Συνελήφθη γιος πολιτικού για τροχαία παράβαση στη Νέα Ερυθραία
Ο γόνος του πολιτικού προσώπου, είχε συλληφθεί και πάλι τον περασμένο Σεπτέμβριο
- Newsroom
Στις εκδηλώσεις για τα 1.700 χρόνια από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο θα συμμετάσχουν από κοινού ο 267οςΠροκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας Πάπας Λέων ΙΔ’ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Κορυφαίο σημείο των εκδηλώσεων, η επίσκεψή τους αύριο στη Νίκαια της Βιθυνίας, ενώπιον των ερειπίων του ναού, όπου συγκλήθηκε η Α’ Οικουμενική Σύνοδος για την Οικουμενική Συνάντηση Προσευχής.
Ο Γέρων Χαλκηδόνος Εμμανουήλ καταθέτει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ την άποψή του για την ιστορική επίσκεψη του νέου Πάπα Λέοντος στο Φανάρι και τη συνακόλουθη κοινή μετάβαση στη Νίκαια με τον Οικουμενικό Πατριάρχη:
«Ορισμένα γεγονότα, μέσα στην αμείλικτη ροή του ιστορικού χρόνου, μεταβάλλονται σε «σημεία» που υπερβαίνουν τις απλές χρονολογικές συμπτώσεις. Η επικείμενη επίσκεψη του νέου Πάπα Λέοντος στο Φανάρι -το πρώτο του μάλιστα ταξίδι εκτός Βατικανού- και η συνακόλουθη κοινή μετάβαση στη Νίκαια με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, συνιστά ακριβώς ένα τέτοιο γεγονός. Είναι μια πράξη με ιλιγγιώδες θεολογικό φορτίο, πολύ ουσιαστικότερη από μια τυπική εθιμοτυπία ή τη διπλωματική ουδετερότητα θρησκευτικών ηγετών που ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις μπροστά στους τηλεοπτικούς φακούς.
Γιατί στη Νίκαια; Διότι εκεί, χίλια επτακόσια χρόνια πριν, η Εκκλησία διατύπωσε τον τρόπο της υπάρξεώς της, κάτι που στέκεται πολύ ψηλότερα από τη διατύπωση μιας ιδεολογίας ή τη νομική κατοχύρωση μιας θρησκείας. Το ότι η αλήθεια είναι αγαπητική σχέση προσώπων που υπερβαίνει την ατομική πεποίθηση. Η επιστροφή σε αυτό το λίκνο της κοινής μας πίστης είναι κάτι παραπάνω από νοσταλγία, είναι, θα έλεγα, η αναγνώριση ότι η ενότητα, αν ποτέ επιτευχθεί, θα αποτελέσει επιστροφή στην ταυτότητα της πρώτης χιλιετίας αντί για έναν διοικητικό διακανονισμό. Τότε που ο άρραφος χιτώνας δεν είχε ακόμη διαρραγεί από την ανάγκη της εξουσίας και της ορθολογικής κατοχύρωσης. Και υπάρχει μια συνέχεια σε αυτή την προσπάθεια, μια «ακολουθία» ζωής, από την πρώτη εκείνη επίσκεψη του Πάπα Παύλου Στ’ το 1967, στους Ιωάννη Παύλο Β’, Βενέδικτο XVI και Φραγκίσκο, όπου κάθε βήμα αποτελεί και μια ρωγμή στην αυτάρκεια της απομόνωσης.
Η επίσκεψη αυτή συμπίπτει με τα εξήντα έτη από την άρση των αναθεμάτων του 1054. Τότε που η Εκκλησία τόλμησε να αρνηθεί τη νομική κατοχύρωση του μίσους. Σήμερα, σε έναν κόσμο που σπαράσσεται από τον φονταμενταλισμό ή αποχαυνώνεται από την ισοπεδωτική εκκοσμίκευση, η άρνηση του διαλόγου είναι φυγομαχία. Ενώ πολλοί, οχυρωμένοι πίσω από μια ιδεολογική «καθαρότητα» και την ανωνυμία του πληκτρολογίου, φοβούνται τη συνάντηση, η αλήθεια κινδυνεύει κυρίως από την εγωκεντρική θωράκιση και όχι από τη σχέση. Άλλωστε, η άρνηση της συνομιλίας, υπό το πρόσχημα αυτής της «καθαρότητας», δεν είναι απόρριψη της οικουμενικής αποστολής της Εκκλησίας να ευαγγελίζεται την ειρήνη και την αγάπη «τοῖς ἐγγὺς καὶ τοῖς μακράν» (Εφ. 2, 17);
Η Ορθόδοξος Εκκλησία, όπως διακήρυξε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο στην Κρήτη το 2016, υπάρχει πρωτίστως για να μαρτυρεί τη σχέση, αφήνοντας κατά μέρος τη συντήρηση βεβαιοτήτων ατομικής δικαίωσης. Ο δρόμος είναι σίγουρα ανηφορικός. Τα τραύματα χιλίων ετών απαιτούν τον κόπο της ταπείνωσης για να επουλωθούν, μακριά από συναισθηματισμούς. Είναι, βασικά, ζήτημα προσευχής και αντοχής.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, αίροντας το βάρος αυτής της ιστορικής ευθύνης, μας υπενθυμίζει κάτι ουσιώδες, ότι η Εκκλησία οφείλει να ευαγγελίζεται την ειρήνη και την ενότητα ως εικόνα του Τριαδικού τρόπου υπάρξεως, ξεπερνώντας τη λογική του κοινωνικού προγράμματος. Μακριά από τις σκιές της φοβίας και της καχυποψίας. Γιατί τελικά μόνο η αλήθεια, ως γεγονός σχέσης και όχι ως διανοητική κατοχή, μπορεί να ελευθερώσει τον άνθρωπο από την ανάγκη να μισεί για να υπάρχει».
