Ο The Trivialist αποκαθηλώνει τις αυθεντίες με «όπλο» του την επιστήμη
Μέσα σε πέντε χρόνια έχει δημιουργήσει μία ολόκληρη διαδικτυακή κοινότητα που μοιράζεται γνώσεις και συζητά για την ιστορία
Ποια φιλμ θα είναι υποψήφια για τα επερχόμενα Όσκαρ, ποια είναι τα φαβορί, που μπορούν να γίνουν εκπλήξεις και ποιες υπήρξαν οι φετινές τάσεις. Έχουμε και μία αναμονή για τον Γιώργο Λάνθιμο, κατά πόσα δηλαδή η «Βουγονία» θα διεκδικήσει το Όσκαρ σκηνοθεσίας. Πάντως, φέτος ο τρόμος παίρνει για τα καλά την εκδίκησή του μια και θα παρίσταται στους διεκδικητές των βραβείων. Κατά την προσωπική μου άποψη είχαμε λίγα καλά φιλμ.
Δεν προβλήθηκαν στις αίθουσες
Ένα άλλο θέμα είναι τι θα γίνει με τις ταινίες που προβλήθηκαν στις ψηφιακές πλατφόρμες. Θα είναι μέσα στους διεκδικητές των βραβείων. Αρχικά αναφέρομαι στο «A house of dynamite»της Κάθλιν Μπιγκελόου που και Όσκαρ κέρδισε και είχε και υποψηφιότητες. Η ταινία της, χωρισμένη σε δύο κομμάτια, ίσως σε κάποιες στιγμές πλατειάζει αλλά σου κόβει την ανάσα. Ένας πύραυλος, χωρίς κανείς να γνωρίζει ποιος τον εκτόξευσε (οι συνήθεις ύποπτοι Ρωσία, Κίνα κ.τ.λ. το αρνούνται κατηγορηματικά), θα πλήξει από στιγμή σε στιγμή το Σικάγο με εκατομμύρια νεκρούς. Τα γεγονότα τα βλέπουμε μέσα από την οπτική διαφόρων ηρώων. Πήρε μέτριες κριτικές, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα.
Ο «Φρανκεστάιν» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο με ενθουσίασε, όχι για την ιστορία του, αλλά βασικά γιατί, μέσω της φόρμας και της αισθητικής του, πετυχαίνει απλησίαστες επιδόσεις. Σε πραγματικά ντεκόρ με εκπληκτική καφέ φωτογραφία, χαμηλούς φωτισμούς, εισερχόμαστε στο μυστήριο της ύπαρξης και της υποκειμενικότητας της αλήθειας αλλά και στην δυσκολία να ολοκληρωθούν προθέσεις και σχεδιασμοί και καλά αισθήματα. Τεράστια δουλειά. Φαβορί στις υποψηφιότητες οι «Αμαρτωλοί» του Ράιαν Κούγκλερ.
Το πιο αγαπημένο φιλμ
Ωστόσο, το φιλμ που συζητήθηκε πιο πολύ στην Ελλάδα, και έκανε και καλά εισιτήρια, είναι «Η μία μάχη μετά την άλλη» του Πολ Τόμας Άντερσον που φαίνεται πως ήλθε η ώρα του. Είναι μία ταινία σχεδόν σουρεαλιστική περιπέτεια, που παραπέμπει στην επιστημονική φαντασία, πολιτική δημιουργία με επαναστατικά μηνύματα και κατά της woke κουλτούρας. Συνδυάζει περιπέτεια, συνωμοσιολογία και κωμικά στοιχεία. Είναι λογικό να προταθεί για τα Όσκαρ ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου, μοντάζ, φωτογραφίας, ντεκόρ, μακιγιάζ, ρόλων (Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Σον Πεν, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο). Οι δέκα υποψηφιότητες είναι λογικές και σθεναρές.
Τρόμος που αγαπήθηκε
Και επειδή είπαμε πως φέτος είναι η χρονιά που ο τρόμος δικαιώνεται, ιδού και το παράδειγμα.
