Μνήμη χρυσόψαρου ή καμήλας; Γράφει ο Μποξέρ*

Μνήμη χρυσόψαρου ή καμήλας έχουν τελικά οι Έλληνες; Το ερώτημα απασχολεί την πολιτική επικαιρότητα των τελευταίων ημερών με αφορμή τη συζήτηση για την ύπαρξη ή τη μη ύπαρξη πρακτικών της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών της 6^ης Ιουλίου του 2015. Ως γνωστόν τα χρυσόψαρα λέγεται ότι διαθέτουν κοντή μνήμη και ότι οι καμήλες δεν ξεχνούν. Όλα αυτά τελικά αφορούν στην υπόθεση του δημοψηφίσματος, που όσοι το έζησαν θα θυμούνται ότι δίχασε τη χώρα.

Όλα ξεκίνησαν από τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά εκείνης της σύσκεψης και την απάντηση που έλαβε από τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κώστα Τασούλα ότι η σύσκεψη είναι άτυπο όργανο και ότι συνεπώς όσα διαλαμβάνονται σε αυτό είναι απόρρητα. Επακολούθησε από το «in» η δημοσιοποίηση, υπό μορφής και ρεπορτάζ, 110 σελίδων πρακτικών, αλλά και η αμφισβήτηση του αν στις σελίδες αυτές συμπεριλαμβάνονταν όλες οι συζητήσεις εκείνης της ημέρας. Η σχετική δημόσια συζήτηση είχε μια νέα κορύφωση με την τοποθέτηση της τελευταίας Προέδρου της Δημοκρατίας. Το Σάββατο στην εφημερίδα «Τα Νέα» η Κατερίνα Σακελλαροπούλου γνωστοποίησε ότι η ίδια δεν παρέλαβε ποτέ ηχητικό ντοκουμέντο που πάντα συνόδευε τα πρακτικά τέτοιων κρίσιμων συναντήσεων πολιτικών αρχηγών.

Παράλληλα σε όλα αυτά συνέβησαν και άλλα δύο πράγματα. Η δημόσια επανεμφάνιση του Προκόπη Παυλόπουλου σε συνέντευξη στον Ant1 και στον Νίκο Χατζηνικολάου. Σε αυτήν ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας κινήθηκε περίπου στη γραμμή ότι τα πρακτικά «διαβιβάσθηκαν γραπτώς στην Προεδρία της Δημοκρατίας, όχι όμως συνοδευόμενα, καθ’οιονδήποτε τρόπο, από αντίστοιχο ηχητικό τεκμήριο», αλλά και σε πολιτικό επίπεδο στη στήριξη των χειρισμών που έκανε τότε ο Αλέξης Τσίπρας. Ενδιαφέρον είχε επίσης το γεγονός ότι στην τηλεοπτική παρουσία του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας, που έμοιαζε λίγο με προεκλογική εμφάνιση, οι θετικές δηλώσεις δύο πρώην πρωθυπουργών για τον συνεντευξιαζόμενο. Που μπορεί να μην αναφέρθηκαν στο θέμα των πρακτικών, αλλά έπλεξαν το εγκώμιο του Προκόπη Παυλόπουλο. Ο ένας ήταν ο Κώστας Καραμανλής, που ως γνωστόν σπάνια ομιλεί και ο άλλος είναι ο Αλέξης Τσίπρας, που επίσης τελευταία σπάνια τοποθετείται δημόσια. Ένα τρίπτυχο, λοιπόν πήγε να στηθεί: «Καραμανλής, Παυλόπουλος, Τσίπρας». Θα μου πείτε δεν υπήρχε και παλιά αυτό;

Τα πράγματα μάλλον τα έβαλε χθες στη θέση τους ο Σταύρος Θεοδωράκης που ως αρχηγός του Ποταμιού τότε είχε συμμετάσχει στη σύσκεψη εκείνης της ημέρας. Ο δημοσιογράφος, που δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει σήμερα για πολιτική σκοπιμότητα, ανέφερε μεταξύ των άλλων τα εξής: Πρώτον: ότι πρακτικά από εκείνη τη συνάντηση δεν υπάρχουν επίσημα. «Δεν υπογράψαμε κανένα σχετικό κείμενο ούτε βέβαια είχαμε πουθενά υπογραφές πρακτικογράφων και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε, καθώς οι 4 υπάλληλοι της Βουλής που ήταν εντεταλμένοι να καταγράψουν την κρίσιμη διαβούλευση, αποχώρησαν», σημείωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Αποχώρησαν γιατί όπως λέει και ο ίδιος ο χρόνος πίεζε και δεν υπήρχαν περιθώρια για πολλές συζητήσεις, αλλά ούτε για και για συγκρούσεις, καθώς ο Πάνος Καμμένος μιλούσε εντός της σύσκεψης λες και μιλούσε στην συγκέντρωση της προηγούμενης ημέρας στο Ζάππειο. Συνέχιζε, δηλαδή να τραγουδάει το «Bella Ciao». Ο Θεοδωράκης εξηγεί ότι όλα αυτά τα χαρτιά που βγήκαν αυτές τις μέρες είναι αποσπάσματα από τη σύσκεψη των αρχηγών και μάλιστα όπως ισχυρίζεται περιλαμβάνουν το 1/3 ή το 1/4 της όλης συζήτησης. Σύμφωνα με τον Σταύρο Θεοδωράκη «6 ώρες συζήτησης είναι 350 με 450 σελίδες. Δε χωρούν, δηλαδή με κανένα τρόπο σε 110 σελίδες», σημειώνει. Όπως διευκρινίζει στο άρθρο του στην «Καθημερινή» ο Σταύρος Θεοδωράκης φεύγοντας οι πρακτικογράφοι άφησαν το μαγνητόφωνο να γράφει, μια πρακτική που είναι κάτι που γίνεται συχνά και στη Βουλή, έτσι ώστε να μαγνητοφωνούνται οι συζητήσεις και για να μπορούν να επανέλθουν σε κάτι που πιθανόν να τούς έχει ξεφύγει. Έτσι, λοιπόν υπήρχε ηχητικό ντοκουμέντο. Ναι, απλώς κανείς δεν γνωρίζει αν υπάρχει ακόμα, γιατί απ’ ότι φαίνεται ο καθ’ ύλην αρμόδιος που είναι ο Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας δεν μπορεί να δώσει απάντηση. Γιατί αυτός έχει τη θεσμική υποχρέωση να φυλάει στο χρηματοκιβώτιό του πρακτικά (γραπτά και ηχητικά), αλλά και άλλα σημαντικά έγγραφα. Όπως αποκαλύπτει ο Θεοδωράκης λίγους μήνες μετά τη σύσκεψη προσπάθησε να μάθει αν διασώθηκε το ηχητικό από το συμβούλιο των αρχηγών και πού αυτό βρίσκεται. Πληροφορήθηκε, λοιπόν ότι ο Γιώργος Γεννηματάς, που ήταν ο τότε Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας, είχε εγγράφως δηλώσει ότι ποτέ δεν παρέλαβε από τους αρμοδίους της καταγραφής ούτε ηχητικό ούτε γραπτό πρακτικό. Έτσι ό,τι κυκλοφόρησε είναι -σύμφωνα με τον Θεοδωράκη- απόσπασμα των συνολικών πρακτικών.

