναι σαν να τις αφήνεις να μεγαλώνουν, να δίνουν το κακό παράδειγμα στις επόμενες γενιές και τελικά να δυσκολεύουν τη ζωή όλων μας.
Δύο πράγματα λοιπόν: Από τη μία, είναι απαράδεκτο για ένα (καλώς ή κακώς) δημόσιο πρόσωπο να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο και ενώ έχει κάνει μία σημαντική παράβαση να μη ζητά τουλάχιστον μία δημόσια συγγνώμη (και όχι φυσικά με ένα κουτί γλυκά). Και από την άλλη, προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία τα ΜΜΕ που ασχολήθηκαν (και ασχολούνται ακόμη) τόσο πολύ με το θέμα.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 05.10.2025