Φαιδρά Πορτοκαλέα#156: Απέραντη θλίψη, η κυβερνοασφάλεια, η έκπληξη της Καλαμαριάς, η αφωνία του προέδρου και η κυβερνητική ατολμία…

Βαθιά θλίψη και απώλεια σκεπάζουν τον δημοσιογραφικό κόσμο και όχι μόνο, μετά τον πρόωρο χαμό της Σούζυς Καζαντζίδου. Όμως δεν είναι μόνο η επαγγελματική της πορεία που μένει πίσω, είναι η αύρα της, ο τρόπος που κοιτούσε τους ανθρώπους στα μάτια, η ανθρωπιά που τη διέκρινε ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Η Σούζυ δεν έκανε απλώς ρεπορτάζ. Άκουγε, στεκόταν πλάι στους ανώνυμους, μετέδιδε την είδηση σαν να κρατούσε την καρδιά τους στα χέρια της.

Η δύναμη της δεν ήταν η φωνή της στην κάμερα, αλλά η φωνή της ψυχής της, πάντα δοτική, χωρίς έπαρση, με μία ευγένεια που δεν ήταν τυπική, αλλά αυθεντική. Ακόμη και όταν πάλευε με την αρρώστια, δεν παραπονέθηκε, δεν λύγισε, αντιμετώπιζε την κάθε μέρα με ήθος, λεπτό χιούμορ και αξιοπρέπεια.

Και με τους φίλους της, τι σχέση! Βαθιά, ζεστή, απόλυτα ανθρώπινη, δεν έδινε απλώς τον χρόνο της, έδινε τον εαυτό της. Ήξερε να σταθεί, να ακούσει, να στηρίξει χωρίς φωνές, χωρίς φανφάρες τους αγκάλιαζε με το βλέμμα, με μία κουβέντα που έφτανε ως την ψυχή. Καλό σου ταξίδι, Σούζυ, ήσουν φως και θα μείνεις φως.

Υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν για τον κόσμο και άλλοι που τον αγκαλιάζουν.

Φαιδρά Πορτοκαλέα

Ο Μιχάλης Μπλέτσας, o δικός μας άνθρωπος από το MIT και νυν διοικητής της Εθνικής Αρχής Κυβερνοασφάλειας, προσγειώθηκε πρόσφατα στο ΔΙΠΑΕ και όχι, δεν ήρθε για διακοπές, αλλά για μία εκδήλωση υψηλής τεχνολογικής νοημοσύνης. Το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος, που τελευταία δεν παίζεται στις καλές διοργανώσεις, απέδειξε για άλλη μία φορά ότι ξέρει να φέρνει στο προσκήνιο τους ανθρώπους που κάνουν τη διαφορά, όχι με λόγια, αλλά με πράξεις και… κώδικα.

Σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο, με φόντο τον ψηφιακό μας μέλλοντα χρόνο, ο Μπλέτσας μάς μίλησε για κυβερνοασφάλεια, καινοτομία, Τεχνητή Νοημοσύνη και όλα αυτά που ακούμε και σκεφτόμαστε «ωχ Παναγία μου», αλλά εκείνος τα κάνει να ακούγονται απλά, σχεδόν καθημερινά. Το ΔΙΠΑΕ, λοιπόν, δεν κάνει απλώς εκδηλώσεις, καλλιεργεί σκέψη, ανοίγει ορίζοντες και φέρνει την αιχμή της παγκόσμιας γνώσης στην καρδιά της Ελλάδας. Με συνέπεια, φαντασία και άνοιγμα στο μέλλον, αποδεικνύει ότι η δημόσια εκπαίδευση μπορεί να εμπνέει, να συνδέει και να πρωτοπορεί.

