Τη σχέση των παιδιών με την τεχνολογία εξετάζει και επιχειρεί να επανερμηνεύσει η νέα θεατρική παράσταση της DOT Ensamble «Μια βαλίτσα παραμύθια ταξιδεύουνε στον χρόνο» που κάνει πρεμιέρα την Κυριακή στο θέατρο Αυλαία.
Η παράσταση ακολουθεί τη ζωή ενός κοριτσιού, της Άννας, από την παιδική της ηλικία, στην εφηβεία, την ενηλικίωση και τα γηρατειά. Μέσα από τα παραμύθια που της έλεγε η γιαγιά της, η Άννα ανακαλύπτει πως υπάρχει ένας κόσμος φαντασίας, αγάπης και αξιών που παραμένει ζωντανός, και τώρα, ως γιαγιά η ίδια, ήρθε η σειρά της να μεταλαμπαδεύσει αυτές τις αξίες στα δικά της εγγόνια.
Η σύλληψη της ιδέας και η σκηνοθεσία ανήκουν στον Δημήτρη Κρίκο, ο οποίος με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης μιλάει στο emakedonia.gr.
Μια παράσταση για παιδιά και γονείς
Η ιδέα της παράστασης γεννήθηκε από τον ευρύτερο προβληματισμό σχετικά με το πώς η νέα τεχνολογία επηρεάζει την καθημερινότητα των παιδιών αλλά και των ενηλίκων ενώ εξερευνά και ερωτήματα που τίθενται σχετικά με την ορθή χρήση της.
Η παράσταση είναι βασισμένη σε ελληνικά λαϊκά παραμύθια από διάφορες περιοχές της Ελλάδας που δεν είναι γνωστά στο ευρύ κοινό, καθώς, όπως εξηγεί ο Δημήτρης, τα περισσότερα παραμύθια έχουν μια συγκεκριμένη τοποθέτηση σχετικά με τον θάνατο και εκείνος ήθελε να ανοίξει διαφορετική συζήτηση. Στην παράσταση μεταξύ άλλων θίγονται ζητήματα όπως η διαφορετικότητα, η ελεύθερη βούληση, η αγάπη, η σημασία της συγχώρεσης, του διαλόγου και η αξία των απλών πραγμάτων. «Τα παραμύθια ήταν αυτά με κατεύθυναν στο πού θα επικεντρωθώ. Είναι όμως γεγονός ότι σήμερα ξεχνάμε τις αξίες μας, κυνηγάμε στόχους που μας πλασάρουν, χάνουμε αυτά που έχουν σημασία δηλαδή τα απλά που πολύ συχνά προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας. Όλα αυτά ήθελα να αναδείξω μέσα από την παράσταση». Αξίζει να σημειωθεί πως μέσα στην παράσταση υπάρχουν επίσης κουκλοθέατρο, τραγούδια, μάσκες και διαδραστικότητα. Όπως εξηγεί ο σκηνοθέτης, η φιλοσοφία του ήταν να παρουσιάσει το κάθε παραμύθι με διαφορετικό θεατρικό τρόπο ώστε να δώσει έναυσμα στα παιδιά να ακονίσουν ακόμα περισσότερο την φαντασία τους.
Η παράσταση απευθύνεται εξίσου και στους γονείς και τους εκπαιδευτικούς καθώς δύναται να προβληματίσει και τους ίδιους σχετικά με το πώς διαχειρίζονται τη σχέση των παιδιών αλλά και τη δική τους με την τεχνολογία.
Άλλωστε, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, ούτως ή άλλως υπάρχουν και οι δύο πλευρές στον διάλογο που ανοίγει το έργο: Από τη μία η πλευρά των νέων γενεών που είναι άμεσα συνδεδεμένες με την τεχνολογία και από την άλλοι οι γονείς, οι οποίοι λόγω φορτωμένου προγράμματος συχνά αφήνουν τα παιδιά τους μπροστά σε μια οθόνη για να τα απασχολήσουν. Γεγονός που, όπως εξηγεί, μπορεί να έχει σημαντικές συνέπειες για τα παιδιά: τόσο στη γαλούχηση τους όσο και στη σχέση τους με τον γονέα.
