Ο Άρης είναι σε βαθιά κρίση και θαρρείς πως σχεδόν όλα όσα συμβαίνουν μέσα και γύρω από το αγωνιστικό, είναι ή έρχονται εκεί για να το υπερτονίσουν.
Μια μικρογραφία της χρονιάς
Δεν είναι μόνον το σερί επτά αγώνων χωρίς νίκη, αυτό είναι το «ταμείο» του σχεδιασμού -και της φιλοσοφίας- του καλοκαιριού του 2025. Στη Νέα Φιλαδέλφεια, ότι προηγήθηκε του αγώνα, ήταν μια περίληψη, μια μικρογραφία του πώς πορεύεται η ομάδα της Θεσσαλονίκης φέτος: Χωρίς αρχές, χωρίς σαφή όρια, στο τέλος - τέλος χωρίς πυξίδα.
Αναφερόμαστε στην ιστορία της βράβευσης του Μανόλο Χιμένεθ από την ΑΕΚ. Ήταν αυτονόητο και ωραίο, να αναγνωρίζεται η προσφορά του: Κάθισε τέσσερις φορές στον πάγκο της Ένωσης, πήρε μαζί της τίτλους. Αν υπάρχει μια ομάδα που θα βάλει το όνομά του σε κάποια χρυσή βίβλο για προπονητικά επιτεύγματα, η ΑΕΚ είναι αυτή. Τολμώ να πω ότι όφειλε να τον βραβεύσει. Όμως ο Ισπανός το διαχειρίστηκε με τρόπο άσχημο έως και προσβλητικό για τον σύλλογο που του δίνει σήμερα δουλειά.
Λάμψη διά της απουσίας από κάθε πλευρά
Όπως όφειλε και ο Άρης, ως ομάδα με αρχές, με δομή και κανόνες, να προφυλάξει τον προπονητή του από το να παρασυρθεί σε συναισθηματικές στιγμές. Ο Χιμένεθ ήταν εκεί με το θεσμικό και επαγγελματικό του ρόλο: Ως προπονητής του Άρη. Δεν κλήθηκε ως ιδιώτης για να τιμηθεί, ήταν εκεί για τον αγώνα πρωταθλήματος ΑΕΚ - Άρης.
Και είναι ο Άρης, εκείνος, που όφειλε να τον προφυλάξει ακόμη και από το προσωπικό του συναίσθημα, στεκόμενος στο ύψος του, ως ομάδα που δεν αρνείται τη βράβευση, αλλά βάζει όρια που επιβάλλει η υπόσταση και το μέγεθός του.
Πριν επικρίνω τον Χιμένεθ, που μετά το τυπικό τελετουργικό της βράβευσης με μια αναμνηστική πλακέτα, την προβολή ενός αφιερωματικού βίντεο και έναν χαιρετισμό από το κέντρο του γηπέδου, με το χέρι στην καρδιά -ως όφειλε να κάνει απέναντι σε ανθρώπους με τους οποίους συμπορεύτηκε, δοκιμάστηκε και πέτυχε μαζί τους σημαντικά πράγματα- στέκομαι στον ίδιο τον Άρη.
Που δεν συνόδευσε με έναν άνθρωπό του, τον προπονητή στον αγωνιστικό χώρο, αφήνοντας τον μόνο, λες και δεν ήταν ο αγώνας του, ο λόγος που ο Χιμένεθ ήταν εκεί.
Που, με την απουσία αυτή, δεν φρόντισε να του υπενθυμίσει ότι η κατάσταση και η εικόνα της ομάδας, δεν είναι τέτοια που επιτρέπει κάτι παραπάνω, αποτρέποντάς τον από το να βρεθεί στο πέταλο των οπαδών της ΑΕΚ για μια ανθοδέσμη και ένα αναμνηστικό κασκόλ.
Αντί να έρθουν στον τιμώμενο, στο κέντρο του γηπέδου οι αποδίδοντες την τιμή, για να πάρει τα αναμνηστικά και να φύγει στη φυσούνα ή στα αποδυτήρια όπου ανέμεναν οι παίκτες του για να βγουν για ένα δύσκολο και σημαντικό ματς, ο Χιμένεθ εκείνη τη στιγμή με μόνη επιρροή το χειροκρότημα αναγνώρισής του (θυμηθείτε, έφυγε με πρωτοσέλιδα «Καληνύχτα παπατζή» ή «Αποτυχημένεθ»), βρέθηκε μπροστά από τη «σκεπαστή» να κραδαίνει ένα κασκόλ της ΑΕΚ, σαν πλήρως αποσυνδεδεμένος πνευματικά με το ότι η δουλειά για την οποία ήταν εκεί, ήταν κάτι τελείως άλλο από αυτό. Το μήνυμα που έστειλε όλο αυτό στον οργανισμό του Άρη ήταν εξόχως ενοχλητικό.
