Κάνω χρόνια τη διαδρομή Βόλος - Θεσσαλονίκη. Ταξιδεύω συνήθως τα Σαββατοκύριακα όταν δε δουλεύω. Πάω στο χωριό, στο Πήλιο να βρω τους φίλους και τον εαυτό μου. Στα 7 χρόνια απ' το 2018 μέχρι σήμερα δεν έχω ξανανιώσει τόσο εκνευρισμένος, ανήμπορος, τελευταίος τροχός της αμάξης, όπως θέλετε πείτε το, από ταξίδι.
Πήρα το λεωφορείο αυτή τη φορά, το τελευταίο που φεύγει 8.30 απόν Βόλο για Θεσσαλονίκη -όχι ότι θα είχε διάφορα αν διάλεγα το αμάξι μου. Όλα καλά στην αρχή, Κυριακούλα, σούρουπο, πριν το πρώτο τούνελ στα Τέμπη έκανα τον σταυρό μου για τα παιδιά, προσπάθησα να κοιμηθώ. Φτάσαμε στον Πλαταμώνα, δεν χρειάζεται ύπνος σκέφτηκα. Σε λίγο φτάνουμε.
Αμ, δε...
Λίγο μετά την Κατερίνη, λίγο πριν τον Μακρύγιαλο, η κίνηση άρχισε να πυκνώνει. Το βαρύ όχημα στο οποίο επέβαινα μαζί με καμία 35αρια ακόμα συνεπιβάτες άρχισε να επιβραδύνει. Να πηγαίνει σημειωτόν ώσπου σταμάτησε. Και σταμάτησε και περιμέναμε να ξεκινήσει. Και ξεκίνησε. Και ξανασταμάτησε. Και αυτό επαναλήφθηκε από τις 10.40 μ.μ. μέχρι τη μία μετά τα μεσάνυχτα, χιλιάδες φορές. Για 30 (ολογράφως τριάντα) χιλιόμετρα, σταμάτα-ξεκίνα, σταματά-ξεκίνα. Για μία διαδρομή που θεωρητικά γίνεται σε 35 λεπτά, εμείς φάγαμε 2 και ώρες.
Ο λόγος; Απλός. Αμέσως μετά τα διόδια στο Κλειδί, οι 4 λωρίδες κυκλοφορίας γίνονται μία. Γιατί; Γιατί έτσι θέλει η εταιρεία που κάνει τα έργα στο οδόστρωμα. Έτσι το θέλει, τι να κάνουμε. Το θέμα είναι ότι δεν υπήρχε κανένα σημάδι έργων προς έκπληξη μας και των οδηγών.
Κράτος; Τροχαία; Δεν έχουν λόγο σε αυτά. Προέχουν τα έργα όπως και οπότε τα θέλει η ανάδοχος. Κι αν θέλει κλείνει το δρόμο κυριακάτικα. Κι ας μην κάνει έργα.
Κάτσε εσύ και κρατά τη μάνα σου, την κοπέλα σου/αγόρι σου, τη φίλη ή το φίλο σου ξύπνια/ξύπνιο επειδή δεν έφτασες νωρίτερα. Φάε την ταλαιπωρία σου γιατί έτσι. Κάτσε και χάσε το χρόνο σου γιατί δεν ξεκίνησες νωρίτερα. «Ποιος σου είπε να πας με το τελευταίο;»...
Το θέμα είναι ότι και το προτευλεταίο (προ ώρας, των 7.30, έκτακτο) δρομολόγιο είχε κολλήσει κάνα δυο χιλιόμετρα πιο μπροστά μας. Φανταστείτε ταλαιπωρία που τράβηξαν εκείνοι οι άνθρωποι. Ή σκεφτείτε την ταλαιπωρία που τράβηξαν οι επιβάτες του λεωφορείου από Πάτρα που έκαναν να φτάσουν Θεσσαλονίκη 8,5 ώρες. Εμείς από τον Βόλο κάναμε μόλις 5,5, εντάξει.
Τουλάχιστον άνοιξαν τα διόδια. 5-6 λωρίδες διόδια, όλες γεμάτες αμάξια, διοχετεύονταν αμέσως μετά τον σταθμό σε μία. Μεγάλη ιδέα! Μπράβο στα φωτεινά μυαλά!
Ποια λύση δόθηκε σε όσους ταλαιπωρήθηκαν και μετά τη 1.00 π.μ.; Καμία. Ίσα-ίσα, επέτρεψαν και την κίνηση των φορτηγών εννοείται.
Μια χαρά.
Άιντε και την επόμενη Κυριακή βρε. Την ίδια ώρα στο γνωστό μέρος.
Α, σαν να μην έφτανε αυτό, στα ΚΤΕΛ «Μακεδονία», είχαν κατεβάσει τα στόρια και δεν μας περίμεναν. Γελούσαμε με τον οδηγό όταν είδαμε κλειστή την πύλη.
«Νόμισαν ότι το έκτακτο από Βόλο που έφτασε πριν λίγο, ήταν το τελευταίο μάλλον. 5,5 ώρες Βόλο-Θεσσαλονίκη όχι απλά δεν έχω ζήσει, δεν έχω καν ξανακούσει». Τον ευχαρίστησα για την οδήγηση του και με καληνύχτισε.
Ταξί φυσικά δεν είχε. Που να ξέρουν οι άνθρωποι ότι έχει μεροκάματο βραδινό.
Περιμέναμε να έρθουν οι συνάδελφοι ενός που μας πέτυχε τυχαία να ξεροσταλιάζουμε μόλις κατεβήκαμε από το λεωφορείο και τους ειδοποίησε. Έξω απ' το ΚΤΕΛ.
«Μια τάξη, μια αλφάδια» που λέει και μία viral πλέον ψυχή στο διαδίκτυο.
Και εις ανώτερα.