Γράφει
Chris Lazárou
Τις τελευταίες ημέρες γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι η γεωγραφική περιοχή στην οποία ανήκουμε ίσως να οδεύει σε έναν διευρυμένο, πολυπολικό(;) πόλεμο. Οι ενδείξεις είναι μάλλον ανησυχητικές. Προβάλλει εδώ, λοιπόν, το ερώτημα: πώς μπορεί η αρχιτεκτονική συζήτηση να συμβάλλει θετικά στην κατάσταση αυτή;
Εγώ, ως αρχιτέκτονας, πιστεύω ότι σε αυτήν τη φάση η επιστήμη μου και ιδιαίτερα η ασχολία μου με τις πολυκατοικίες και «το αρχιτεκτονικό πρόβλημα» της Ελλάδας θα μπορούσε να φέρει θετικά αποτελέσματα σε θέματα επισιτιστικών κρίσεων. Πιο συγκεκριμένα, τα επίπεδα δώματα (ταράτσες) των ελληνικών πολυκατοικιών προβάλλουν ως μία, μέχρι τώρα, αόρατη σχεδόν ευκαιρία. Η εκμετάλλευσή τους ως τροφοπαραγωγικές μονάδες, μέσα σε ένα πλαίσιο αυτοδιαχείρισης, είναι ίσως μία εναλλακτική μορφή άμβλυνσης μίας επισιτιστικής κρίσης για μεγάλα αστικά κέντρα σε περίοδο πολέμου ή φθοράς των εμπορικών δικτύων μεταφοράς. Με λίγα λόγια, κάθε ταράτσα θα μπορούσε να γίνει μπαχτσές.
Προσοχή όμως! Στα παραπάνω λεγόμενα η φράση κλειδί, για εμένα, είναι το «πλαίσιο αυτοδιαχείρισης». Δηλαδή, το να διαχειρίζονται την ταράτσα οι ένοικοι της πολυκατοικίας και όχι κάποια μεγάλη αγροτική ή τροφοπαραγωγική εταιρεία, η οποία, ομολογουμένως, θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματική και ανταγωνιστική. Μία αυτοδιαχειριζόμενη ταράτσα πιστεύω ότι θα ήταν προτιμότερη λύση σε περιόδους όπου το ελληνικό Κράτος δεν θα μπορεί να επιβάλλει την κυριαρχία του και τον νόμο λόγω γενικότερης αναταραχής/ανομίας ή αντικατάστασής του από κάποια κατοχική δύναμη.
*Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 29.06.2025