Τα «Weapons» κινήθηκαν εξαιρετικά εμπορικά στις ΗΠΑ και την Ελλάδα. Μπορεί να διεκδικήσουν και 8 Όσκαρ, ταινία-σενάριο-σκηνοθεσία- φωτογραφία-ντεκόρ-β’ γυναικείος ρόλος, όπου η 75χρονη Έμι Μάντιγκαν είναι φαβορί και συζητιέται πολύ ως εκκεντρική μάγισσα θεία. Κόστισαν 43.500.000 δολάρια και ως τα μέσα Νοεμβρίου είχαν φέρει στις ΗΠΑ 150 εκατομμύρια και 268 εκατομμύρια παγκόσμια. Όσο για υπόλοιπα Όσκαρ, ο Τζαφάρ Παναχί με το «Ένα απλό ατύχημα» δεν θα πάει μόνον για την καλύτερη διεθνή ταινία αλλά και σε άλλες κατηγορίες. Στην κατηγορία της διεθνούς ταινίας φαβορί είναι και η «Συναισθηματική αξία» του Ιοοακίμ Τριέρ.
Υπάρχουν και ταινίες που παραμερίστηκαν τελικά όπως το πολύ καλό «Μετά το κυνήγι» του Λούκα Γκουαντανίνο με την έξοχη Τζούλια Ρόμπερτς. Πάντα παίζει δυνατά το φιλμ για την Γάζα «Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ» και ακόμη συζητιέται και το «Hamnet». Μεμονωμένες ταινίες θα διεκδικήσουν δευτερεύοντα βραβεία, τα τεχνικά θα πάνε στο «Jurassicworld» και στον «Superman» και κάπου εκεί τελειώνουν όλα σε μία χρονιά που νομίζω πως έχει μόνο τρεις τέσσερες αποκαλύψεις.
Εξαιρετικές ευρωπαϊκές παρουσίες
Τόσο στο εξωτερικό, όσο και στους ελληνικούς κινηματογράφους, προβλήθηκαν ταινίες πολύ υψηλού επιπέδου. Ξεχώρισα τα βραβευμένα με Χρυσή Άρκτο νορβηγικά «Όνειρα», μου άρεσε πάρα πολύ το ισλανδικό αριστούργημα «Η αγάπη που απομένει». Ακόμα το κινούμενο σκίτσο «Γεια σου Φρίντα» είναι υπέροχο και αισθητικά και ως φεμινιστική άποψη. Έξοχη και η γαλλοελβετική παραγωγή «Νυχτερινή εφημερία».
Η μεγάλη αδικία
Ενθουσιάστηκα και με ένα φιλμ που στην ελληνική αγορά έκαμε ελάχιστα εισιτήρια. Είναι το «Σκοτώστε τον τζόκεϊ», μία συμπαραγωγή Αργεντινής, Ισπανίας ΗΠΑ, του Λουίς Ορτέγκα, ο οποίος έχει ήδη 7 σπουδαιότερα βραβεία των Αργεντίνων κριτικών, αλλά πάνω απ’ όλα είναι μία καθαρά νεωτερική ταινία που «συνομιλεί» και συμπληρώνει την «Εμίλια Περέζ» του Ζακ Οντιάρ.
Είναι πέρα από τα είδη, επιστημονική φαντασία, νουάρ, μελλοντολογικό θρίλερ, Bodyhorror φιλμ και μία υποδειγματική ακτινογραφία της σεξουαλικής φαντασίωσης, ένα δοκίμιο πάνω στην ομοφυλοφιλία, στην φαντασίωση και για την ανθρώπινη και φυλετική μετάλλαξη. Είχα χρόνια να δω μία τέτοια ταινία, αλλά μια το (σεβαστό πάντα) κοινό την αποδοκίμασε. Όλα αυτά όμως είναι μέσα στο παιγνίδι του σινεμά. Τα βραβεία δεν συμβαδίζουν πάντως με τα εισιτήρια.
*Δημοσιεύθηκε στη ΜτΚ» στις 14.12.2025