Το να μην έχουν οι γονείς χρόνο βέβαια δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε αποτέλεσμα της τεχνολογίας. Το να «παρκάρουν» όμως τα παιδιά τους μπροστά σε μια οθόνη, είναι. «Έχει διαφορά αν αφήνεις ένα παιδί να παίζει μόνο του, να δημιουργεί κόσμους με τη φαντασία του συγκριτικά με το να παίρνει έτοιμη την ντοπαμίνη και την φαντασία “κονσερβοποιημένη"» επισημαίνει ο Δημήτρης κάνοντας ταυτόχρονα σαφές πως «προφανώς δεν είμαστε κατά της τεχνολογίας αλλά υπέρ της ορθής χρήσης της».
«Όσο εύκολο είναι να βρεις στο διαδίκτυο κάτι χρήσιμο που θα σε εξελίξει, άλλο τόσο είναι να βρεις αυτό που θα σε εγκλωβίσει, θα είναι κακό πρότυπο και δεν θα σε πάει μπροστά. Η τεχνολογία πρέπει να είναι ομαλά ενταγμένη στην καθημερινότητά μας, χωρίς να μας κάνει να χάνουμε τη διάδραση και την κοινωνικοποίηση μας» καταλήγει.
Η... διπλή πρωτιά της παράστασης και το παιδικό θέατρο
Η παράσταση έχει μια… διπλή πρωτιά: αφενός είναι η πρώτη προσπάθεια της ομάδας να ασχοληθεί με το παιδικό θέατρο και αφετέρου είναι και η πρώτη του Δημήτρη προσωπικά να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη σκηνοθεσία. Βέβαια ο ίδιος, ως ηθοποιός έχει ασχοληθεί πολλά χρόνια, συν τοις άλλοις, και με το παιδικό θέατρο αλλά όπως είναι λογικό, πριν την πρεμιέρα νιώθει πολύ άγχος. «Είναι τελείως διαφορετικό να είσαι εσύ πάνω στη σκηνή και να ελέγχεις τον εαυτό σου και τα αντανακλαστικά σου από το να είναι άλλοι πάνω στη σκηνή και να είσαι εσύ υπόλογος για το αποτέλεσμα» εξηγεί.
Για τον ίδιο, το παιδικό θέατρο είναι πολύ πιο δημιουργικό συγκριτικά με άλλα είδη γιατί ιντριγκάρει τα παιδιά να δημιουργήσουν κάτι δικό τους με την φαντασία τους. Έχει άλλωστε ως δεδομένο πως τα παιδιά είναι ο πιο αυστηρός κριτής στο θέατρο, οπότε αυτό δεν τον τρόμαξε. «Το "κλειδί" νομίζω είναι ο ηθοποιός να το ζει και να το πιστεύει, να είναι ανοιχτός στην οποιαδήποτε αντίδραση ή σχόλιο ώστε να το εντάξει εκείνη τη στιγμή σε αυτό που συμβαίνει. Σε καμία περίπτωση να μην ακυρώσει το παιδί αλλά αντιθέτως, να το ακούσει. Αυτό δίνει την ικανοποίηση στα παιδιά πως επηρέασαν και το έργο και κάνει και εμάς καλύτερους» σημειώνει ο ίδιος.
