Γράφει
Αργύρης Αργυριάδης
Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε αδημονία σε όλους μας αναφορικά με τις κυβερνητικές εξαγγελίες στη ΔΕΘ. Θα υπήρχε όντως αλλαγή φορολογικής πολιτικής; Θα έπαυαν να αποτελούν τα μόνιμα υποζύγια οι μισθωτοί; Θα υπήρχε δικαιότερη φορολογική αντιμετώπιση για τους μικρομεσαίους; Θα υπήρχαν πολιτικές αποφάσεις με κοινωνικό πρόσημο; Θα ανακοινώνονταν πολιτικές που θα υποβοηθούσαν τις επενδύσεις; Πρωτίστως, θα υπήρχαν σοβαρές κυβερνητικές αποφάσεις για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και τη χειραγώγηση της αγοράς;
Δυστυχώς, για τα περισσότερα από τα παραπάνω ελάχιστα ακούστηκαν. Ας σχολιάσουμε, όμως, αυτά που εξαγγέλθηκαν και κυρίως ας συνεξετάσουμε κατά πόσο δικαιολογούν τον στομφώδη χαρακτηρισμό που απέδωσε η κυβέρνηση περί «μεγάλης φορολογικής μεταρρύθμισης».
Στα θετικά των μέτρων που ανακοινώθηκαν πρέπει να συγκαταλέξουμε τις φορολογικές ελαφρύνσεις για όσους έχουν ή αποκτούν παιδιά. Η υπογεννητικότητα είναι το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας μας και πρέπει να γίνει προσπάθεια σε όλα τα μέτωπα. Θετική και η θέσπιση αφορολογήτου για νέους μέχρι 25 ετών, μολονότι δεν αγγίζει τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων που συνήθως, σπουδάζει ή/και εκπληρώνει τις στρατιωτικές υποχρεώσεις (οι άνδρες) μέχρι εκείνη την ηλικία.
Εξόχως προβληματικές, όμως, είναι οι λοιπές κυβερνητικές επιλογές, μολονότι τούτο δεν αναδείχθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Στα τελευταία, κυριαρχεί συλλογική «αφωνία» ή παρατηρούνται μόνο κραυγές πλειοδοσίας («δώσε και άλλα»), όταν η κυβέρνηση προβαίνει σε παροχές. Όμως, για ποιον λόγο τις χαρακτηρίζουμε «προβληματικές»;
Πρώτα-πρώτα, η νέα φορολογική κλίμακα για τα φυσικά πρόσωπα ευνοεί εκείνους που έχουν εισόδημα από 40.000 έως 60.0000 ευρώ. Σε αυτούς η φορολόγηση μειώνεται κατά 5%. Αντιθέτως, για όλους, όσοι έχουν εισόδημα μέχρι 40.000 ευρώ, ο αντίστοιχος συντελεστής μειώνεται μόλις κατά 2%. Γιατί αυτή η επιλεκτική αντιμετώπιση; Το ζητούμενο δεν είναι να υποστηρίξουμε εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη; Μία δίκαιη κοινωνία εργαλειοποιεί το φορολογικό σύστημα ως τρόπο αναδιανομής του πλούτου. Την ίδια ώρα ζητούμενο παραμένει η τόνωση της αγοραστικής ζήτησης των ασθενέστερων, ώστε να κινηθεί η αγορά. Τίνι τρόπο δικαιολογείται η προνομιακή υποστήριξη των «ρετιρέ» της ελληνικής οικονομίας; Δεν εξυπηρετεί ούτε αναπτυξιακούς ούτε δικαιοκρατικούς στόχους.
Δεύτερον, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή η ανάγκη μείωσης των τεκμηρίων διαβίωσης κατά 30%. Για τους ελεύθερους επαγγελματίες υπάρχει ειδικότερος τεκμαρτός συντελεστής, ενώ ταυτόχρονα μαζί με τους επιχειρηματίες είναι στο «έλεος» των έμμεσων τεχνικών ελέγχου. Συνεπώς, η μείωση των τεκμηρίων διαβίωσης δεν τους αφορά. Αντιθέτως, συμφέρει μισθωτούς, εισοδηματίες και «άεργους» που δαπανούν δυσανάλογα με το εισόδημα που δηλώνουν. Γιατί θα πρέπει να πληρώνουν μικρότερο φόρο για αγαθά που κατέχουν (αυτοκίνητο, σπίτι, σκάφος) χωρίς όμως να δικαιολογείται από το εισόδημά τους;
Τρίτον, η μείωση κατά 30% του ΦΠΑ σε ακριτικά νησιά μόνο ως μνημείο υποκρισίας μπορεί να χαρακτηριστεί. Η κυβέρνηση δεν ήταν αυτή που δήλωνε ότι δεν μειώνει γενικά το ΦΠΑ επειδή το ποσό της μείωσης ουδέποτε θα φτάσει στον καταναλωτή γιατί θα «απορροφηθεί» από τις τιμές πώλησης των «κακών εμπόρων και επιχειρηματιών»; Τι άλλαξε ξαφνικά; Εκτός και αν αποφάσισε να κάνει ένα δώρο σε όσους πωλούν προϊόντα στους ακρίτες και όχι στους κατοίκους των νησιών μας.
Μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για πάντα. Αυτό, σίγουρα, ήταν το μήνυμα της 89ης ΔΕΘ. Και του χρόνου!
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 13-14.09.2025