Θα μου πείτε γιατί όλη αυτή η συζήτηση τώρα; Καταρχήν υπάρχουν λόγοι που αφορούν στην κρισιμότητα της συγκεκριμένης σύσκεψης όπου κυριολεκτικά παίχτηκε η τύχη της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Και καλό είναι να ξέρει κανείς ποια ήταν η στάση του κάθε πολιτικού αρχηγού και τι ειπώθηκε σε εκείνη τη σύσκεψη. Κατά δεύτερο γιατί μέσω αυτού του γεγονότος επιχειρείται σήμερα η επανεμφάνιση ή για να το πούμε καλύτερα η διευκόλυνση μιας επανεμφάνισης πολιτικού προσώπου. Εννοούμε τη διαφαινόμενη σκέψη (πρόθεση; Επιθυμία;) του Αλέξη Τσίπρα να επανέλθει στα πολιτικά πράγματα της χώρας, δημιουργώντας ένα καινούργιο κόμμα. Και αυτό το εγχείρημα για να έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας από ότι δείχνουν οι σημερινές δημοσκοπήσεις (οι οποίες εμφανίζουν ένα ποσοστό της κοινής γνώμης της τάξης του 20% να είναι πρόθυμο ή μάλλον να τον ψηφίσει) να αποβάλει από πάνω του τη ρετσινιά της «κωλοτούμπας» στο δημοψήφισμα του 2015. Δηλαδή, ότι προεκλογικά στήριξε το Όχι στην πρόταση του Juncker και μετεκλογικά άλλαξε απόλυτα τακτική, κινούμενος ουσιαστικά στη γραμμή του Ναι. Όλα αυτά με τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία, αλλά και στην κοινωνική συνοχή της χώρας. Μια επιστροφή Τσίπρα σήμερα θα ήταν πολύ πιο εύκολη και δυναμική, αν αμφισβητούνταν με απτά στοιχεία η κωλοτούμπα του 2015.

Τώρα γιατί σπεύδουν να στηρίξουν αυτό το εγχείρημα ο Προκόπης Παυλόπουλος και εν μέρει και ο Κώστας Καραμανλής είναι κάτι που χρειάζεται μια περαιτέρω πολιτική εξήγηση. Ο πρώτος είναι γνωστόν ότι με τον Κυριάκο Μητσοτάκη κινείται σε άλλο μήκος κύματος. Θα θυμάστε σίγουρα ότι ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν ο μοναδικός βουλευτής της ΝΔ που δεν τον ψήφισε στην ψηφοφορία στη Βουλή ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας το 2015 ή ότι ήταν αυτός που τού άσκησε κριτική για τον τρόπο που αντιμετώπισε ως αρμόδιος υπουργός Εσωτερικών τα γεγονότα της Αθήνας το 2008 λίγο μετά τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου ή ότι είναι αυτός ο οποίος δεν τον πρότεινε να κάνει δεύτερη θητεία το 2019 στο Προεδρικό Μέγαρο, επιλέγοντας την Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Τώρα για τον Καραμανλή τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Γιατί μπορεί ο πρώην πρωθυπουργός να ασκεί κριτική με δημόσιες εμφανίσεις στην εξωτερική πολιτική που ασκεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά δείχνει να μη θέλει να συμμετάσχει σε κινήσεις πολιτικής αμφισβήτησής του. Είτε στηρίζοντας την όποια προσπάθεια επιχειρεί να κάνει ο Αντώνης Σαμαράς είτε βλέποντας θετικά την πολιτική επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα. Παρ όλα αυτά δεν μπορεί να πει κανείς ότι ο σημερινός πρωθυπουργός αισθάνεται τον Καραμανλή δίπλα του…

*Ένας Αθηναίος που ζει στην Αθήνα

.