Δυστυχώς, εκτός από τα στελέχη της ομάδας, ούτε από τη διοικητική παρουσία της ΠΑΕ Άρης -φάνηκε ότι- υπήρξε κάποια αντίδραση, (ένα τηλεφώνημα π.χ. σε κάποιον από τα στελέχη «γιατί είναι μόνος ο προποντής έξω;») ή μια παρέμβαση από τον τεχνικό διευθυντή του κλαμπ, για να μην περάσει στο μυαλό του Χιμένεθ το μήνυμα της αποθέωσης: «Αυτή είναι η στιγμή σου».
Κι αν ενώ είχε συμβεί έστω ένα από όλα αυτά που όφειλε να κάνει ο Άρης, ο Ανδαλουσιανός, επέλεγε να το ζήσει όπως το έζησε, εκεί η ομάδα της Θεσσαλονίκης θα είχε κάθε λόγο να του θέσει θέμα αντιθεσμικής στάσης. Ακόμη και την ίδια στιγμή.
Η αναγωγή στη σεζόν
Αυτό το μικρό χρονικό διάστημα λοιπόν, είναι για μένα, μια «περίληψη» της φετινής σεζόν: Χωρίς αρχές, χωρίς σαφή όρια, στο τέλος - τέλος χωρίς πυξίδα, όπως προαναφέρεται.
Χωρίς αρχές, στην απόφαση απομάκρυνσης του συνόλου σχεδόν των βασικών μονάδων που τέλειωσαν τη σεζόν, ακόμη και του βασικού επί επταετία τερματοφύλακα, τελευταίου, για λόγους όχι αυστηρά αγωνιστικούς. Έτσι έκλεισε και ο κύκλος της ομάδας που άνοιξε το καλοκαίρι του 2018, που μπορεί να μην πήρε τίτλο, αλλά με προϋπολογισμούς μικρούς μέσα σε μεταγραφικές περιόδους δυο σεζόν (από τις επιλογές του δεύτερου τεχνικού διευθυντή της εποχής Καρυπίδη, Ντίνου Διαμαντόπουλου, κατά πλειοψηφία) , έφτιαξε κορμό, έπαιξε ελκυστικά και από τις πωλήσεις που ακολούθησαν απόσβεσε μέρος της επένδυσής της, χωρίς να μένει πίσω σύνολο που δεν μπορούσε να γίνει με συγκεκριμένες κινήσεις ανταγωνιστικό, όπως και συνέβη άλλωστε.
Χωρίς σαφή όρια γιατί σε έναν λευκό καμβά με απαίτηση 18 μεταγραφών, έβαλαν πινελιές και ο τεχνικός διευθυντής και η ιδιοκτησία και ο -προηγούμενος- προπονητής. Αποτέλεσμα ήταν ένα ρόστερ με ωραία εικόνα βιογραφικού στο transfermarkt (ομολογώ ότι και το δικό μου μάτι έμεινε στη δυναμική που δημιουργούσαν τα βιογραφικά), αλλά στην ουσία με μονάδες ασύμβατες μεταξύ τους, αρκετές δε με ιστορικό τραυματισμών που αθροιστικά συνιστούσαν ρίσκο, που γρήγορα έδειξαν ότι πολύ δύσκολα θα γίνουν «ομάδα», η οποία θα παίξει αρμονικά και ανταγωνιστικά.
Ταυτόχρονα, όλοι αυτοί οι παίκτες κόστοζαν περισσότερα από όσα κλήθηκε να πληρώσει ποτέ η ιδιοκτησία, που στην πράξη αποδέχτηκε να καταβάλλει υπεραξίες με μονάδες καμίας ή μικρής μεταπωλητικής προοπτικής.
Και χωρίς πυξίδα γιατί από το τελικό σύνολο, κάποιοι έκαναν προετοιμασία, κάποιοι ήρθαν λίγο πριν τον αποκλεισμό από την Αράζ που έδωσε τον τόνο για ότι θα ακολουθούσε και κάποιοι μετά από αυτόν. Αποτέλεσμα όλου αυτού του πλαισίου, ήταν ένα γκρουπ που δεν έχει συνοχή, δεν απέκτησε ποτέ ταυτότητα και είναι εκτεθειμένο σε απόλυτο βαθμό και στην επίδραση όλων των εξωγενών συνθηκών: Των τραυματισμών που περισσεύουν (άλλοι από την διαφορά τρόπου δουλειάς πρώην και νυν τεχνικής ηγεσίας, άλλοι γιατί ήταν ευπαθείς και άλλοι από μεγάλες ατυχίες που προέκυψαν, όπως το ατύχημα του Πέρεθ, το πρόβλημα του Βοριαζίδη ή το χθεσινό κάταγμα του Αλφαρέλα).
