«Η ζωή της μοιάζει με ταινία και οι ταινίες που αφηγείται μοιάζουν με τη ζωή της». Έτσι περιγράφει την παράσταση «Αφηγήτρια Ταινιών» η Νοεμή Βασιλειάδου, η οποία πρωταγωνιστεί στον μονόλογο που επιστρέφει για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο Τ.
Η παράσταση, σε κείμενο του Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ και σκηνοθεσία Νικόλα Λαμπάκη, έρχεται στη Θεσσαλονίκη για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων μετά από μία επιτυχημένη σεζόν στην Αθήνα.
Η ηθοποιός, μιλώντας στη «ΜτΚ» κάνει λόγο για μία σκληρή και ταυτόχρονα τρυφερή ιστορία. Πρόκειται για μία αφήγηση μέσα από τα μάτια ενός νεαρού κοριτσιού που βιώνει δύσκολες συνθήκες αλλά επιμένει. «Με συγκίνησε η πίστη και η επιμονή που μπορεί να ανθίσει σε ένα κατά τα άλλα πολύ δύσκολο περιβάλλον. Η πράξη της αφήγησης των ταινιών είναι μία πρωτόλεια μορφή θεάτρου οπότε ήταν για μένα ένα πολύ ωραίο ερευνητικό πεδίο να δω πώς μπλέκεται ο κινηματογράφος και το θέατρο αλλά και το πώς φτιάχνουμε θέατρο με πολύ απλά χειροποίητα υλικά» σημειώνει.
Σύμφωνα με την ίδια, η παράσταση πραγματεύεται το πώς ένας άνθρωπος, μέσω της φαντασίας και της τέχνης, κατάφερε σε μία πολύ δύσκολη κοινωνικοπολιτική και οικονομική συνθήκη να οραματιστεί την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.
Η παράσταση έχει λάβει θετικές κριτικές ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται στο ταλέντο της νεαρής ηθοποιού η οποία πρωταγωνίστησε για πρώτη φορά σε μονόλογο.
«Αρχικά, είχα κάποιες δεύτερες σκέψεις, με τρόμαζε η ιδέα ενός μόνο ανθρώπου επί σκηνής. Πλέον είναι μεγάλη πρόκληση και στοίχημα για μένα να διατηρήσω την επαφή με το κοινό καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου και στην πραγματικότητα να φτιάξω μία παράσταση μαζί με το κοινό και όχι μία παράσταση στην οποία το κοινό με βλέπει να κάνω κάτι εντελώς μόνη μου» σημειώνει.
Από τη Νομική στο θέατρο και από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα
Η Νοεμή Βασιλειάδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και στη συνέχεια πέρασε στο Εθνικό Θέατρο.
«Κάθε χρόνο που περνάει επαναδιαπραγματεύομαι γιατί κάνω θέατρο, το ξανασκέφτομαι. Ήταν πάντως το όνειρό μου από μικρή. Θεώρησα ότι είναι καλύτερο να περάσω και στο πανεπιστήμιο αφού τυχαίνει να με ενδιαφέρουν πολλές φορές παράλληλα αντικείμενα. Μου αρέσει όταν κάτι σχετίζεται με τη γνώση και με το να μαθαίνω καινούρια πράγματα» εξηγεί.
Και για πιο λόγο επέλεξε το θέατρο; «Συχνά παρατηρώ ότι στη ζωή ακόμα και ασυνείδητα υπακούμε σε πάρα πολλούς κανόνες και αναγκαζόμαστε -συνειδητά ή ασυνείδητα- να πιστέψουμε ότι τα πράγματα γίνονται μόνο με έναν τρόπο. Από την άλλη το θέατρο μου δίνει έναν χώρο ελευθερίας να ξαναδώ τους κανόνες, να τους ανατρέψω και να μπορώ να αποδείξω ότι τα πράγματα γίνονται και διαφορετικά. Οπότε νομίζω ότι αυτό είναι για μένα το θέατρο, μία εξάσκηση στην ελευθερία και στην φαντασία» προσθέτει,
Η ίδια, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων της, θεώρησε πως είναι απαραίτητο να κατέβει στην Αθήνα εφόσον αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο. Πάντως όχι μόνο δεν «κλείνει τις πόρτες» της στη Θεσσαλονίκη, αλλά ίσα-ίσα ανεβαίνει με την κάθε αφορμή και είναι διατεθειμένη να επιστρέψει αν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Όπως λέει χαρακτηριστικά, «θα έκανα οποιαδήποτε ενέργεια μπορώ ώστε να συμβάλλω στο θεατρικό τοπίο της πόλης και να βάλω και εγώ το πιο μικρό μου λιθαράκι, θα ήταν χαρά μου».