Η επιλογή του Μιχάλη Μπλέτσα από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη για τη θέση του διοικητή της Εθνικής Αρχής Κυβερνοασφάλειας αποδεικνύει τη διορατικότητα και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να ενισχύσει την ψηφιακή ασφάλεια της χώρας με κορυφαίους επιστήμονες. Η εμπιστοσύνη σε έναν διεθνώς αναγνωρισμένο ειδικό όπως ο Μπλέτσας, αποτελεί στρατηγική κίνηση που ενισχύει την εθνική θωράκιση απέναντι στις σύγχρονες κυβερνοαπειλές.

Είναι σοφό να προβλέπεις το μέλλον.

Θουκυδίδης

Στη Θεσσαλονίκη, άμα ακούσεις «πράσινο», μην ψάχνεις δέντρα, συνήθως εννοούν κάτι που βάψανε σε μακέτα. Ο δήμαρχος Στέλιος Αγγελούδης πρόσφατα αναφέρθηκε στο θέμα της ανάπλασης της ΔΕΘ, με στόμφο και φιλόδοξο λεξιλόγιο, για την προοπτική της δημιουργίας του μεγαλύτερου μητροπολιτικού πάρκου της χώρας, μεγάλη κουβέντα, κυριολεκτικά ή μάλλον, μεγάλη… σιωπή, όταν φτάνουμε στο σημείο που πρέπει να πει τι ακριβώς θα χτιστεί μέσα σ’ αυτό το «πάρκο των θαυμάτων». Για το ενδεχόμενο εμπορικού κέντρου; Τίποτα. Για τις δομήσεις, τα συνεδριακά, τα υπόγεια πάρκινγκ και τα λοιπά «πράσινα μεν, οικοδομήσιμα δε»; Πάλι τίποτα. Λες και στο σχέδιο ανάπλασης κάποια τμήματά του είναι αόρατα ή πιθανότερα, τόσο ευαίσθητα που κρίθηκε σκόπιμο να παραμείνουν εκτός αναφοράς με… διακριτικότητα, μία αστική ανάπλαση σε στιλ «πες τα μισά, και βλέπουμε».

Την ίδια ώρα, στην Καλαμαριά, που όλοι την είχαμε στο μυαλό ως δήμο του «καλά, μη φωνάζουμε, δεν είμαστε Θεσσαλονίκη», συνέβη το θαύμα της αυτοδιοίκησης. Ένα ψήφισμα του δημοτικού της συμβουλίου, ζητά καθαρά και ξάστερα μητροπολιτικό πάρκο χωρίς εμπορικά, χωρίς βιτρίνες, χωρίς καμία πονηρή υποσημείωση στο συμβόλαιο. Η δήμαρχος Χρύσα Αράπογλου (φωτ.), ήρεμη μέχρι πρότινος, εμφανίστηκε σαν πολιτικός με φαλτσέτα και ξεκάθαρο τόνο: μητροπολιτικό πάρκο, όχι ένα ακόμα τσιμεντένιο οικοδόμημα. Και εκείνοι οι πολίτες που εδώ και καιρό επιμένουν ότι «κάτι δεν πάει καλά με το σχέδιο»; Οι «μονίμως διαμαρτυρόμενοι», οι «γραφικοί»; Να που είχαν δίκιο. Όχι μόνο δεν είναι περιθωριακοί, αλλά μάλλον ήταν οι μόνοι που διάβασαν ολόκληρο το PDF της προτεινόμενης ανάπλασης, υποσημειώσεις και όλα.

Μία αλήθεια που δεν ακούγεται είναι χειρότερη και από ψέμα.

Αλμπέρ Καμί

Η Θεσσαλονίκη ασχολείται εδώ και πολλά χρόνια για το πιο μεγάλο project των τελευταίων δεκαετιών: την ανάπλαση της ΔΕΘ, δέντρα, πάρκα, πολυτελή ξενοδοχεία, κτίρια-σύμβολα και όνειρα για μία πόλη βγαλμένη από διαφημιστικό σποτ. Η εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» έκανε ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα και όλοι, μα όλοι, είχαν κάτι να πουν, ακόμα και αυτοί που συνήθως δεν λένε ούτε καλημέρα.