Η Θεσσαλονίκη, η Αθήνα και η «Πετριχώρα»
Ο Δημήτρης Κρίκος γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Πέρασε στη σχολή Ηλεκτρονικών Μηχανικών αλλά τελικά ακολούθησε το όνειρό του και σπούδασε σε δραματική σχολή, η οποία, όπως λέει, τα άλλαξε όλα… δραματικά στη ζωή του. Εδώ και 13 χρόνια εργάζεται ως ηθοποιός και σκηνοθέτης στην Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική. Έχει συνεργαστεί με πολλές ομάδες της πόλης και έχει συμμετάσχει σε δεκάδες παραστάσεις με αξιοσημείωτες συνεργασίες που, όπως υπογραμμίζει, του έχουν αφήσει αποτύπωμα μέχρι τώρα. Φέτος έχει ένα πολύ γεμάτο πρόγραμμα καθώς εκτός από τις δραστηριότητές του με την DOT Ensemble, είναι επίσης σκηνοθέτης στις θεατρικές ομάδες Παύλου Μελά και Σημάντρων Χαλκιδικής. Πώς τα προλαβαίνει όλα αυτά; Μπορεί να δουλέψει μέχρι και 17 ώρες τη μέρα. «Είναι μια ευχάριστη κούραση, δημιουργική. Η φιλοσοφία γενικά είναι ότι αυτή την περίοδο τρέχουμε παραπάνω για να κυλήσει η χρονιά σε πιο ανθρώπινους ρυθμούς» εξηγεί.
Στο πώς και δεν κατέβηκε ακόμα στην πρωτεύουσα, όπως οι περισσότεροι συνάδελφοί του, η απάντησή του ήταν πως «δεν έτυχε». «Ήμουν πολύ κοντά στο να φύγω πολλές φορές για την Αθήνα αλλά για διάφορους λόγους αυτό δεν έτυχε να συμβεί. Δεν είναι απλό αν έχεις 3 και 4 δουλειές στη Θεσσαλονίκη να τα αφήσεις όλα πίσω. Πρέπει να έχεις καλό λόγο. Σίγουρα όμως δεν το αποκλείω. Η αλήθεια είναι παλιότερα, ως φοιτητής και ως πιο ρομαντικός, πίστευα ότι η Θεσσαλονίκη μπορεί να υποστηρίξει τους ανθρώπους της. Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι θα χρειαστούν πολλά χρόνια και πολλά πράγματα να γίνουν για να συμβεί αυτό. Αυτή τη στιγμή όλα τα κέντρα είναι είναι στην Αθήνα, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη δική μας δουλειά».
Ο Δημήτρης μπορεί να μην κατέβηκε ακόμα στην Αθήνα, η «Πετριχώρα» πάντως, η προηγούμενη παραγωγή της DOT Ensemble, κατεβαίνει τον επόμενο μήνα. Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Χάρης Θώμος αγαπήθηκε πολύ από το κοινό την περασμένη σεζόν και απέσπασε πολλά βραβεία. Φέτος, συνεχίζει την περιοδεία της, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα ενώ θα ξαναπαρουσιαστεί και στο θέατρο Αυλαία. Εν ολίγοις, όπως λέει χαρακτηριστικά και ο Δημήτρης για την παράσταση, «δεν τους αφήνουν να τελειώσει». «Μάλλον θα καταλήξει παράσταση ρεπερτορίου για την DOT Ensemble», συμπληρώνει.
Μια βαλίτσα με παραμύθια που ταξιδεύει στο χρόνο και… τα σχολεία
Η «βαλίτσα με τα παραμύθια» εκτός από τον χρόνο αναμένεται να ταξιδέψει και σε πολλά σχολεία και θεατρικούς χώρους φέτος. Είναι εξαρχής σχεδιασμένη πάνω σε ένα ευέλικτο σχήμα ώστε να μπορεί να μεταφέρεται εύκολα και να είναι προσβάσιμη σε όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά. Ήδη έχουν προγραμματιστεί παραστάσεις σε κάποια σχολεία της πόλης ενώ σύντομα η… χάρη της θα περάσει τα όρια της Θεσσαλονίκης. Στο θέατρο Αυλαία θα παρουσιαστεί τις Κυριακές 19 Οκτωβρίου και 16 Νοεμβρίου στις 11:00. Κρατήσεις στο 231 023 0013.