Έχουν καταστεί πια μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία στα χείλη του προπονητή, όταν λέει «η στατιστική είναι κρύα, πείτε μου τι θα έκανε άλλος προπονητής με πέντε και έξι απουσίες κάθε φορά».
Μια ομάδα, που σήμερα στο γήπεδο, δεν έχει ηγετικές μορφές, που σε ένα ματς σαν το χθεσινό, θα μπορέσουν σε δυο - τρία τρίλεπτα πίεσης να διαχειριστούν τη μπάλα και να παγώσει όλο το γήπεδο, για να μη φτάσει σε σχεδόν 30 τελικές η ΑΕΚ.
Μια ομάδα που και τους καλύτερους παίκτες της, (διαφωνεί κανείς ότι είναι οι Μορόν και Μόντσου) τους ωθεί σε εμφανίσεις είτε «διεκπεραιωτικές» σαν του πρώτου, είτε με εικόνα επιθυμίας να αναδείξουν πρώτα την «προσωπική ποιότητα» σαν του δεύτερου, ελλείψει συνεργασιών και ομαδικής λειτουργίας που οδηγεί σε ένα στιλ παιχνιδιού και σε κάποια, έστω ανεκτά αποτελέσματα.
Ένας κύκλος κλείνει και δεν είναι κακό
Για τους ίδιους λόγους, ο Άρης έχασε και το κύπελλο στο Βόλο ή αν προτιμάτε έχασε την πιθανότητα να το διεκδικήσει εξαντλώντας όλες τις πιθανότητές του. Γιατί και στην προετοιμασία του, την ψυχική προετοιμασία του, δεν είχε αρχές, σαφή όρια, πυξίδα, αλλά και στην αγωνιστική διαχείριση, στην αποβολή του Κώτσηρα ή πριν αποβληθούν Νταρίντα και Ζουλ, είχε λειτουργήσει προστατεύοντας εαυτόν ή έχοντας αντανακλαστικά να απαιτήσει στο 90' να μην περάσει «ντούκου» η φάση του Αράο, δευτερόλεπτα πριν σκοράρει ο Βαγιαννίδης.
Ο Άρης διέρχεται μια κρίση γιατί στο τέλος της ημέρας, ακόμη και η ίδια η ιδιοκτησία του, φαντάζομαι ότι, δέχεται πως μετά από δέκα χρόνια έχει δείξει το άνω και κάτω όριό της και καθώς δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να ανταγωνιστεί τις ΠΑΕ με ισχυρότερους οικονομικά ιδιοκτήτες, η φθορά του χρόνου κάνει την προσπάθεια ευάλλωτη ακόμη και σε ομάδες με μικρότερη οικονομική ισχύ. Και το να κλείνει ένας κύκλος δεν είναι κακό, ούτε πρωτόγνωρο.
Η εξίσωση είναι πράγματι δύσκολη, αλλά δεν υπάρχει καμία που δεν λύνεται, αν θέλεις να προσπαθήσεις: Είτε αγωνιστικά, είτε διοικητικά, οι λύσεις μπορεί να προκύψουν.
Με αποδοχή της κατάστασης και του επόμενου βήματος που -συντριπτικά η κοινωνία του Άρη συμφωνεί ότι- ήρθε η ώρα να γίνει, ψύχραιμη διαχείριση και διαφύλαξη της εικόνας του κλαμπ, αγωνιστικά και οικονομικά σε ένα επίπεδο. Με «πάτωμα» την οικονομική βιωσιμότητα και αγωνιστικά την 5η θέση που δίνει έστω το τελευταίο ευρωπαϊκό εισιτήριο και την αναγνώριση, πως σε αυτά τα δέκα χρόνια, η οικογένεια Καρυπίδη, κράτησε το κλαμπ όρθιο σε πολύ δύσκολες στιγμές όταν κανένας δεν πλησίαζε.
Κατάφερε να βελτιώσει όλες τις συνθήκες στο γήπεδο και το προπονητικό κέντρο, πλήρωσε ακόμη και παλιές αμαρτίες για τις οποίες ούτε γνώση, ούτε ευθύνη είχε. Και ανταγωνιστικές ομάδες μπόρεσε να παρουσιάσει, με συνεχή ευρωπαϊκά εισιτήρια και διεκδικώντας τον τίτλο που λείπει σχεδόν 56 χρόνια πια και για τον οποίο, φέτος, η ομάδα που δυσκολεύεται πάρα πολύ ως τώρα, είναι ζωντανή, ελπίζοντας ότι αν και εφόσον ενισχυθεί, θα μπορέσει να κυνηγήσει.
Κάθε εποχή, κυρίως κάθε τέλος εποχής, απαιτεί ψυχραιμία, γενναιότητα, αυτοκριτική και αποφάσεις από όλους τους εμπλεκόμενους.