Όλοι, εκτός από τον Κυριάκο Μερελή, τον πρόεδρο του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης, τον άνθρωπο που θεωρητικά θα έπρεπε να έχει την πιο δυνατή φωνή, αφού μιλάει στο όνομα χιλιάδων επαγγελματιών της πόλης.

Όμως τι ακούσαμε; Σιωπή εκκωφαντική, ούτε κουβέντα, ούτε σχόλιο, ούτε μία μικρή ανησυχία. Είναι δυνατόν ο πρόεδρος του ΕΕΘ, που παρεμβαίνει για κάθε θέμα από τη λακκούβα της γειτονιάς μέχρι τα τραπεζοκαθίσματα, να μην έχει άποψη για την πιο μεγάλη επιχειρηματική αλλαγή στο κέντρο της Θεσσαλονίκης;

Η σιωπή αυτή, πρόεδρε, γεννά υποψίες, μήπως φοβάστε να πάρετε θέση δημόσια; Μήπως δεν θέλετε να στεναχωρήσετε κανέναν από τους «ισχυρούς παίκτες»; Ή μήπως απλώς πιστεύετε ότι η ανάπλαση θα προχωρήσει έτσι και αλλιώς, χωρίς αντιδράσεις, όπως γίνεται με τα μεγάλα έργα που κανείς δεν καταλαβαίνει, αλλά όλοι τα αποδέχονται όταν ξεκινήσουν οι κορδέλες;

Ο κόσμος δεν καταστρέφεται από αυτούς που κάνουν το κακό, αλλά από αυτούς που τους κοιτούν χωρίς να κάνουν τίποτα.

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Απρίλιος 2025, η Νομική Αθηνών φιλοξενεί εκδήλωση, όμως οι απρόσκλητοι καλεσμένοι, ομάδα κουκουλοφόρων, εισβάλλουν και σαπίζουν στο ξύλο έναν μεταπτυχιακό φοιτητή. Η κυβέρνηση, φυσικά, δεν αιφνιδιάζεται, αφού η πανεπιστημιακή αστυνομία, που εξήγγειλε τρία χρόνια πριν, παραμένει στα χαρτιά.

Η πανεπιστημιακή αστυνομία αποδεικνύεται τελικά αόρατη, σαν τη στολή του Χάρι Πότερ, μπορεί να υπάρχει, μπορεί και όχι, κανείς δεν ξέρει πραγματικά. Η κυβέρνηση συνεχίζει να τρέμει τις αντιδράσεις των φοιτητικών συλλόγων, των «ευαίσθητων» πολιτικών χώρων και πιθανώς του... Facebook, αποφεύγοντας έτσι με αποφασιστικότητα την εφαρμογή του νόμου που η ίδια ψήφισε(!), ατολμία που θα ζήλευε ακόμα και η πιο ντροπαλή πρωτοετής σε φοιτητικό πάρτι. Αυτή η πολιτική αναβλητικότητα κατάφερε το αδιανόητο: να κάνει τη Νομική Σχολή να μοιάζει με σκηνικό ταινίας δράσης και τους κουκουλοφόρους πρωταγωνιστές. Οι φοιτητές πλέον, εκτός από διαλέξεις, πρέπει να κάνουν και μαθήματα αυτοάμυνας. Η κυβέρνηση, λοιπόν, στέκει σαν γλάστρα στο φουαγιέ της Ιστορίας, παρακολουθώντας απαθώς καθώς οι νόμοι της κουρελιάζονται στις πλάτες των ξυλοδαρμένων. Αν δεν μπορείς να προστατεύσεις ούτε έναν φοιτητή σε αμφιθέατρο, τότε η εξουσία σου δεν έχει καμία αξία...

Εμπρός καλές μου καρακάξες ας απολαύσουμε ένα τραγούδι σας «Κρααα, κρααα, κρααα…».

Η σιωπή των καλών είναι πιο επικίνδυνη από τη δράση των κακών.

Πλάτων

*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 04.05.2025