Εν ολίγοις, η Νοεμή Βασιλειάδου άφησε μία σχετικά σίγουρη καριέρα για να κυνηγήσει το όνειρό της. Σπάνιο αλλά γενναίο. «Η οικονομική ανασφάλεια που βιώνω ως ηθοποιός είναι συνεχής και την έχω αποδεχτεί ως μόνιμη συνθήκη. Όσο όμως ακόμη μπορώ να είμαι ευτυχισμένη κάνοντας αυτό που μου αρέσει και έχω ακόμα τη δύναμη να παλεύω, δεν θέλω να γυρίσω σε κάτι άλλο. Ακόμη έχω την ελπίδα ότι μπορώ να καταφέρω να ζήσω από το θέατρο χωρίς φυσικά να κλείνω τα μάτια στην πραγματικότητα που είναι πάρα πολύ δύσκολη».
Πάντως η ίδια δεν θεωρεί ότι πήρε και τόσο μεγάλο ρίσκο. «Υπάρχουν πολύ πιο δύσκολα πράγματα που κάνουν οι άνθρωποι στον κόσμο από την υποκριτική. Αυτά τα ρίσκα είναι σημαντικά σαφώς, αλλά να μην ξεχνάμε ότι και μόνο που μπορούμε να επιβιώνουμε σε μία χώρα που δεν έχει πόλεμο είναι από μόνο του είναι σημαντικό, πόσο μάλλον όταν κάνω και κάτι που μου αρέσει. Και μόνο το γεγονός ότι μπορώ με ασφάλεια να κυνηγώ το όνειρό μου, πηγαίνοντας από μία πόλη σε μία άλλη, τη στιγμή που διενεργείται σε άλλη χώρα μία γενοκτονία -ένας πόλεμος, δεν είναι δεδομένο. Τονίζει πως την επηρεάζει πολύ η κατάσταση διεθνώς. «Νομίζω ότι πλέον ο εκφασισμός των κοινωνιών και οι πόλεμοι γίνονται σε τόσο κοινή θέα και τόσο απροκάλυπτα που είναι δύσκολο να μην μας επηρεάζει όλους και να μην μιλάμε γι’ αυτό». Η ίδια μάλιστα θεωρεί χρέος το να μιλάμε και να εκφράζουμε την αντίθεσή μας σε τέτοιες καταστάσεις, «από όποιο επάγγελμα βρισκόμαστε, από όποιο τόπο βρισκόμαστε, όσο αντέχουμε» λέει χαρακτηριστικά.
«Είναι σημαντικό να εκφράζουμε τη θέση μας και την δυσαρέσκειά μας γιατί μόνο αυτό μας είχε απομείνει. Αυτό είναι το μόνο όπλο που έχουμε. Φάνηκε τα τελευταία χρόνια πως ο δημόσιος λόγος δεν είναι κάτι δεδομένο. Στην πραγματικότητα έχουμε ελάχιστη πρόσβαση επί ίσοις όροις στο δημόσιο λόγο. Οπότε νομίζω ότι θέλει έναν αγώνα για να διεκδικήσουμε τη θέση μας σε αυτό. Καθένας φυσικά από όπου μπορεί και όπως μπορεί».
Καταφέρνει πάντως να διατηρήσει την αισιοδοξία της; Η ίδια απαντάει με μία φράση που άκουσε κάποτε: «Απαισιοδοξία στη σκέψη, αισιοδοξία στην πράξη». Και εξηγεί: «όσο και αν το μυαλό σου, σου λέει ότι χειροτερεύουν τα πράγματα, οι πράξεις μας πρέπει να έχουν πάντα μία θετική διάσταση, να μην μας κρατάνε πίσω τα αρνητικά. Οπότε ενώ βλέπω το μαύρο, προσπαθώ πάντα να πράττω με βάση έναν άξονα αισιοδοξίας. Υπάρχει ελπίδα όταν μιλάμε. Υπάρχει ελπίδα όταν ο καθένας μας δεν κοιτάει μόνο το ατομικό του δρόμο και συμφέρον. Υπάρχει ελπίδα αν συσπειρωθούμε σε πιο συλλογικές διεκδικήσεις» καταλήγει.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Θέατρο Τ
Παραστάσεις:
Σάββατο 4 Οκτωβρίου στις 21:30,
Κυριακή 5 Οκτωβρίου στις 20:00,
Δευτέρα & Τρίτη 6 & 7 Οκτωβρίου στις 21:30
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 28.09.2025
